Even iets moois nr. 560 - Paddenstoelen en kasteel De Haar

Ik zal het maar opbiechten: ik verkeer in transitie. Op meerdere fronten zelfs. Om te beginnen ga ik deze week met pensioen. Dat betekent een nieuw begin, want ik blijf nog 2 dagen werken omwille van de discipline en structuur. Bezien hoe dat mij en mijn duifje bevalt.

Daarnaast schakel ik over naar andere foto-apparatuur. Na 50 jaar spiegelreflex wordt het micro-four-thirds ofwel mft. Dat is een systeemcamera met als hart een kleine chip zodat ook de apparatuur kleiner en lichter kan worden. De foto's hieronder zijn gemaakt met het Panasonic 100-400 objectief van mijn vrouw, aan de OM-1. De resultaten lijken me excellent.

En dan kocht ik ook nog een drone als uitbreiding van de fotohobby. Maar waar ik dacht alleen luchtfoto's te gaan maken, heb ik ook aardigheid in het filmen vanuit de hoogte. Hieronder vind je een link naar een filmpje op mijn eigen YouTube-kanaal "Stam vliegt." Ik combineer daar deze foto's met beelden van kasteel De Haar, met nog een muziekje er onder. Helaas gaat met het uploaden een deel van de kwaliteit verloren. Jammer. Ik hoor graag wat je ervan vindt.

In het park rond het kasteel staan veel Geschubde Inktzwammen. Mooie, fotogenieke paddenstoelen in diverse stadia van hun korte leven.

Ze komen op als een soort knots en vouwen dan open, en al gelijk zie je dan de zwarte inkt-rand.

De Rode Zwavelkop. Ik kende hem niet hoewel hij zeer algemeen is. Maar wie ooit de grote paddenstoelengids heeft doorgebladerd, die snapt dat je zelfs van de algemene soorten er meer niet dan wel ziet.

De Grote Kale Inktzwam, nog vers.

Hier nog zo'n geschubde, stoer in zijn eentje. Zowel de schubben als de zwarte rand zijn mooi zichtbaar; druipen doet hij nog niet.

De Bundelfranjehoed. Grappig dat achter het verse groepje nog een bundel vergane exemplaren staat.

Honingzwammen, de 'echte.' Dit in tegenstelling tot de sombere honingzwam, die wat bruiner getint is. Mooi, die stekelhoedjes. Ze zijn eetbaar, mits eerst gekookt en dan gebraden; kookwater weggooien en de stelen ook. Dat lijkt me zo bewerkelijk dat ik ze net zo lief laat staan.

Nog een sfeerplaatje van de kasteellaan.

Zoals beloofd hier de link naar mijn video op YouTube: 

https://www.youtube.com/watch?v=5lTDzVuDqLg

Even iets moois nr. 559 - Paddo's!

Ik ben een herfstkind denk ik, want ik verheug me altijd weer op het eind van de zomer. Als alles verstilt, de nachten kouder worden en de ochtend gloort met een dun sliertje mist. Qua vogels komen dan weer de overwinteraars, maar eerst zien we nog de uitbarsting van zwammen en paddenstoelen. Over die laatste dit blogje...

Ik onderdruk de neiging om de foto's heel licht af te werken (mijn natuurlijke neiging) en hou ze wat donkerder om de sfeer van een dicht bos te benaderen.

De Porseleinzwam. Overal nu te zien in velerlei soorten en maten en altijd met glanzende hoed.

Een groepje van de Glimmerinktzwam. Erg onopvallend, maar ze staan er wel fotogeniek bij.

Verscholen in het gras staat een aantal exemplaren van de Langsteelfranjehoed. Mooi wel.

Waarschijnlijk pas vanmorgen geboren: het Heksenschermpje. Prachtig zachtroze, een lust voor het oog.

Parelstuifzwammen. Zeer herkenbaar met al die stekeltjes.

U zag het misschien al direct, maar ik moest het even opzoeken: de Groene Anijstrechterzwam. Er zijn veel kleurige paddenstoelen en toch maar heel weinig mensen die dat opmerken.

Altijd gezellig bij de Gewone Zwavelkop. Dicht tegen elkaar aan vormen ze als het ware een mini-dorpje voor de familie Spillebeen.

De Witte Kluifzwam, een nogal slordig gemodelleerde paddenstoel.

Nog een groepje van de Glimmerinktzwam. Leuk met die gegroefde hoedjes.

De Gele Knolamaniet. Een thermofiele soort zegt het groot paddenstoelenboek en ik vind die term zo mooi dat ik niet ga opzoeken wat ze betekent. Misschien ben ik zelf ook wel licht thermofiel...

