zondag 25 november 2018

Even iets moois nr. 338 - dagje twitchen

De vogelvrije vrijdag bracht ons naar twee zeldzame gasten die, elk op hun eigen manier, de aandacht trekken. Een dagje twitchen dus, of "soorten jagen." Mooie waarnemingen op je jaarlijstje.
Eerst maar naar de Notenkraker. Die houdt zich op naast een nieuwbouwwijk, een veldje waar wat hazelnoten zijn te vinden en allerlei wriemelend gedierte dat een Notenkraker op zijn menu heeft. De vogel vinden is geen probleem omdat er zowat 100 mensen omheen staan.





Het beestje schijnt niet te weten wat mensen zijn, want hij scharrelt er tussendoor alsof het boomtakken zijn.






Vindt hij een nootje, dan verstopt hij die bij wijze van wintervoorraad. Kennelijk is hij van plan een poosje te blijven, dus u hoeft geen haast te maken als u hem een keer in het echt wilt zien.





Als het dan toch niet mogelijk is de mensen buiten de foto te houden, neem ze dan maar mee in de compositie. Toen ik deze foto op Facebook zette, meldde zich al gauw de fotograaf die we hier zien. Het is Kees K. (geen volledige naam vanwege de privacy natuurlijk; zijn vrouw denkt misschien wel dat hij boodschappen aan het doen was bij de plaatselijke AH; en dat hij wat langer wegbleef omdat hij geen keus kon maken uit de enorme sortering aan shampoos, wasverzachters of dergelijke; ik gok maar wat, maar wil hem zeker niet verraden.)






Hazelnoten maken dorstig, dat weet iedereen. Zijn water haalt de Notenkraker uit een bloempot op een belendend erf.





Vooruit, nog één keer de gekte in beeld. Lange lenzen zijn een last wanneer een vogel op enkele decimeters voor je langs scharrelt. Bij mij liep hij onder mijn lens door, letterlijk op een handbreedte bij me vandaan. Een vervreemdende ervaring.





De Notenkraker doet qua bouw en postuur het meest denken aan de gaai (vroeger: Vlaamse gaai)zoals wij die kennen; wel is de snavel een stuk groter. Zijn er in Siberië weinig zaden van de arven, dan kunnen ze in grote groepen West-Europa binnen trekken. "Waar ze opvallen door hun geringe schuwheid" voegt het vogelboek daar nog aan toe.






Omdat we toch onderweg zijn, steek ik nog even door naar de volgende zeldzaamheid: de Steppevorkstaartplevier. Hij wordt telkens gemeld in een stoppelveld, aan de rand van een rustig boerenwegje. Als we arriveren staan daar twee Vlamingen met een schamel busje en kostbare uitrusting. Ik ben een mooie aanvulling met schamele apparatuur en een nieuwe leasebak. En nee, de vogel is gevlogen, maar er is altijd een kans dat hij terugkeert. We vleien ons (ik ben de meest linkse) in de berm en wachten, maar met twee Vlamingen is het nooit saai.





En verdraaid: na een uur zie ik hem aankomen met zijn sternachtige vlucht en onverhoedse zwenkingen. Hij landt tussen de stoppels en dan is het wachten of hij een stukje onze kant op wil komen. Beestje heeft ongeveer de grootte van een merel. Het is waarschijnlijk een eerstejaars, dus hij heeft nog weinig kleur. Kilometers heeft hij wel gemaakt, want hij moet geboren zijn in oost Rusland of daaromtrent.





Al scharrelend nadert hij ons tot een meter of 20; genoeg voor een plaatje met wat omgeving er bij. De laatste stralen van de laagstaande zon verhullen amper dat het een vrijwel kleurloze vogel is. Zit hij stil, dan valt hij volledig weg tegen de stoppels op de akker. Maar eerlijk: ik vind dat altijd errug mooi...

Al met al een heel mooie dag geweest, met 2 soorten die ik maar wat graag voor mijn lensje had.


zondag 18 november 2018

Even iets moois nr. 337 - Biotopwildpark Anholter Schweiz

Eens in de twee jaar gaan we naar het Biotopwildpark Anholter Schweiz. Een hele mond vol, maar op de site wordt nadrukkelijk gevraagd de hele naam te vermelden als je foto's vanuit hier publiceert. Het is een dierenpark net over de grens, waar de (Europese) dieren een relatief grote ruimte ter beschikking hebben. Eveneens op de site wordt er - in het Nederlands! -  op gewezen dat er op het hele park alleen maar contant kan worden betaald. Duitsland heeft misschien meer windmolens, maar wij meer PIN automaten!
In ieder geval hoop ik altijd op mooie plaatjes van wolf, lynx en wilde kat, maar helaas liet de lynx zich niet zien. Sowieso maakte ik veel minder foto's dan verwacht.





Het park dankt zijn naam aan het rustiek houten chalet dat op een eilandje in een meertje ligt, centraal op het park. Koffie komt niet in een kopje, maar in een kannetje. En nee, bij dat kannetje kun je niet een tweede kopje krijgen. En zo, te vol getankt met Duitse koffie, beginnen we onze rondwandeling.





