zondag 23 januari 2022

Even iets moois nr. 462 - Het werd het niet helemaal...

Ik begon de vrijdag met een overzichtelijk wensenlijstje: goudvink, koereiger en baardman waren de doelsoorten van de dag. Alle drie fotogeniek, en met een beetje geluk ook wel te vinden, niet te ver van huis.





Op de plek waar de goudvink zich vaak ophoudt trof ik hem niet. Wel een groepje Kepen. Ook erg leuk, want er zijn niet zoveel oranje vogels. Ze overwinteren hier deels en trekken dan gezamenlijk op met vinken. Broeden doen ze bij voorkeur in noord Scandinavië en Siberië.





Luid kwetterend trekt een groepje Staartmezen voorbij. U heeft ze vast ook wel eens kortstondig in uw tuin. Sociaal, nooit alleen; trekt zich van mensen niets aan.





O, da's een makkie. Ik kom aanrijden en zie aan de overkant van de sloot twee Koereigers. 200 meter verderop nog twee, en 150 meter bezijden daarvan nog eens twee. Zomaar zes Koereigers, die toch voor ons land als zeldzaam te boek staan.





Vrij actieve beestjes, meestal dicht in de buurt van schapen of koeien. Daar zoeken ze naar insecten die door de hoeven van de grazers naar boven zijn gekomen. Vee liep hier niet; ze zochten kennelijk naar wormen en larven die tussen het gras zaten.





Nee, ze lijken niet op die grote zilverreigers waar onze polders vol mee staan. Die zijn minstens 2x zo groot en anders gebouwd. Deze horen thuis in zuidelijker Europa, maar ze schuiven wel op naar het noorden. Er schijnen zelfs enkele paren al hier te broeden. Afijn, na wat foto's gingen we ieder ons weegs.





De Krakeend. Vanuit de verte een beetje saai donker, maar van dichterbij bezien vol met mooie streepjes en structuren. Kenmerkend is hun ietwat nurkse 'krok.'





Tja, nou kon ik wel een lang gezicht trekken omdat de baardman niet wilde poseren, maar uiteindelijk is het de natuur en die laat zich niet zomaar regisseren. En altijd weer de vraag: kijk je alleen maar of ben je ook in staat om te zien...



zondag 16 januari 2022

Even iets moois nr. 461 - Friese vogeltjes

Nou nou zeg. Kon ik zomaar één dag van tevoren nog een vogelhut boeken. Dat voorspelt niet veel goeds voor het aanbod, maar we hebben intens genoten in HBN9! Dat ik met 1.044 foto's thuis kwam zegt waarschijnlijk wel voldoende...





Zoals in elke hut wolkt het ook hier van de Kool- en Pimpelmezen die zich tegoed doen aan de pitjes, pinda's en vetbollen die voor ze worden neergelegd. Het is dan de kunst om een plaatje te maken dat je nog niet eerder maakte. Zoiets, eigenlijk...





Ik miste hem al de hele dag, maar aan het eind van de middag is daar plotseling de Zwarte Mees. Hij neemt een badje van 5 seconden en is vertrokken voor ik er erg in heb.





Eveneens wat later op de middag duiken er twee Staartmezen op. Schattige, hyperactieve beestjes met een exorbitant lang staartje; eveneens na een heel kort badje weer weg.





Over badderen gesproken: de Pimpelmees kwam ook even afspoelen.





Die grijsblauwe rug en de perzikkleurige buik, die acrobatische houding, het blijft een fotogenieke vogel, de Boomklever.





Al de zoveelste Roodborst die ik op de foto heb, maar met zo'n ingetogen achtergrond blijf ik ze gewoon heel erg mooi vinden!





Rond de hut houdt zich een drietal Gaaien op. Slim en wantrouwend; de minste beweging vanachter het spiegelglas jaagt ze terug de bomen in.





Mevrouw Grote Bonte Specht komt kijken of ik wel wat vet aan de stronk heb gesmeerd. Nou, dat had ik, dus afgewisseld door het mannetje peuren ze dat er weer lekker uit.





Ach, veel gewoner wordt het niet gauw, maar een mooie Merel zet ik graag op de foto.





"Spiegeltje spiegeltje aan de wand..." Ik moest even experimenteren hoe ik dat stronkje zo in het water kon leggen dat ik spiegelfoto's kon maken. Hier wel aardig gelukt.





Door in het water een eilandje te maken en daar wat pitjes in een kuiltje te leggen, kreeg ik de Koolmezen zo ver dat ze op dit plekje kwamen; soms met twee, drie of vier tegelijk.





We staan op het punt van vertrek als plotseling een Sijs opduikt aan de rand van de vijver. Hij pakt een paar pitjes en weg is ie weer, maar ondertussen heb ik mijn plaatje!


zondag 9 januari 2022

Even iets moois nr. 460 - Rondje eilanden

Zoals vaker in dit jaargetij de kust opgezocht. Het zou geen best weer worden, maar daar merkten we weinig van.