De Kastanjeboleet. Een stoere paddenstoel en goed eetbaar.

Een Rechte Koraalzwam; intrigerende soort wel, die koraalzwammen. Ik neem de foto van enige afstand zodat er ook nog een vaag stukje bos op staat.

Ik zit op mijn knieën, half achter een boom als ik achter me ineens hoor: Meneer, hallo. Ik kijk op en zie een mevrouw op een paard, stilstaand. Ja, zeg ik, in de veronderstelling dat ze mij bedoelt. Mijn paard vindt het een beetje spannend, zegt ze. Dus? vraag ik, niet onwelwillend. Kunt u misschien even achter die boom vandaag komen, dan snapt mijn paard het en durft hij verder. Ik schiet in de lach, maar niet hardop, en ga wat zichtbaarder op het pad staan. Dankuwel, zegt ze, vanaf het weer voortsjokkende paard. Altijd leuk, die spontane ontmoetingen...

Tot slot: ik maakte met de drone nog een klein filmpje in die omgeving: 

https://www.youtube.com/watch?v=WpM_f9URqtM

Even iets moois nr. 558 - Niet veel, maar...

Jawel, de bladkoningen trekken door, dus ik naar het Noordhollands Duinreservaat. Vastbesloten er nou eens eentje voor de lens te krijgen...

Eerst maar naar de plek waar er zojuist nog eentje was gezien: 1,5 km lopen. Veters wat vaster, hoed over de oren, tas aangesnoerd en gaan. Afijn, ik vind 'm niet, maar 2 km verderop ook eentje. Daar aangekomen zie ik weer niks. Dan komt een melding binnen dat er een Blauwstaart is gesignaleerd. Een Blauwstaart? O zeldzaamheid der zeldzaamheden... Wel weer 1,9 km lopen, maar voor een Blauwstaart tel je zoiets niet...

En wat met de bladkoning niet wilde lukken, daar slaagde ik wel bij de Blauwstaart: hier is-ie! Gul poseren was er niet bij, maar een steels plaatje tussen takken en bladeren door was me gegund. En die blauwe staart dan? Dat zie je alleen van achteren.

Zo dan. Ik zie een vliegtuig langzaam voorbij schuiven. Minder hoog en minder snel dan normale lijndiensten, dus even de telelens erop gericht. En dan blijkt het een Beluga! Dat is een sterk aangepaste Airbus, geschikt gemaakt om complete vleugel- of rompdelen te vervoeren die elders worden geassembleerd. Een zeer buitennissig model dat ik nooit eerder zag. En voor degenen die zich afvragen waarom hier nou een vliegtuigfoto opduikt: in een vorig leven was ik een enthousiast vliegtuigspotter, en mijn toenmalige fascinatie heeft me nooit helemaal losgelaten...

In de bossen rond 's Graveland vind ik deze kakelverse Panterameniet. Ik kijk er altijd met ontzag naar, want waar je een hapje vliegenzwam nog wel kunt overleven, is dat bij deze jongen toch wel uitgesloten. Zeer giftig!

Even iets moois nr. 557 - Krakeenden, veel Krakeenden...

Afgelopen donderdagmiddag mocht ik een paar uurtjes in de hut van het Noordhollands Landschap aan de Balgzandpolder bij Den Helder. Die staat niet bekend om zijn spectaculaire soorten, wel om zijn unieke mogelijkheden om vooral eendensoorten waanzinnig mooi vast te leggen. De natuurbeleving is wat mij betreft dan ook een 10+! Even kijken wat ik er van wist te maken.

Zoals de titel al suggereert lieten vooral de Krakeenden zich zien. Badderend, spetterend, snaterend en kibbelend, het was er allemaal. Hier een poetsende man.

Na het poetsen even de benen strekken; ik doe dat zelf ook graag maar dan in omgekeerde volgorde.

Ik moest wel helemaal uit de kijkopening hangen, maar toen had ik toch deze foeragerende Kleine Zilverreiger. Ik zie ze steeds vaker, ook in de polder die normaliter het domein is van de grote zilver.

En dit is dan weer de heel gewone Wilde Eend, vrouw.

Apart gezicht wel: een Smient in eclips-kleed. Dat betekent dat hij nog aan het ruien is naar het pak van een volwassen vent.

Een poetsende Krakeend man. Doordat hij zich half heeft opgericht zie je mooi al die schulpjes op zijn borst.

Dit bedoel ik met waanzinnig mooie foto's. Zeker wanneer de zon weg is kun je met een behoorlijke overbelichting de omgeving volledig laten verdwijnen. Ik hou daar erg van.

En altijd even droogwapperen die vleugels, het mocht eens gaan schimmelen...

