maandag 30 april 2018

Even iets moois nr. 322 - de bollenvelden!

Voor foto's van de kleurenpracht van de bollenvelden laat ik de streek bij Lisse en Hillegom links liggen; veels te druk. Meestal ga ik wat noordelijker kijken, in de buurt van Alkmaar, of - zoals in dit geval - naar de Noordoostpolder. Als bijzondere uitdaging neem ik mee om een Gele Kwikstaart mooi op de tulpen te fotograferen. Op gele tulpen, had ik me ten doel gesteld...





Ik moet eerlijk zeggen dat ik een lichte fascinatie heb voor de weidse polders, met hun bomen die als hoge pluimen aan de einder staan.





Het is een schitterend gezicht; mooi contrast ook met het bedrijf en de windmolen op de achtergrond.





Het is altijd de kunst om de afwijking te vinden, zoals deze rode in een veld van roze.





Maar geel op rood is natuurlijk ook prachtig. Mag ik u voorstellen: de Gele Kwikstaart; foerageert graag op tulpen, in dit geval rode. Toen ik deze foto op een internet-community publiceerde zei iemand: "The most breathtaking photo I 've seen in ages." Dat betekent kort gezegd: een prettig plaatje.





Sommige tulpen staan nog in knop.





Het blijven heerlijke onderwerpen om te oefenen met scherp, onscherp, felle of juist zachte kleuren, voor en achter.





Na nog een korte blik op al dat moois keren we voldaan huiswaarts. Het was een goed bestede Koningsdag!

maandag 23 april 2018

Even iets moois nr. 321 - de Orchideeënhoeve

Een paar keer per jaar laat ik me verleiden tot het fotograferen in een dieren- of een vlindertuin. Of de Orchideeënhoeve in Luttelgeest. Voor de vlinders eigenlijk...





Maar de hoeve telt meer interessante bewoners. Zoals dit fotogenieke aapje. Het is een Roodbuiktamarin, van oorsprong woonachtig in Zuid-Amerika.





Had ik al verteld dat er ook orchideeën te vinden zijn?





Een Waterschildpad rust in de schaduw van een grote steen, zijn kop net boven water.





De Lorituin zorgt voor een paar aangename uurtjes. Horen en zien vergaat je tussen deze fraai gekleurde papegaaien, maar wat is het leuk!





Ook het geschilderde decor werkt de veelkleurigheid in de hand. Heerlijk, een keer zulke kitsch-foto's te maken...





Na een goed half uur wordt de tuin plots overspoeld door een grote groep Oost-Europees sprekende mensen. Ik neem zo'n toerist maar een keer mee in de compositie, terwijl ik zachtjes 'perestrojka' mompel... Dat betekent zoveel als: 'die papegaai komt net uit bad...'





Vlinders waren er ook. Eigenlijk het gewone arsenaal aan (geloof ik) Aziatische types. Op d' een of and're manier raakte ik er niet door geïnspireerd.





En dat terwijl er toch best leuke plaatjes van zijn te maken.





Kleur, ook bij de vissen die om wat voer bedelen.





"Ga hem maar zoeken" zei de mevrouw toen ik vroeg of de Leguaan nog ergens was te vinden. Na enig speuren vonden we 'm. Een eng beest met een voorwereldlijk uiterlijk en messcherpe klauwen. Ik hou een eerbiedige afstand tot deze griezel die me misschien juist daarom altijd wel erg aantrekt. Mooi hè!





zondag 15 april 2018

Even iets moois nr. 320 - van riet en biezen

De vogelvrije vrijdag meende ik een nieuwe poging te moeten doen voor een mooie foto van de zingende Blauwborst. Op tijd daarom naar De Groene Jonker.





Maar eerst even een portretje van de bijvangst van die dag: een Gele Kwikstaart. 





De Blauwborst dus. Zoeken hoefde niet; we liepen van de ene in de andere. Hier een heel ingetogen portretje met tegenlicht. Hier is goed te zien hoe hij 'vlagt' met zijn staart.





Barst hij eenmaal in zijn jubelend gezang uit, dan is het helemaal een en al kleur.





Ik ben wel een liefhebber van rietvogels. Van roerdomp tot karekiet, ze mogen zich allemaal in mijn oprechte belangstelling verheugen. Hier zien we een man Rietgors met zijn kenmerkende zwarte kop. Zijn eenvoudige zang brengt hij meestal ten gehore bovenin een rietstengel.





In april heeft u misschien wel eens het minutenlang aangehouden Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr gehoord, ongeveer het geluid dat ook veenmollen maken. Wel, dat is de Snor, een vogeltje dat zich vooral ophoudt in dicht riet. Het duurde dan ook een poosje voor ik 'm ongeveer vrij in beeld had.





Ook zeer onmiskenbaar met zijn schetterende zang: de Rietzanger. Wiegt graag in een rietpluim en zingt daar de oren van je hoofd.





Zagen we net meneer Rietgors, dit is zijn vrouw. Eveneens met een mooie tekening op de rug, maar zonder de zwarte kop. Mooi vogeltje!