Eerst maar even op bezoek bij de Flamingo's die jaarlijks overwinteren in de Grevelingen. Er zijn momenten dat ze dichter bij de kant komen, maar vandaag niet. Een tropisch gezicht blijft het!





Hé, wacht eens even... Nooit eerder gezien en dan nu drie tegelijk: de Alk. Een echte zeevogel die zich vanaf de Brouwersdam laat bewonderen.





Makkelijk te herkennen aan die dunne snavel en de slordige kuif: de Middelste Zaagbek. Overwintert in groepjes langs onze kust. Vertoont nu al een vrij hilarisch baltsgedrag.





Vanwege zijn donkere kleur en rustig gedrag valt hij een beetje weg op de dam: de Paarse Strandloper. Zeer tam en zolang je zelf niet beweegt nadert hij tot op luttele meters. Ook een wintergast.





Deze is dan wel weer Hollands: de Bontbekplevier. Vermaakt zich nu op de Brouwersdam en is bijna nooit alleen.





Zeehonden zijn er altijd wel, langs de Brouwersdam. Vooral in de spuisluis zitten ze graag. Deze speelt een beetje verstoppertje tussen de golven.





Op de dam zit een flinke groep meeuwen en kraaien, zoekend naar eten. Een klein jongetje heeft er aardigheid in ze op te jagen en toen zag ik dit. Mooi gezicht tegen de lucht die al naar avond kleurt.





Sommigen denken dat een Ekster zwart-wit is. Dat zijn misschien mensen die wel kijken, maar niet zien. Want dit zijn toch bijna kleuren die horen bij een tropische vogel?





Een Steenloper is klein, in vergelijking met een zilvermeeuw. Grappige foto met beide in eenzelfde houding.





Uiteindelijk ging de zon onder in een felle hagelbui... Het was mooi geweest.









zondag 2 januari 2022

Even iets moois nr. 459 - De mislukkingen...

Tja. Veel fotografen maken aan het eind van het jaar een fraai overzichtje van hun mooiste foto's. Dat doe ik niet. Enerzijds omdat ik moeilijk kan kiezen, dus het worden er te veel of het kost me te veel tijd; anderzijds: u heeft mijn mooiste foto's al lang een keer gezien. Dusss... Hier mijn overzicht met een zeer kleine selectie van die duizenden mislukte foto's!
Buiten dat: voor alle lezers een gezond en gelukkig 2022 toegewenst!





Er waren veel Buizerds dit jaar. Had ik er eindelijk eentje die me wat dichterbij liet komen, vliegt ie weg op het moment suprême.





Dit voorjaar probeerde ik me te bekwamen in het vastleggen van Grutto's in de vlucht. De oefening was er, maar de kunst moet nog worden gebaard getuige deze foto.





Van de zomer trof ik een aantal Levendbarende Hagedissen aan op de Hoge Veluwe. Bijzonder leuke foto onderwerpen, maar als ze even van je schrikken zijn ze in één beweging vertrokken.





Oei, wat een misser. Een veel te lange sluitertijd maakt van deze Scholekster, mét denk ik een Steenloper, een nogal mistige boel.





Dacht ik mooi de rijp van twee weken terug te kunnen benutten voor wat sfeervolle foto's, wil deze Pimpelmees echt niet even meewerken.





Grappig gezicht. Deze Koolmees lijkt een raket na te doen.





Hoe leuk had deze foto kunnen zijn met een wat kortere sluitertijd. Het is een Glanskop en je ziet op de foto nog de regen vallen.





Ik ben een fractie van een seconde te laat: deze Boomklever is net uit de startblokken als de sluiter klikt.





Misschien een goed excuus dat de Staartmees nooit een halve seconde stil zit, maar iets beters had ik er graag van gehad.





Mooi moment, een tweetal Kepen in onze eigen tuin. Er is van alles goed scherp, maar niet de vogel.





Omdat ik het weet kan ik u vertellen dat hier een Oeverpieper wegvliegt. Het was op de zuidpier in fel tegenlicht en ik hoopte op een mooie, kunstzinnige foto. Misschien is het dat ook wel, nu ik er nog eens naar kijk...





Ja, niet te geloven, maar dit is mijn beste foto ooit van de Bruine Boszanger. Een van de Grote Zeldzaamheden die af en toe in ons land wordt gezien. Nu wilde het toeval dat ik net de purperkoet stond te fotograferen (nóg zeldzamer dan de BB) toen de mare mij bereikte dat op luttele honderden meters afstand die boszanger werd gezien. Een uur lang heb ik in de bosjes staan turen, maar het vogeltje bleef angstvallig aan de achterkant van het struikgewas. Beter dan dit werd het niet; beetje jammere afsluiting van 2021, al was de beleving er niet minder om.