Ook een schoonheid: mevrouw Wintertaling. Onze kleinste eendensoort, maar met die groene spiegel een meer dan aantrekkelijke verschijning.

Je ziet de Krakeend tegenwoordig overal. Kennelijk gedijen ze goed. Vrij oplettend en schuw ook.

Bezijden de hut, op zo'n 50 meter afstand, staat ook nog een kijkscherm. Daar tref ik deze Watersnip, een vogel waar ik toch een lichte fascinatie voor heb.

Even iets moois nr. 556 - Een schrale oogst

Het lukte allemaal niet zo, de afgelopen vrijdagen. Ik maakte meer kilometers dan foto's en dat is precies omgekeerd aan wat ik graag doe. Maar goed, met de herfst in het verschiet wordt het allemaal beter natuurlijk...

In het Oostvaardersplassengebied zie ik in het langsrijden een stuk of zes kleine reigertjes. Ik parkeer de auto even verderop en loop terug. Jahoor: Koereigers! Ze doen wel hun naam eer aan door deze zitplaats te kiezen.

Ik roep aan de koe of ze even op wil kijken (alles voor de foto, nietwaar) maar ze graast nurks door. Jammer.

U heeft ze vast al gezien: de Tapuiten trekken door! Ze rommelen graag wat op de grond en zijn ook nog eens vrij schuw, dus ik ben erg blij dat deze even op een paaltje wilde poseren.

Putter of distelvink, en we zien hier waarom ze zo heten. Een groep van een stuk of 20 probeert bij de zaadjes van de distel te komen. Vrolijke, sociale vogeltjes, niet zo makkelijk te benaderen.

Haha, geweldige foto natuurlijk. Voor de vogelaar onmiskenbaar: de Visarend. Ik besteedde de afgelopen week aardig wat uurtjes aan wachten op een plek waar hij zou kunnen komen vissen. Ik had fantasieën van een vogel voor de lens met een grote baars in zijn klauwen, maar helaas. Het bleef bij een verre passant. Maar: beter dan niks...

Een mooi landschap past ook altijd in deze rubriek, hoewel dit meer een rivierschap is. Maar met het pensioen in zicht wil ik met dit plaatje laten zien dat ik er een hobby bij heb: dronepiloot. Erg leuk om te doen en vanaf 50 meter hoogte ziet zelfs je eigen wijk er heel anders, zelfs onbekend uit. Maar goed, dit is natuurlijk het stuw- en sluizencomplex Hagestein.

Even iets moois nr. 555 - Hoge Veluwe (opnieuw)

Voor de tweede keer ging ik naar De Hoge Veluwe. Nu hoopte ik wat te kunnen zien van de bronst van de edelherten. Dit uiteraard zonder mijn ogen te sluiten voor wat er verder aan moois langskomt.

Je ziet hem bijna niet op een stengel struikheide, met al die spikkels en zijn schutkleur, maar dit is een Kommavlinder. Staat te boek als zeldzaam.

Een Roodborst van dit jaar. Ziet er wat rommelig uit, als zowat elke puber.

De Bruinrode Heidelibel. Maakt deel uit van een grotere familie heidelibellen, waarvan ik de laatste tijd vooral de vuurrode zag.

De Kleine Vuurvlinder. Zeer algemeen en ook zeer klein. Mooi dat tegenlicht dat nu de bovenvleugel laat oplichten.

Een Kruisspin. Omdat de zon op zijn rug schijnt, zie je mooi het hele patroon van vlakjes, lijntjes en kleurtjes.

Ik hoor in de verte een buizerd mauwen. Als ik de verrekijker erop richt zie ik ineens een twee keer zo grote vogel tussen vijf buizerds: een Zeearend! Ik kan mijn ogen bijna niet geloven, want wat doet nou een Zeearend op de Hoge Veluwe? Misschien weet hij het zelf ook niet maar tot mijn vreugde zweeft hij recht over me heen. Kenmerkend voor een adulte vogel zijn de witte staartveren. Bijzondere waarneming.

Maar goed, ik kwam voor het Edelhert. Het is eigenlijk iets te vroeg in het seizoen. De bronsttijd is nog niet aangebroken en ik hoor dan ook nergens burlen. Hier een hinde met een kalf.

Twee kalfjes zijn net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hen. Kalveren willen nog wel eens ten prooi vallen aan de wolf.

Langs de Wildbaanweg strooit de boswachter dagelijks appeltjes om de herten te lokken. Maar ook de Zwijnen houden van appels.

We wachten nog een poosje of de grote geweien willen verschijnen, maar dat zit er vandaag niet in. Het loopt al tegen sluitingstijd en bovendien begint het te gieten. Volgend jaar beter...