zondag 29 november 2020

Even iets moois nr. 413 - GaiaZoo

Al een poos staat een bezoek aan GaiaZoo op mijn wensenlijstje. Het blijkt een mooie, niet al te grote dierentuin, met een aardige collectie. Erg jammer dat we vanwege de vogelgriep een aantal grote volières niet in mogen. Ik mis zodoende soorten als hop en scharrelaar, Europese vogels die ik graag eens voor de lens zou krijgen. Wat het dan wel werd?





De Geelborstkapucijnaap. Apen staan niet zo heel ver af van ons, en misschien daardoor herken ik een intens verdriet in de ogen van dit aapje.





De Monniksparkiet. Net als bij ons de halsband, schijnt deze soort in delen van het land gewoon in het wild rond te vliegen.





Fotogeniek en schattig, de Rode Panda. Zonder enige inspanning klimt hij hoog de boom in, gebruik makend van takken die - zo zou je denken - te klein zijn om hem te dragen.





De Grote Koedoe is een antilopesoort uit oostelijk en zuidelijk Afrika. Mooi, met die gedraaide hoorns en een witte streep tussen zijn ogen.





Stokstaartjes. Als een stel oude mannetjes houden ze de omgeving in de gaten. Ik moet altijd weer lachen om hoe serieus ze zijn in hun doen en laten; nooit is tijd voor een lolletje.





Gorilla, een echte 'silverback.' Een imponerende verschijning die een beter portret verdient.





Die zie je nog niet eens zo vaak in een dierentuin: de Veelvraat. Heeft veel weg van een beer, maar is eigenlijk een marterachtige, de grootste van die familie.





Gier. Als je snapt hoe je camera zich gedraagt dan kun je zo'n foto maken zonder dat je het gaas ervoor en erachter ziet.





Als afsluiter nog een Berberaap.
















zondag 15 november 2020

Even iets moois nr. 412 - Rondje kust

De vogelvrije vrijdag bracht een rondje kust. Ik verwachtte er niet veel van (qua foto's) en zelfs dat kwam amper uit...





Rotganzen. Ik dacht even te maken te hebben met de zeldzame Zwarte Rotgans (die rechtse), maar bij nader inzien zal het toch een gewone zijn. Evenzogoed best zwart.





Een leuk gezicht, al die Scholeksters op de basaltblokken. Ze vallen totaal niet op, behalve hun oranje snavel. Uit de verte zie je in eerste instantie dan ook niet meer dan een verzameling oranje streepjes.





Wulpen zijn er volop te vinden langs onze kusten. Hier zie je hoe groot zo'n beest eigenlijk is. Mischien wel zowat twee keer een Scholekster.





De Oosterschelde dam, Neeltje Jans zeg maar, kent drie etappes: Hammen, Schaar en hier de sluizen in de Roompot.





De Drieteenstrandlopers zijn inmiddels ook gearriveerd. Wintergasten die ik zeer waardeer omdat ze totaal niet schuw zijn. Ik loop er dan ook voorzichtig naar toe en terwijl de scholeksters daar ver achter allemaal opvliegen, negeren de Drieteentjes mijn aanwezigheid volledig.





Hier foerageren ze gedrieën in de plasjes onderaan de waterkering.





De zon staat inmiddels laag en verdwijnt ook nog eens achter een dik wolkendek. Ik heb dan ook pas laat in de gaten dat er vlak naast me een tweetal Paarse Strandlopers eten zoekt tussen het aangespoelde wier. Ze kijken me nauwelijks verbaasd aan en gaan verder alsof ik er niet toe doe. Iets om over na te denken...


vrijdag 6 november 2020

Even iets moois nr. 411 - Het bos

Dit is natuurlijk wel de tijd om even in het bos te kijken. Herfstkleuren, paddenstoelen en veel mensen verwachtte ik. Daarvan vielen alleen de paddenstoelen tegen; ik zag er minder dan ik hoopte.





