zaterdag 31 december 2022

Even iets moois nr. 499 - De mooiste mislukkingen van 2022

Het is een goede gewoonte om eind jaar even de hoogtepunten nog eens de revue te laten passeren. Beetje nutteloos in mijn geval, want die heeft u allemaal al gezien. Maar weet u ook wat en hoeveel er allemaal mis gaat? Ik zal het u laten zien, op voorwaarde dat u het niemand doorvertelt... Foto's zijn verder niet bewerkt.





De Grondeekhoorntjes in het Wandelbos in Tilburg zijn snelle rakkertjes, zo toont deze foto. Camera stond ook verkeerd ingesteld en misschien was ik zelf nog niet helemaal bij de les.





Dat kan heel prachtig zijn, zo'n vlucht Drieteenstrandlopers boven zee. Moet de lens ze natuurlijk wel even oppakken.





Deze Merelvrouw stond - zich onbespied wanend - uitgebreid te badderen maar lijkt haar hoofd bijna te verliezen. Misschien bedoelde ze wel dat ik liever op moest krassen...





Het lijkt net of ik hier een ijsvogel volledig mis, maar het is een Glansspreeuw in Avifauna. Die vertrekt op het moment dat ik afdruk. Kan gebeuren.





Een grappige misser wel. De Pimpelmees gaat precies van start als ik hem op de korrel heb.





Misschien richt ik hier verkeerd of kijkt de autofocus te hoog. Feit is dat de Paarse Strandloper zich vrijwel aan het zicht onttrekt in de mist van onscherpte.





Hmmm, spijtig wel. De Eekhoorn struint alle plekjes voor de hut af, op zoek naar pindakaas en nootjes. Helaas waren de specht en de gaai hem voor, maar buiten dat was de autofocus eventjes de weg kwijt.





Oeps, gezien de lengte van de staart zit ik hier net naast een Staartmees.





Dit had best een leuke foto geworden wanneer de Koereiger nog een halve seconde was blijven staan...





Grrr, dit is een pijnlijke misser. We zien hier (amper) een Bruine Boszanger, een van de meest zeldzame dwaalgasten die ons land aandeed. Dat ik 'm dan keurig voor de lens krijg maar er niet in slaag een scherpe foto te maken, dat steekt behoorlijk.





Altijd lastig, een vliegende vogel goed scherp op de plaat te krijgen. Het lukte hier aardig, alleen staat-ie er niet op. Anders had u een prachtige Sneeuwuil kunnen bewonderen.





Tja, dat was ook niet makkelijk: een vliegende Libel zien vast te leggen. Dat is technisch wel haalbaar - hij hangt telkens even stil - maar je lens moet meewerken; je eigen coördinatie moet optimaal zijn; beestje mag ook weer niet té dichtbij komen etc. etc.

Ik maak per jaar zo'n 20 tot 40.000 foto's. Daarvan mislukt sowieso pakweg 30%. Wat resteert is voor een deel dubbel of oninteressant, dus gooi ik nog eens zo'n 30 tot 40% in de digitale prullenbak. En van wat overblijft maak ik een selectie die ik bewerk voor de blog. En een paar mislukkingen bewaar ik voor een eindejaarsblogje. Dat u het weet.

Rest mij u een goede jaarwisseling toe te wensen. Hopelijk pakken we in 2023 de draad weer op, met een goede gezondheid en een beetje geluk. Ik gun het u graag.

maandag 26 december 2022

Even iets moois nr. 498 - Burgers Zoo

Ze gaven afgelopen vrijdag zoveel bewolking en regen op dat ik me op voorhand maar liet verslaan door het weerbericht en een kaartje boekte voor Burgers. In die grote hallen en domes kun je eindeloos zoeken naar vogeltjes, dus dat deden we dan ook. Wel donker, dus hoofdzakelijk gefotografeerd op ISO4000 en dat zie je terug als ruis, vooral in de onscherpe achter- en voorgronden. Verder gewoon erg genoten. Ringen om poten waar mogelijk weg gePhotoshopt.





