zaterdag 28 december 2019

Even iets moois nr. 379 - De mislukkingen van afgelopen jaar

Tja, veel ging er goed, maar veel meer ging dat niet. Mijn streven om niet meer dan 10 tot 15% van alle gemaakte foto's over te houden haal ik soms wel erg makkelijk. Daarom hier een kleine bloemlezing van wat ik alleen maar bewaarde voor een eindejaarsblogje.





We beginnen maar in eigen tuin. De Roodborst zat prachtig tussen de blaadjes, maar zette net af toen ik de ontspanknop indrukte.





Tja, dit is eigenlijk technisch bezien niet een mislukte foto, maar wel een mislukte missie. Meerdere keren bezocht ik dit stukje bos in Hilversum om er zicht te krijgen op een Bosuil die daar resideert. Helaas wisten voorbijgangers te melden dat hij er echt nog wel zit, maar al die keren dat ik er was had hij zich blijkbaar diep in zijn boomhut teruggetrokken. Jammer toch.





O, en dan die Pestvogels. Al in november gearriveerd en ze trokken een horde bekijks. Ik maakte er mooie foto's van en als deze scherp geweest zou zijn had het ook een fraai plaatje geweest.





Vanuit onze schuur probeerde ik de mezen te fotograferen tegen een achtergrond van fraai gekleurde herfstbladeren. Soms ging dat goed, soms ook niet.





En hetzelfde verhaal gaat op voor de Groenlingen die ik lokte met zonnepitten. 





Rond de Reeuwijkse plassen was ik op zoek naar ringslangen, toen ineens deze Fazant een slootje over vloog. Ik was alert en op tijd, maar de apparatuur te traag...





Op Texel was ik op zoek naar de morinelplevier (ook gezien in de verte) toen iemand vertelde dat er een Fluiter zeer actief zat te zijn in een stukje bos. U ziet het: ik vond 'm! En actief dat hij was...





Dit is wel een heel vreemd plaatje. Ik moest twee keer kijken of het niet een van de kleinkinderen was, maar bij nader inzien springt een aap net van een paaltje als ik afdruk.





Leuk hoor, bíjna thuis gekomen met een Glanskop op een mooie stronk.


zondag 22 december 2019

Even iets moois nr. 378 - Het regenwoud

Na ons bezoek aan de woestijn kregen we nog de gelegenheid om op weg naar huis een tussenstop te maken in een eenzaam stukje regenwoud. Dat werd een bijzondere ervaring. In de klamme warmte hoorden we van alles zingen, roepen, sissen en gillen, maar krijg het maar eens voor de lens. Het weelderige groen verborg een grote rijkdom aan leven - af en toe zeilde een rode ibis of zelfs een vliegende hond over - maar slechts enkele keren lukte het daar zicht op te krijgen.






Met veel gekraak en gefladder landt een Manenduif op een dikke tak. Zijn verenpak bestaat uit zeker wel 50 tinten groen, een perfecte schutkleur tussen het gebladerte.





Ook weer die perfecte schutkleur: de Groenvleugelduif.





Langs de zandige bedding van een rustige rivier zien we plots een Capibara met jong. In de inheemse taal van die streek betekent dat "heer van het gras." Dan weten we gelijk wat het hoofdbestanddeel is van zijn maaltijd.





Een Irena laat zich even zien. Een erg blauwe vogel die desondanks niet verwant is aan onze Pino.





Als deze wegvliegt weet je niet wat je ziet; de vogel heeft een fel oranje rug, hier grotendeels bedekt door de vleugels. Het is de Roodrugbuidelspreeuw en hij heeft het niet zo op fotografen.





Door hem heel voorzichtig te benaderen lukt het me om deze Malachietvlinder op de plaat te krijgen.