We komen langs een stukje water met moeras. Daar foerageert een juveniele Steltkluut.





De Steltkluut komt ook voor in Nederland, met slechts enkele broedparen per jaar. Hier een adulte vogel. Ze ogen uiterst fragiel maar lijken daar zelf geen last van te hebben.





Het is even zoeken hoe ik door het gaas heen fotografeer, maar dan heb ik ook een fraai shot op deze Sneeuwuil. Een echt wilde zal ik wel nooit zien, denk ik.





De Europese Wilde Kat heeft zijn leefgebied inmiddels uitgebreid tot in Zuid-Limburg. Omdat ze hoofdzakelijk 's nachts actief zijn weten we dat alleen van camerabeelden van Staatsbosbeheer. Mooie beesten met een warm gekleurde vacht.





Een portretje door de bladeren heen. Verschil met onze huiskat is er nauwelijks, zo te zien.





Toch doet het me altijd wat om een dier dat wij alleen als huisdier kennen, in wilde vorm te zien. Al voel ik me daarbij ook wel dubbel: ze zitten immers alsnog achter een gazen hek. Mooi hè, die gebandeerde staart.





Ja, de Wolf dus. Hoewel achter een hek en opgegroeid in gevangenschap boezemen ze toch ontzag in. Een spannend idee dat ze inmiddels ook bij ons in het wild zijn gesignaleerd ("Trojka hier, trojka daar...")





Niet helemaal onbegrijpelijk dat een schapenboer enigszins beducht is voor deze verrijking van onze fauna.





zaterdag 10 november 2018

Even iets moois nr. 336 - Herfst

Ik had dat zo niet verwacht, maar de herfstkleuren zijn overweldigend hier en daar. Erop uit!





Op jacht naar paddenstoelen op de Hoge Veluwe, maar dat viel tegen. Deze twee schoonheden gevonden en vastgelegd tegen een bijpassende achtergrond.





Rond de buitenplaatsen in Hilversum en 's Graveland is altijd wel wat te zien.





De machtige beukenlanen nodigen uit tot wandelen en dat wordt dan ook heel veel gedaan.





Een tak van de Esdoorn brengt verstilling met zijn gekleurde blaadjes.





Eén blad hangt nog met een vingernagel aan een takje, alsof hij wanhopig probeert zijn val te voorkomen.





Op de Hoge Veluwe is de kleurenpracht werkelijk adembenemend. Met een flauw zonnetje erbij lijkt het een onwerkelijke wereld.





We eten in stilte ons bammetje in deze omgeving van geel, bruin en goud.





Het is alsof je een sprookje kunt binnen stappen. Zou de hemel nog mooier zijn?





Iets verderop is een bosje met berkenboompjes; sommige recht, andere wat grilliger. Ik versterk dat effect door de camera te bewegen tijdens het maken van de foto.





Een vennetje met ondoorgrondelijk zwart water geeft een mooie weerspiegeling van een herfstig bosje.



zaterdag 3 november 2018

Even iets moois nr. 335 - Amsterdamse Waterleidingduinen

'Nee hoor' zegt een meneer, die met zijn kleinzoon van 2 de gele paaltjes wandelt, 'de bronst van de damherten duurt tot 1 november, dus daar zult u niets meer van zien.' Ik denk: die herten weten vast niet dat het nu 2 november is, en ik loop toch maar het gebied in.





De grote mannen Damhert burlen nog behoorlijk fanatiek, zie ik na een uurtje (ver)dwalen. Er wordt ook heel wat afgesnuffeld: welk vrouwtje is vruchtbaar?





Maar los daarvan: ook in de AWD kleurt de herfst de bomen in een laatste explosie van groen, geel en oranje.





Ik hou van koele kleuren en fotografeer daarom graag zonder zon of in de schaduw. Prachtig toch, zo'n mooie Damhert bok?





Een fraai oplichtend bosje Koraalzwammen; ook altijd fotogeniek.






Tja, veel te ver natuurlijk, maar toch een bijzondere vogel: de Klapekster. Is geen familie van onze ekster, maar behoort tot de familie van de klauwieren. Hij is hier alleen 's winters.





"Hé, dit vrouwtje lijkt niet afwijzend, maar juist heel toegankelijk. Zou ze..."





"Toch maar even een extra oerkreet. Ik denk dat ze me stoer vindt..."





Ik sta op het punt van vertrek als ik plots zie dat het vrouwtje de bok lijkt aan te moedigen door met haar staart te 'vlaggen.' Ik blijf nog even liggen als ik zie dat de bok het signaal oppakt.





En jawel, een tafereel dat slechts zelden op foto te zien is.





'Beslaan' heet dit in hertentermen. Het vrouwtje is na de eerste keer niet tevreden en nodigt het hert nogmaals uit. Tenslotte draait het leven maar om één ding: hoe geef ik mijn genen door...