In de Bush zien we de Marmeranolis, een hagedis die van nature voorkomt in Zuid-Amerika. Kan zo'n 25 cm. lang worden en is zo te zien nieuwsgierig van aard.





Een Indische Blauwrug. In het echie te vinden in Azië. Mooie vogel.





De Victoria Kroonduif. Ook in Azië te vinden. Kan wel zo'n 70 cm. groot worden en dan is het een forse vogel zo bovenin een boom.





In de hal Mangrove vliegen ook vlinders, maar in dit jaargetij minder dan in voorjaar of zomer. Wel mooi, deze Tijger-Passiebloemvlinder, normaliter te vinden in tropische streken.





In de koude Desert tref ik deze mevrouw Rode Kardinaal, bewoner van Noord-Amerika. Een levendige vogel met een herkenbare roep.





De man Rode Kardinaal doet zijn naam eer aan: het rood spat je tegemoet. Ik moet er altijd verrassend lang naar zoeken want hij houdt zich graag een beetje schuil.





Nóg lastiger te vinden: de Mexicaanse Roodmus. Lijkt behoorlijk op onze eigen Roodmus die in zeer kleine aantallen broedt in o.a. Flevoland. Dit voorjaar heb ik er bij Katwijk nog eens een lange ochtend aan besteed om zo'n beestje op de foto te krijgen, maar meer dan een stipje werd het niet.





De Harmonia-Tijger, eveneens een vlinder uit tropische streken. Mooi op zo'n dood blad.





Geeft altijd wel een authentieke sfeer, zo'n duif op een cactus en wuivend palmblad daarachter.





De Gambels Kuifkwartel scharrelt meestentijds op de grond. Eigenwijze aanblik met die 'antenne' op zijn kop.





De Gele Kernbijter, hier bezig een agave te schillen.

zondag 18 december 2022

Even iets moois nr. 497 - Brouwersdam


Tja, de vrijdag. Ik had mooie plannen voor fraaie vogelsoorten, maar als het niet zo wil lukken dan moet je het maar doen met wat er is en hoe het loopt. Zo bleef ik hangen op de Brouwersdam, wat helemaal niet in de bedoeling lag. Aardige plaatjes gemaakt van weinig soorten.





De Paarse Strandloper. Een kalm vogeltje, wintergast aan onze kusten. Omdat ze zo rustig zijn vallen ze niet op tussen de blokken en het zeewier.





Een paartje Middelste Zaagbek. Ook een wintergast. Broeden doen ze langs noordelijker kusten zoals Schotland en Scandinavië. Kenmerkend is altijd de rommelige kuif.





In de groefjes en scheurtjes van de dam bikken ze allerlei lekkers tevoorschijn. Tam zijn. Ga je rustig zitten dan rommelen ze op luttele meters aan je voorbij, je af en toe met een schuin oog aankijkend.





Vrijdag was de zee opmerkelijk rustig. De enige golfslag leek wel te komen van de zaagbekken en de zeehonden. Middelste Zaagbekken zie je vrijwel nooit in het binnenland, maar altijd op zout water. Vaak vrij schuw, maar vandaag even niet.





Ook tussen het zeewier is de maaltijd te halen. Zoals gezegd qua kleur, gedrag en geluid een nogal onopvallende vogel, die Paarse Strandloper. Ik mag ze graag.





Maar goed, hier zien we de reden dat ik een onverantwoorde 150 km reed (en weer terug:) de zeer zeldzame Grijze Wouw. Hij houdt al enige tijd domicilie rond Renesse en heel vogelend Nederland wil 'm graag zien. Nou, dat lukte mij nog wel, maar waar anderen - zag ik - met jaloersmakende foto's thuis kwamen, daar moest ik het doen met een akelig ver 'bewijsplaatje.' Schitterend mooie vogel waarvoor je eigenlijk naar Spanje of Noord-Afrika moet. Wat ie d'r dan aan vindt, hier in de kou? Na een uurtje of twee wachten nam ik mijn verlies en bleef ik rondstruinen op de Brouwersdam. Vandaar dus.

zondag 11 december 2022

Even iets moois nr. 496 - Boshut Espelo

De vogelvrije vrijdag bracht ons weer eens naar een hut, en wel een boshut in Espelo. Best een donkere dag, dus we hoefden niet vroeg van huis en waren niet laat terug. Wel veel gezien. En behoorlijk koud gehad. Omdat ik u daar niet wéér mee wil vermoeien heb ik de koolmezen, pimpelmezen en roodborstjes er maar uit gelaten. Hier het resultaat van een enerverende dag...





