Even iets moois nr. 441 - Vlinderen op de Hoge Veluwe

Afgelopen vrijdag een dagje het park in geweest. Waar ik niet op had gerekend: de vogelkijkhutten waren dicht en dat vond ik best jammer. Desondanks een dagje prettig gevlinderd met erg algemene soorten en als bijzondere uitdaging het soms felle zonnetje.

De Heivlinder. Die zie ik nou echt nooit met de vleugels open; altijd gesloten en vaak ook nog de bovenvleugel achter de ondervleugel. Hier laat hij gelukkig het oog zien op de bovenvleugel.

De Snorzweefvlieg, een van de vele soorten zweefvliegen. Mooie insecten met hun gestreepte lijf.

Er zijn meer soorten van, maar dit lijkt me de Grote Rupsendoder. Apart insect, met een soort mierenkop. Het is een vliesvleugelig insect uit de familie van de langsteelgraafwespen; een weetje dat ik niet ga overhoren...

In het algemeen niet moeilijk te vinden en ook niet moeilijk te fotograferen: de Kleine Vuurvlinder. Fraai gestippeld en gevlekt, zowel onder als boven.

De Gevlekte Smalboktor. Doet het goed op dat gele kruiskruid.

Een fraaie libel met een goudkleurig lijf, de Platbuik. Dichterbij mocht ik helaas niet komen.

Misschien juist omdat hij niet zo uitbundig is gekleurd kijk ik graag naar de Bruine Vuurvlinder. Van boven bruin, met iets van paars bestoven. Mooi, dacht ik zo.

Hier dezelfde Bruine Vuurvlinder, maar nu zien we de onderkant van zijn vleugels. Inderdaad toch ook wel erg mooi.

Met de verrekijker zag ik hem bovenop de bloemen, maar dichterbij gekomen moet ik toch verdraaid goed zoeken. De Grote Groene Sabelsprinkhaan laat zich zakken en verstopt zich achter takjes en draait met mij mee. Ondanks zijn algemeen voorkomen en lengte van zo'n 8 centimeter toch lastig te spotten.

Het Boomblauwtje. Zit soms ook bij u thuis in de klimop en valt vliegend op door zijn blauwe kleur.

Hmm, tja, een beetje gekke foto. Ik zag die dikke donkere bomen langs de weg en wilde die zwarte stammen mooi laten uitkomen. Maar de instellingen van de camera stonden nog op de vlinders en zo kreeg ik een zwaar overbelichte bomenrij. Bij nader inzien vind ik het effect wel apart en beschouw ik het plaatje niet als mislukt. Het kan verkeren...

Even iets moois nr. 440 - Speurtochten in de polder

Ik struinde wat polders af op zoek naar een libel die ik nou eens echt op de foto wilde hebben: de weidebeekjuffer. Daarnaast hoopte ik op een kansje voor een foto van de woudaap en ik wilde ook nog even terug naar de zwarte sterns; even kijken of ze zouden zijn uitgevlogen. Het gestruin door diverse gebieden leverde nogal wat bijvangst op en dat blijkt eveneens meer dan bezienswaardig.

Als je door het gras loopt, dan vliegen soms van die kleine bruine 'vlindertjes' op. Dat is dan vaak de Gewone Grasmot, die van dichtbij toch wel een bijzonder uiterlijk heeft.

Hier zien we de Bruinrode Heidelibel, een algemene soort. Voor een vogelaar altijd lastig te determineren, die libellensoorten.

Makkelijker te herkennen is dan de Viervlek. Mooi hè, die gazen vleugels.

Het Groot Dikkopje, een zeer algemene 'vlinder,' kleurt hier mooi op de distel.

Had ik zo gauw niet gezien, maar dit is de Grote Roodoogjuffer. Er viel een fijn motregentje en dat zie je terug op de vleugeltjes en de stengel.

Hier een wel heel erg algemene soort, het Lantaarntje. Met weinig fantasie kun je je voorstellen dat het achterste segment inderdaad een soort lampje is.

Ja juist, daar is-ie dan, het doel van mijn tocht: de Weidebeekjuffer. Een verschrikkelijk mooie libellensoort die fladderend langs stromende beekjes kan worden waargenomen. Het metaal-olieachtig  gekleurde lijf (van het mannetje) is altijd weer bijzonder om te zien.

Over een pad van houtsnippers vliegt telkens een Gewone Oeverlibel voor me uit. Tot hij plots niet meer opvliegt en als ik voorzichtig heel dichtbij kom zie ik waarom: hij verorbert met aandacht een zojuist gevangen vliegje.

Een Rietgors zit van tamelijk dichtbij zó enthousiast te zingen, alsof het nog het vroege voorjaar is. Op zoek naar een nieuwe vrouw en een tweede broedsel?

In groepjes staan vogelaars te wachten bij een verre rietkraag, allemaal in de hoop een woudaap te kunnen ontdekken. Hij was vanmorgen nog gehoord, dus misschien... misschien...

De woudaap komt niet te voorschijn, maar wel zie ik iets dat ik nooit eerder zag: een jonge Koekoek wordt gevoerd door een Kleine Karekiet! Beroerde foto natuurlijk, maar ik wilde toch dit unieke moment laten zien.

O mooi zeg, een vogel die ik graag vaker zou zien: de Steenuil. Ons kleinste uiltje is ook overdag actief en zit op het dak van een boerenschuur lekker te zonnen.

En zo is het al eind van de middag als ik bij de kolonie Zwarte Sterns arriveer. De jongen zijn inderdaad uitgevlogen, maar af en toe komen ze nog even terug naar het nest om zich te laten bijvoeren.