Even iets moois nr. 482 - De vlindertuin

Meestal eens per jaar bezoeken we een vlindertuin. Deze keer was de Passiflorahoeve plaats delict. Het voornemen was een ochtendje; we vertrokken om 15:30.

Tja, hoe romantisch wil je het hebben... Een passiebloemvlinder zit weggedoken in een struik. Ik zie de mogelijkheid van een hyper sfeervol plaatje en maak de foto.

Kunst is natuurlijk om enerzijds andere bezoekers niet te hinderen, en anderzijds gaas, etensbakjes en dergelijke mis te houden. Bovendien kijk ik altijd eerst naar de achtergrond alvorens me met het beestje zelve te bemoeien. Dat kan dan zo'n plaatje opleveren.

Een achtergrond moet altijd op enige afstand zijn van het onderwerp en liefst zo egaal mogelijk van kleur en structuur. Of juist zo fotogeniek dat het een hoofdrol krijgt in de compositie. Zoals in de bovenste foto.

En soms klopt eigenlijk het plaatje niet met wat je graag zou zien. Zoals hier, waar links een onnatuurlijk element zichtbaar is. Maar dan is het onderwerp zo mooi dat je toch een keer met de hand over het hart strijkt. Want zeg nou zelf: is het geen beauty?

De vlinderkassen bevatten diverse biotopen. Deze is voor Europese vlinders en zodoende zien we hier het Groot Geaderd Witje. In Nederland niet zo gauw, maar in bijv. Duitsland kom je ze makkelijk tegen.

In elke vlindertuin hoop ik altijd deze te treffen. Ik vind ze van een onwerkelijke schoonheid en de camera komt er haast niet van los.

Dit moet toch haast een grapje zijn van Moeder Natuur: de Glasvleugelvlinder. Hoe bestaat het dat er als het ware glazen ruitjes in de sponningen van een vlindervleugel zijn geplaatst?

De Walstropijlstaart, een nachtvlinder. Mocht u een nacht de slaap niet kunnen vatten, span dan een wit laken in de tuin, richt er een lamp op, pak een stoel en verbaas je.

De Monarchvlinder. Staat vooral bekend om zijn trekgedrag. Hij legt zomaar 4.500 km af, maar doet dat in verschillende generaties. Laten we zeggen: opa vertrekt, en uiteindelijk komt het kleinkind aan op de plaats bestemming.

U denkt: de plattegrond van Deventer en dan weet u: het Landkaartje. Genoemd naar de onderkant van zijn vleugels.

En hier zien we de bovenkant. Ook mooi. Landkaartjes vliegen in twee generaties: in mei zien we de oranjebruine variant; meer naar de zomer de zwarte. In warme jaren komt zelfs een derde generatie voor in oktober.

Even iets moois nr. 481 - "Ook wel leuk..."

We zijn op jacht naar de zeer zeldzame Bokkenorchis en zoeken daarom kruipend onze weg door berm, bos en beemd. Een mevrouw met een hondje vraagt: Wat bent u aan het doen? Ik zeg: we fotograferen orchideeën. O, zegt de mevrouw, ik woon hier al 10 jaar maar ik heb nog nooit een orchidee gezien. Dan denkt u misschien aan orchideeën zoals ze bij de bloemenkiosk te koop zijn? vraag ik. Ja, zegt ze. Ik zeg: nee, dat zijn tropische soorten, maar het barst hier werkelijk van de Nederlandse orchideeën. De meest zichtbare zijn de roze of paarse toortsen, maar er zijn er ook die alleen bij kenners opvallen. Ze kijkt me wantrouwend aan en vraagt: heeft u er een foto van? Ik laat op het schermpje van de camera een foto zien van een prachtige grote rietorchis die zijn paarse kleur trots boven het gras uitsteekt. O, zegt ze met nauw verholen teleurstelling, ook wel leuk. Ik denk: mooie titel voor een blogje...

Elke keer als ik de Bijenorchis - mijn favoriete inheemse orchidee - voor de lens krijg word ik vrolijk. U ook?

Het Hondskruid. Zij naam verraadt niet dat het om een orchidee gaat, maar dat is het wel degelijk.