'Neem wat noten of pelpinda's mee,' adviseerde de verhuurder van de hut, 'daar zijn de Eekhoorns dol op.' Inderdaad kwam vroeg in de middag een Eekhoorn langs. Hij struinde geroutineerd alle gaatjes en holletjes af, gewend hier of daar wat te vinden. Maar waar waren al die pelpinda's gebleven die wij zo genereus hadden verstopt voor 'm?





Juist, daar is de dief. Zo gauw we de pinda's ergens neerlegden daalden drie of vier Gaaien neer en met een paar keer heen en weer vliegen was alles weg. En die eekhoorn? Tja, die viste achter het net.





Ineens daalt een donkere schaduw vanuit de bomen neer. Een Buizerd landt vlak voor de hut en kijkt wantrouwend naar het spiegelglas waarachter wij onze camera's laten klikken. We zijn nogal onder de indruk van deze imposante verschijning op slechts 3 meter. Wetend dat hij geen direct gevaar is gaan om hem heen de meesjes en vinkjes gewoon door met eten.





Zo'n Grote Bonte Specht is natuurlijk heel erg gewoon, maar ik kan het nooit laten om hem te lokken door wat pindakaas op zo'n manier aan een boomstammetje te smeren dat ik 'm precies van de zijkant kan fotograferen. De enige pose waarmee hij volledig tot zijn recht komt, vind ik.





Nou jaaaaaaa zeg, wat krijgen we nou? Het is al vrij laat in de middag als plots een Middelste Bonte Specht zich laat zien. Eveneens op zoek naar de pindakaas struint hij hetzelfde stammetje af als zijn grotere neef. Gestreepte borst, roze broek, het is 'm echt! Vroeger alleen in de Limburgse heuvels te vinden, maar tegenwoordig hebben ze zich uitgebreid naar het oosten en midden van ons land. Ik krijg hem voor het allereerst voor de lens; een 'lifer' noemen vogelaars dat (maar dat vind ik altijd een rare,  overdreven term.) Maar blij ben ik er wel mee!





Jawel, ook een liefhebber van pindakaas, de Boomklever. Deze houding is zo karakteristiek dat ik 'm alleen zo fotografeer.





Ineens... vette paniek voor de hut. Als een raket schiet een Sperwer vanuit het struweel te voorschijn. Hij grijpt net mis, draait weg - decimeters voor hij zich te pletter vliegt tegen de hut - en strijkt neer op een stronk. We krijgen een seconde of vijf voor een chagrijnig portretje, dan is hij vertrokken. Wij durven weer adem te halen... 





Er wordt wat afgebadderd, in de vijver voor de hut. Hier een Gaai die mooi zijn blauwe schild laat zien.

maandag 28 november 2022

Even iets moois nr. 495 - de Zuidpier van IJmuiden

Trouwe lezertjes weten dat: ik kom graag op de Zuidpier. Je loopt een stuk de zee in en daar is altijd wel iets te zien; er is het naastgelegen strand met zijn vaste 'bewoners;' er is licht en ruimte...





... en ja, er is wind en regen. Een zorgwekkend gezicht wanneer je de regenboog steeds dichterbij ziet komen zonder op kilometers een plek te hebben met wat beschutting.





In de monding van het Noordzeekanaal houdt zich een groep Roodkeelduikers op. Echte wintergasten die 's zomers in Scandinavië en Siberië broeden, maar die de winter graag doorbrengen langs de Noordzeekusten. Naast de witte - in de zomer rode - hals is de omhoog gerichte snavel kenmerkend voor deze soort.





