Even iets moois nr. 353 - Polderjongens.

De vogelvrije vrijdag leverde wel mooi weer, maar geen enkel plaatje op! Een zeldzame ervaring waar ik wat chagrijnig van was. Gelukkig maakte een halve zaterdag dat allemaal weer goed.

Zoals u weet ben ik een beetje fan van de introverte Graspieper. Mooi op kleur zijn ze nu; prachtig gestreep-spikkeld van voren en opzij, en met een fraaie tekening van de rug.

Ooievaars zijn er zat. De meeste zitten al weer op het nest, maar sommige wachten nog op hun (vaste) partner. Deze is niet geringd; zie je niet eens zo vaak.

Een Lepelaar bij haar boomhut. Even gaat ze staan en strekt ze de poten, spreidt kort de vleugels, en dan gauw weer zitten op de eieren.

Een echte polderjongen, deze Tureluur. Er wordt heel wat afgebakkeleid om het beste nestelplekje en het mooiste vrouwtje.

Nóg een echte polderjongen: onze Kievit. Met zijn dunne, lange kuif en de olie-achtige kleuren van zijn verenpak beslist een aardige verschijning. Luid joelend met z'n allen verjagen ze de buizerd of kraai die het waagt over hun nest heen te vliegen.

Maar goed, de echte polderjongen is natuurlijk de Grutto. Vorige week stonden ze nog op te vetten aan de randen van de polder, nu is een groot deel aan het kwartier maken voor het broedseizoen dat op aanbreken staat.

Wat zouden de Hollandse weilanden zijn zonder de Grutto?

Zorgen zijn er genoeg om onze nationale vogel. Door de grootschaligheid van de tegenwoordige landbouw en het intensieve maaien van het gras, krimpt zijn biotoop elk jaar een stukje in. Mede door de weersomstandigheden van vorig jaar was het een zeer matig broedseizoen.

Als je weet dat een groot deel van de wereldpopulatie bij ons broedt en dus van onze weilanden afhankelijk is, dan besef je dat we heel erg zuinig moeten zijn op deze oranje-bruine schoonheid.

Kijk, een Kemphaan! Rond deze tijd krijgen de mannetjes een fraaie kraag die ze bij de onderlinge schermutselingen gebruiken om te imponeren. Behalve wat broedpaartjes in Friesland broeden ze eigenlijk allemaal wat noordelijk van ons land. De variëteit in kleur is enorm: van geschubd wit tot vrijwel geheel zwart en alles daar tussen.

We staan wat te kijken bij een Witte Kwikstaart als er ineens van alles gebeurt. Er komt een tweede aanvliegen die bezijden op een hek gaat zitten. Deze zakt door de poten, fladdert met de vleugels, maakt allerlei verleidelijke geluidjes en richt de staart helemaal op. Volgens mij een niet mis te verstaan verzoek om te paren, maar die ander besteedt er geen aandacht aan en vliegt zo weg. Sufferd; misschien bindingsangst?

In een weiland treffen we een groep van wel negen Hazen. Ze rennen, springen en vechten met elkaar, dit alles op last van gierende hormonen.

Even iets moois nr. 352 - Rondje kust

De vogelvrije vrijdag voerde ons (opnieuw) naar de Zuid-Hollandse eilanden. En net als de vorige keer gooide de mist wat roet in het eten. Maar goed, we maakten er het beste van. Eigenlijk gingen we vooral om te kijken; we zagen toch nog veel mooie dingen en de foto's waren de bijvangst.

In het haventje van Stellendam zit een vage Aalscholver te wachten tot de mist wat optrekt.

Op de Brouwersdam, waar inmiddels de mist volledig is verdwenen, twijfelt deze Wulp of hij nog even blijft staan of toch liever weg vliegt.

Op Neeltje Jans bevindt zich een kleine kolonie Zilvermeeuwen, gemengd met Kleine Mantelmeeuw. Hier het voorspel voor een paring tussen twee zilvers.

Iets verderop zie ik een heftig gevecht tussen twee Zilvermeeuwen. Het is erop of eronder, zo lijkt het. Ze hebben elkaar beet bij de snavel en rollen als een kluwen door het duingras.

Maar dit is helemaal geen vechten, zo vertelt een ingewijde me. Dit is een vorm van baltsgedrag en de hevigheid ervan duidt niet op vijandschap maar op heftige en gedeelde passie.

In ieder geval is het voor de omstanders niet heel boeiend allemaal. Een derde Zilvermeeuw maant de twee gelieven tot enige kalmte.

Een drietal Kleine Mantelmeeuwen lijkt te beraadslagen wie met wie naar huis mag.

Dat is voor deze Zilvermeeuwen geen vraag meer. Ze zitten knus te zonnen met z'n tweeën.

In fraai tegenlicht staat deze Kleine Mantelmeeuw gewoon mooi te zijn. Een prachtige vogel met zijn leigrijze vleugels en gele poten. Hij behoort tot een van de vogels waarvan ik nog precies weet dat ik 'm voor het eerst zag. Ik was denk een jaar of 10. De meeuw vloog boven de IJssel en ik was dagenlang van slag...