Alleen de naam al: Welriekende Nachtorchis. Te vinden op voedselarme gronden, dus niet waar teveel stikstof is neergeslagen op de bodem.

Ach, wat een plaatje: de Bosorchis. Houdt van kalkgraslanden en lichte bossen. Ik zag hem nooit eerder.

Hier zien we de Bergnachtorchis. Het bloemetje lijkt op een droef gezicht.

Uitgebloeid, maar dit zou een kruising zijn tussen een Poppenorchis en een Soldaatje.

De afwisseling van zon en wolken geeft alle gelegenheid te experimenteren met licht en schaduw, scherp en onscherp, en daar maak ik dan ook dankbaar gebruik van. Dit is waarschijnlijk de Rietorchis.

Jahaaa, en hier was het allemaal om te doen: de zeer zeldzame Bokkenorchis. 'Verwelkt al tijdens de bloei' lees ik en je moet van heel dichtbij kijken om de charme van deze rommelige toorts te kunnen ontdekken. Ik zag hem jaren geleden in Italië, maar door de opwarming verspreidt hij zich steeds verder naar het noorden. En ook nu verbaast het me weer dat een zo grote zeldzaamheid zomaar open en bloot in een berm staat te pronken, tussen een vierbaansweg en een fietspad. 

Fascinerend, het bloemetje van de Rietorchis. Daarachter zorgen de boterbloemen voor gele vlakken en dat contrasteert dan weer mooi.

Ik loop in een stukje 'natuur' middenin een nieuwbouwwijk en het wolkt er van de orchideeën. Het is velen gegeven te kijken, maar slechts weinigen te zien. Dit is ook de Rietorchis.

Ik krijg er niet genoeg van deze schoonheden op de foto te zetten, met het felle zonlicht dat op de grassen weerkaatst. Handig dat er dan iemand bij is die even selectief schaduw kan maken. Het levert bijna impressionistische plaatjes op. Hier nog een Rietorchis.

Waarneming herkent hem niet als zodanig, maar ik vermoed dat we hier te maken hebben met de Brede Orchis, nog aan het begin van zijn bloei.

Er zijn in ons land best veel soorten orchideeën te bewonderen. De bloei van de meeste loopt inmiddels ten einde, maar sommige moeten nog komen. De moeite waard om goed op te letten wanneer je buiten bent.

Even iets moois nr. 480 - Van ouderstress en puberleed...

Veel vogels hebben hun jongen uitgebroed en zijn druk bezig ze op te voeden tot zelfstandigheid. Een hele klus, zoals wij allen uit ervaring weten.

Zo, nou nou. Deze Fuut - ik denk een vader; altijd geneigd zichzelf te overschatten - was druk bezig kleine visjes te zoeken voor zijn jongen en stuit dan plotseling op een twaalfpersoons maaltijd. Na even proberen ziet hij het onmogelijke in van deze missie en laat hij de vis los.

Een Koolmees, zojuist uitgevlogen. Zijn overlevingskans is pakweg 1 op 8.

Een Visdief vliegt de hele dag heen en weer tussen zijn nest en open water.

Een Meerkoet is niet altijd vriendelijk naar zijn jongen. Ik zag dat deze op enig moment de kop van een jong tussen zijn snavel nam. Een ouderlijke vermaning wellicht? In ieder geval is bekend dat niet alle jongen het ouderlijk gezag overleven.

En deze Fuut begint vrolijk van voor af aan. Ik denk haast dat het eerste broedsel mislukt is, want ik zag in de omtrek geen grote jongen zwemmen.

Ik denk dat deze houding niet voor tweeërlei uitleg vatbaar is. Er is onderzoek naar gedaan en geen oudervogel kan weerstand bieden aan de bedelroep en opengesperde snavel van een jong.

Wat een enorme zwempoten heeft zo'n Waterhoenkind al.

U denkt vast: een Putter. Nou dat klopt, maar hij staat in deze aflevering omdat hij zijn donsveren nog niet helemaal kwijt is. Ongeveer een vroegrijpe puber, lijkt me.