Op de pier tref ik een groep Drieteenstrandlopers. Meest foerageren ze op het strand, maar kennelijk zijn ze verjaagd door honden of kitesurfers. Ook dit zijn wintergasten. Broeden doen ze in het hoge noorden, maar in de winter zakken ze af tot aan de Middellandse Zee.





Prachtig gezicht als de hele groep op de wieken gaat.





De loods is van boord gehaald en wordt weer terug naar de haven gebracht.





Buitengaats, maar niet te ver van het vuurtorentje, zwemt een Alk. Een vrij schaarse wintergast die broedt op richels en rotsen langs kusten. Lastig te fotograferen omdat hij nogal vaak duikt en dan ineens tientallen meters verderop is.





De Steenloper; extreem tam. Eentje landt er naast me, fladdert op een blok en gaat op armlengte zitten kijken hoe ik zijn neef fotografeer.





Tussen de pieren zijn altijd wel Aalscholvers aan het vissen.





Een familie Eider (hier de man) verpoost eveneens tussen de pieren. Echte zeevogels die graag hun eten opduiken langs de kust. Vooral kreeften en mosselen zijn favoriet en met hun enorme snavel kraken ze die zonder moeite.





De Drieteenstrandloper. Ze hollen mee met de aanspoelende golven en lijken dan als witte balletjes over het strand te rollen. Altijd in een groep; niet schuw mits je je klein maakt en rustig gedraagt. Ongeveer de grootte van een spreeuw.





Omdat ze doorlopend hollen zijn ze nog best lastig te fotograferen. Maar soms heb je er dan per ongeluk twee tegelijk in beeld.


zondag 6 november 2022

Even iets moois nr. 494 - Kraanvogels!

Ongeveer elk jaar breng ik een bezoek aan de Kraanvogels, die op hun trek van noord naar zuid een paar dagen pleisteren op het Duitse platteland.





"Zeer waakzaam" zegt het grote vogelboek. Ik zeg liever: uitgesproken schuw! Hier vier volwassen Kraanvogels en één jong van dit jaar. Die bruine vlekken op het verenpak dateren nog uit de broedtijd. Ze smeren zich dan in met modderig veenwater.





Voor ik naar Duitsland afreis oriënteer ik me even op de site. Jawel, in het gebied moeten nu zo'n 30.000 Kraanvogels bivakkeren. Dat wil niet zeggen dat je er over struikelt. Sterker: het is langdurig zoeken in een areaal van misschien 30 bij 50 kilometer. 





Hier een compleet gezinnetje met links het jong. Hoewel die uitstekend voor zichzelf kan zorgen reizen ze in gezinsverband. Bijna altijd met één, soms met twee bruin gekleurde jongen.





Hier kun je goed het verschil zien tussen juveniel en adulte vogel. Zo'n jong moet zowat sneller groeien dat de bruidssluier in de tuin: in een paar maanden tijd is hij toch bijna 2 meter hoog!





De streek achter het Teutoburgerwald en onder Bremen is een grotendeels bedaard landbouwgebied, doorsneden met af en toe een doorgaande weg en verder met smalle landbouwweggetjes. De plaatselijke bevolking lijkt niet geïrriteerd door al die Hollanders die op het spektakel afkomen. Gemaaide maisakkers zijn favoriet bij de Kraanvogels.





Grappig gezicht zo, vier op een rij. Met een scherpe blik (of een beetje fantasie) zie je het rode kapje dat ze dragen. En die slordige verenbos aan de achterkant is niet de staart, maar dat zijn de gevingerde uiteinden van hun vleugels. Een spanwijdte van 2,20 meter moet ergens blijven natuurlijk.





Reizen in groepsverband betekent ook dat af en toe duidelijk moet worden gemaakt welke plek je inneemt in de pikorde.





Voor hét fotomoment moet je wachten tot zonsondergang. In lange slierten trekken grote groepen Kraanvogels vanuit hun foerageergebieden naar de slaapplekken en dat is altijd ergens waar ze met de voetjes in het water staan. "Majestueuze vlucht" zegt het vogelboek en dat is niet overdreven. De mooi gekleurde lucht en het getrompetter van de enorme aantallen Kraanvogels zorgen elk jaar weer voor kippenvel!