Even iets moois nr. 351 - dagje dierenpark Amersfoort 2

Zo, eerst maar even het verhaal afmaken van afgelopen januari, anders komt dat er niet meer van. Ik maakte de afgelopen weken vooral foto's in musea en dierentuinen, mede door het weer dat vogels niet uitnodigde zich uitgebreid te laten bewonderen.

Een Wolf. Met een beetje geluk (?) kunnen we die een keer in eigen land in het wild tegen komen. Mooie beesten. Ik word er altijd toch ook een beetje triestig van, want hoe ruim hun terrein ook mag zijn, het is altijd te weinig.

Deze kunt u vast van volières en zo: een paartje Japanse Nachtegaal.

Fraai gezicht: twee Pelikanen in een half dicht gevroren vijver.

Wie wel eens naar Zuid-Frankrijk of Spanje met vakantie gaat kent ze wel: de Grauwe Gier. Luie vogel die zijn tijd liefst niet besteed aan machtige vleugelslagen of een snelle spurt. Gewoon zweven en speuren naar iets dat opgeruimd moet worden.

Daar staan ze zelf ook een beetje van te kijken: Mantelbavianen in de sneeuw. Ze zijn afkomstig uit Oost-Afrika, maar door elkaar goed warm te houden overleven ze dit best.

Een Witkeelvaraan. Beetje kille, voorwereldlijke dieren zo lijkt het; niet erg toeschietelijk ook. Misschien om die reden toch ook weer fascinerend.

Een Manenschaap. Die lijkt me niet bang voor anderhalve centimeter sneeuw.

Even iets moois nr. 350 - Rondje Noord-Holland

Sommigen denken dat ik alleen maar foto's maak van vogels, herten en overige natuur, maar dat is niet zo. U staat misschien verbaasd als u mijn site een keer bezoekt: evenietsmoois.net.

Dat gezegd hebbend: de vogelvrije vrijdag had ik bedoeld om maar liefst vier (Grote) Zeldzaamheden op de plaat te krijgen: de pestvogel, de meenatortel, de dwerggans en de kleine burgemeester. Ik verklap het maar vast: alle vier vond ik ze niet...

Even kijken wat er wel was. Ik begon bij de Futen, in de veronderstelling dat de balts wel aan de gang zou zijn. Dat was ook wel zo, maar wellicht door de koude wind was het allemaal wat matjes. Begrijpelijk: met oren die klapperden in de frisse bries waren mijn gedachten ook alleen maar bij een muts en warme thee...

Elk jaar is het weer ongeveer hetzelfde schouwspel, en elk jaar weer vind ik het prachtig om er getuige van te zijn. Hier zien we een vertrouwelijk gesprekje tussen twee gelieven; wat er gezegd wordt hoeven wij niet te weten.

Tussen het kopschudden en pikken in de eigen veren door kijken de partners elkaar diep in de ogen. Je moet natuurlijk wel weten wat je aan elkaar hebt, want straks moeten er wel drie of vier kindertjes worden gevoerd en opgevoed.

Altijd iets waar ik alert op ben: het admiraalzeilen door de man Fuut. Om zijn verloofde te imponeren maakt hij zich zo breed mogelijk. De kraag helemaal op en de vleugels in een kniek en wijd uit. Je ziet aan haar nek dat het meisje vol ontzag is. Ik ken dat wel van thuis, maar dat is weer een heel andere blog...

Een Aalscholver. Met die witte vlekken laat hij zien dat hij al zijn zomerpak heeft aangetrokken. Mooi hè, die geschubde vleugels.

Zijn naam kun je wel raden: de Pijlstaart. Een wintergast die zich vooral in de kuststreek ophoudt. Wat bijzonder was: ik denk dat er wel 100 in dat plasje zaten en dat zag ik nooit eerder. Een fraaie eendensoort, met die bruine kop met witte streep en die glimmende snavel.

Langs de weg staat een Torenvalk te bidden. Sta je er dichtbij dan zie je dat heel zijn lijf schudt en beweegt, maar dat zijn kop volledig stil staat. Daar moet een bijzonder mechaniek achter zitten; ik denk een stelsel van gyroskopen, aangestuurd door een krachtige computer.

Even dacht ik een pestvogel te hebben gevonden, maar het bleek 'slechts' een Gaai. Mooie vogel.

Op een bemoste boomtak zit een Houtduif de boel in de gaten te houden. Lekker dik in zijn veren.

In de polder tref ik nog een Torenvalk, nu op een paaltje. Niet bijzonder, maar ik vind de compositie met die palen, draden en achtergrondkleur wel mooi.

Ook een bekende in deze rubriek: de Lepelaar in de bomen, bezig met zijn nest. Een leuk plaatje valt nog niet helemaal mee. Het slepen met takken, de onderlinge gevechten en de paringen spelen zich allemaal achter de takken af. Maar met dit portretje was ik toch ook wel blij.

Wilt u ze zelf zien: wanneer u via de A200 Haarlem binnen rijdt, dan zitten ze achter het benzinestation aan uw linkerhand.