Als we alle rietbewoners voor de lens hebben gehad, verhuizen we naar de polder. Uiteraard vinden we daar de Graspieper. Een nogal onopvallend vogeltje dat op een rustiek boerenhek gewoon erg mooi is.





Als ik een Winterkoninkje naar de grond zie duiken, blijf ik even wachten. Wie weet of-ie zich nog laat zien...





Ook een vaste polderbewoner: de Witte Kwikstaart. Als achtergrond de ramen van een woonboot.





Veel minder dan de witte zijn er ook Gele Kwikstaarten in onze polders. En met geel bedoel ik dan: knalgeel! Leuk om ze eens op de foto te krijgen.





Een Grutto waadt door het ondiepe water; hij vindt er allerlei lekkers voor de lunch.





Sommige Ooievaars zitten al te broeden, andere staan nog maar aan het begin van de relatie.


zondag 8 april 2018

Even iets moois nr. 319 - een addertje onder het gras...

De vogelvrije vrijdag begon met een al langer levende wens: een Adder op de foto.





Ik was al eens eerder op zoek geweest naar de Adder, maar als westerling heb je daar weinig ervaring mee. Het werd dan ook niks. Ik besloot het nu wat beter voor te bereiden en vroeg een bevriend natuurfotograaf waar ik moest zoeken en hoe ik moest kijken. En zo toog ik naar het Haaksbergerveen. Een fotograaf die ik daar tegenkwam bevestigde dat er inderdaad één Adder in de berm lag. Ik zoeken en speuren op de aangegeven plek, maar ik zag helemaal niets. 'Zie je 'm echt niet?' vroeg de man verbaasd toen ik onverrichterzake terugkeerde. Hij liep even met me mee en wees: 'Daar ligt hij te zonnen...' Toen zag ik hem ook...





Nogal onder de indruk van mijn eerste Adder en enigszins beducht voor de (soms) dodelijke giftanden nam ik een paar foto's met de telelens. Het beest bleef helemaal tussen de begroeiing, dus om een lang verhaal kort te maken: ik ga nog eens een poging wagen voor betere foto's! Desondanks een prachtige belevenis.





Het Haaksbergerveen is overigens een schitterend natuurgebied met vennen en moerassen. De moeite waard om doorheen te wandelen.





Op de terugweg nog maar even langs de Eempolders. Daar trof ik dit merkwaardige tafereel aan. Het lijkt er sterk op dat meneer Tureluur zijn hormonen niet meer onder controle heeft en mevrouw Tureluur een goed heenkomen zoekt.





Op zaterdag maar eens even op zoek naar de Blauwborst. Die was snel gevonden. In het natuurgebied De Groene Jonker loop je van de ene in de andere, maar vanwege de wind bleven ze graag wat lager in het riet.





Tussen de wuivende stengels door kreeg ik soms een glimp van deze prachtige vogel. Er komt vast nog eens een herkansing voor een betere foto.





Door het tegenlicht vervaagt de verte en lichten de rietpluimen op.

maandag 2 april 2018

Even iets moois nr. 318 - Rundum Hause

Wat foto's van soms letterlijk rondom ons huis.





Nou, niet echt rond het huis, maar bij de Lepelaarkolonie in Haarlem. Even een teder momentje tussen de geliefden.





Best aparte vogels, die Lepelaars. Met hun bijzonder gevormde snavel 'maaien' ze door ondiepe slootjes en vinden zo hun kostje.





Deze dan wel naast het huis: een paar keer per dag komt een Blauwe Reiger een maaltje kikkers bij elkaar prikken. Nou, hij kan nog weken voort, want er zijn er zat.





En met een beetje geluk vangt hij er zelfs twee tegelijk!





Herkent u dat: vanuit de verte oogt het allemaal wat zwart wit, maar mag je dichterbij komen dan blijken het uitermate kleurrijke wezens. En dat geldt niet alleen voor Spreeuwen!





Met enige regelmaat ga ik kijken of de Ransuilen hier in het dorp nog op hun winter-slaapplekje zitten. Soms zie ik er geen, soms drie en volgens de buurtbewoners slapen er ook wel eens vijf. Maar tijdens een wandelingetje door het dorp op eerste paasdag trof ik deze schoonheid zoals je 'm graag ziet: helemaal vrij, oren overeind en ogen open. Het bracht mij mijn mooiste ransuilenfoto van mijn prille bestaan. Dankuwel, Meneer de Uil!





In elk dorp natuurlijk makkelijk te vinden: de Roodborst. Ze zingen veel in dit jaargetij en ik word bijna verdrietig van hun melancholieke wijsje. Ga luisteren en u begrijpt wat ik bedoel.





Ook naast ons huis: een Winterkoning is bezig zijn territorium af te bakenen. Zijn zang is zo luid dat je bijna niet kunt geloven dat het uit zo'n klein lijfje komt. Ik ga hem in de gaten houden, want ik vermoed dat hij zijn nest aan het maken is in een doornige struik. Wie weet wat ik er nog meer van mag zien.