Ja, natuurlijk, de Vliegenzwam. Zie ik er een, dan loop ik er eerst even omheen om te kijken of zich een bijzondere compositie wil openbaren. Vervolgens zet ik mijn fototas zo dat de paddenstoel in de schaduw staat. En dan wordt het spelen met scherp/onscherp, licht/lichter.





Mooie, warm gekleurde paddenstoelen, de Geschubde Bundelzwam. Zoals de naam doet vermoeden altijd in grote bundels, aan of op de voet van een loofboom.





Geprobeerde de ijlte van de dunne stammen te vangen. Dunne Stammen zie je overigens maar zelden...





Mooi, die donkere boomstammen. Het geeft diepte aan de foto.





Hetzelfde groepje Vliegenzwammen als de bovenste foto, maar dan van de andere kant. Wil ik een foto van zo'n groepje, dan doe ik meestal eerst een stap achteruit. Daarna nog een zodat ik wat omgeving op het plaatje krijg.





Lastig, het determineren van paddenstoelen. Het onwijs dikke boek dat ik daarvoor gebruik maakt het er amper makkelijker op. Ik hou dit voor de Sombere Honingzwam.





Met zijn misschien 3 centimeter zie je deze dreumes makkelijk over het hoofd.





Da's ook wonderlijk: het lijkt of deze vlieg een zonnebril op heeft!





Zeg je bos, dan zeg je Bosuil. Deze lijkt klem te zitten maar dat is niet zo. Na een paar minuten zakte hij, als stond hij in een lift, zachtjes naar beneden.





Ik noemde hierboven dat extra stapje achteruit. Hier het effect daarvan. Ik hou er van.

dinsdag 3 november 2020

Even iets moois nr. 410 - Eekhoorntjes

In de herfst is het leuk om een bezoekje te brengen aan de Aziatische Grondeekhoorns. Ze zijn dan druk met het verzamelen van nootjes en het aanleggen van hun wintervoorraad. Buiten dat: ze zijn gewoon geweldig fotogeniek!





In Tilburg, in twee stadsparken - het Wandelbos en het belendende De Warande - leeft een aardige populatie Aziatische Grondeekhoorns.





Je ziet dat niet zo op deze foto, maar ze zijn gewoon piepklein. Ze hebben dan ook al gauw een hele kluif aan een flinke noot.





Ja natuurlijk, er zijn ook genoeg andere parkvogels als mezen, vinken en deze Roodborst.





De Grondeekhoorns zijn achtergebleven toen in de jaren zeventig een dierenparkje moest worden ontruimd. "De verhuisdoos viel van de vrachtwagen" is de gebruikelijke, romantische versie van het verhaal van hun aanwezigheid. De eerlijke variant wil dat de toenmalige directeur, vrezend dat de helft van de beestjes aan stress om de verhuizing zou overlijden, ze gewoon heeft los gelaten. Op hoop van zegen, eigenlijk.





Die zegen kwam van de gemeente, toen de raad besloot dat ze mochten blijven. Ze concurreren niet met andere diersoorten zoals onze eigen eekhoorn. Die leeft immers (hoog) in de boom. Zou dat blaadje dienen als bekleding van zijn holletje?






Hier is dan zo'n inheemse Eekhoorn. Ook bezig nootjes te verstoppen voor de koude dagen.





Deze foto laat zien waarom veel mensen geen weet hebben van hun aanwezigheid. In een rommelig bos met omgewaaide bomen en afgezaagde takken hebben ze een perfecte schutkleur.





De parken worden druk belopen. Het viel ons op dat kinderen wel de eekhoorns zagen, maar hun ouders niet. Reden genoeg om op zoek te gaan naar het kind in jezelf...





Nog eentje dan. Zitten ze eenmaal te knabbelen dan zijn ze - voorzichtig - redelijk makkelijk te benaderen en willen ze best even poseren. ZdHwewl tot volgend jaar!