Pas van dichtbij zie ik dat de kop op een andere plek zit dan waar ik hem eerst dacht. Het is een Zebramalachietvlinder, ook weer zo'n bewoner van vochtige regenwouden.



zaterdag 14 december 2019

Even iets moois nr. 377 - De Sonora-woestijn

Een buitenkans: we kregen de gelegenheid om tegen een zacht prijsje vogels te gaan kijken in de Sonorawoestijn. Een deels desolaat gebied met zand, gruis, rotsen en cactussen, en aan de randen wat armetierige struiken. Het werd een mooi avontuur, dat we ook nog eens konden combineren met een bezoek aan het regenwoud. Maar dat komt een volgende keer.





In het stekelige struweel vindt mijn lensje met enig geduld deze mevrouw Gele Kernbijter. Haar zware snavel vertelt al dat dat ze pitten en zaden kraakt om bij het binnenste te kunnen komen.





Dit is een Konijnuil. Ze broeden in holen die ze uitgraven in de grond. Hij lijkt sterk op onze inheemse steenuil, maar is iets groter.





Een mooie Gors, die zomaar even wilde poseren.






Heel even hebben we een blik op deze Renkoekoek, dan rent hij weg; hij is nog meer verrast dan wij, wanneer we om een hoekje komen. Zoals de naam al doet vermoeden is hij vaker op de grond te vinden dan in een boom.





O, da's toch wel een heel mooi vogeltje: de Mexicaanse Roodmus. Met een beetje volharding en een dosis geluk zijn in Nederland ook wel roodmussen te zien. In de trektijd zijn er altijd wel een paar te vinden in onze duinstreek.





In hetzelfde bosje houdt zich een Purpergors op. Een kleurrijk zangertje, maar hij zorgt er altijd wel voor dat hij achter een paar takjes blijft. Een verlegen beestje eigenlijk, ondanks zijn uitbundig verenpak.





Mevrouw Rode Kardinaal laat zich in alle rust bewonderen. Ze is ook beslist mooi in dat ingetogen kleed.





Hij staat op het punt van wegvliegen: de Witvleugelduif. Vooral in het voorjaar in de woestijn te vinden, waar ze zorgen voor de bestuiving van de saguaro-cactussen.





Jawel, hier nog de man Rode Kardinaal. Gek eigenlijk, want ondanks zijn opvallende kleur valt het nog niet eens mee om hem te ontdekken in het dichte, dorre struweel. 

zondag 1 december 2019

Even iets moois nr. 376 - Ransuilen!

Afgelopen vrijdag was niet vogelvrij maar voor de baas;  op zaterdag moest de caravan schoon en naar de stalling gebracht. Maar bijna aan het eind van die zaterdagmiddag zag ik toch nog een gaatje om een bezoek te brengen aan een dorp in de omgeving, waar naar verluidt zomaar een 30 ransuilen op een kluitje zouden zitten. Wil het met de bosuil niet lukken, dan misschien de ransuil.





Dat werd lachen. We staan nog maar aan het begin van de straat als we het fenomeen zien: in ongeveer elke boom in die straat zien we dikke of langwerpige dotten afsteken tegen de lichte lucht. Overal waar je kijkt: Ransuilen! Hier eentje, daar drie, verderop zeven.





De een zit te dutten, de ander kijkt verstoord omlaag omdat er een skateboarder langs dokkert.





 De een zit open en bloot op een niet al te hoge tak, de ander lijkt zich te verstoppen door zich tegen de boomstam te drukken.






Wat ze gemeen hebben: allemaal hebben ze de oren overeind. Ze blijven kennelijk graag op de hoogte van wat zich beneden op straat afspeelt.





De overdaad is zo groot dat we bijna niet kunnen kiezen waar te beginnen. Aan de andere kant: de zon staat al laag dus met een half uurtje is het gedaan met de mogelijkheden. Fluks aan de slag dus en de camera omhoog gericht.





Aan deze foto kun je zien waarom er best aardig wat Ransuilen zijn, terwijl hele volksstammen ze toch over het hoofd zien. Wij hebben er in ieder geval een drie kwartier erg van genoten.