dinsdag 29 juni 2021

Even iets moois nr. 439 - Zwarte Stern

Het is de tijd van de jonge vogels, en dus ook van de jonge Zwarte Sterns. Twee dorpen verderop zit een leuke kolonie, ook goed bereikbaar voor de telelens. Dus er maar eens een paar uurtjes voor uit getrokken. Het werd een bijzonder leuke en fotogenieke belevenis waar we zeer van hebben genoten.





Ja, zo gaat dat: een van de ouders komt aanvliegen, propt snel een libel, een klein visje of een dikke larve in de snavel van een van de jongen en hup! weer een volgende halen.





Hier een visje. Wat opvalt is dat deze ouder echt zwart is, terwijl de andere ouder nog een stukje van zijn winterjas aan lijkt te hebben.





Het hoofdbestanddeel bij de voedseldroppings bestaat toch uit libellen. Best jammer, want ook die zet ik graag op de foto.





Hier krijgt de kleinste een lekkere libel. Dat ze genoeg krijgen is wel te zien aan het linker jong: ietwat plichtmatig steekt hij zijn snavel omhoog, maar erg urgent ziet het er niet uit.





In tegenstelling tot het visdiefje behoort de Zwarte Stern tot de moerassterns. Ze overwinteren in Afrika en arriveren vrij laat in ons land; meestal tweede helft april. 





Dan zijn ze afhankelijk van zoet water met droge stukjes of dichte begroeiing met krabbescheer. Omdat die biotoop schaars is worden ze geholpen door natuurliefhebbers die vlotjes in het water leggen.





Die vlotjes, dat luistert nogal nauw qua timing. Ben je te vroeg, dan gaat er een eend of gans op zitten; ben je te laat, dan zoekt de stern een andere plek.





Dan gaat het snel. Aan het bouwen van een nest wordt weinig tijd besteed. Partner zoeken, eieren leggen, een week of drie broeden, jongen (meestal drie) volstoppen en in augustus zijn de meeste al weer vertrokken.





Mooi hier, de vleugelstand van de ouder. Het lijkt of er een engel neerdaalt. Mensen die menen een engel gezien te hebben, die verdenk ik er een beetje van dat het gewoon een Zwarte Stern was. Een heel grote dan...





Erg fotogeniek, met die gele plomp als lantaarns in het water.





En af en toe rusten vader en moeder ook even uit, tussen het kroost. Goed voor de band.

vrijdag 18 juni 2021

Even iets moois nr. 438 - Orchideeën!

Op aanraden van Natuurmonumenten brachten we vorige week een bezoek aan het Zwanenwater. We waren zodoende niet de enigen. Dit is de bloeitijd van de orchideeën waar dit gebied om bekend staat. De dag begon koud, mistig en winderig en dat veranderde niet. Maar wat hebben we schitterende dingen gezien! We deden twee uur over alleen al de eerste 400 meter, mede doordat we die hoofdzakelijk kruipend aflegden. 





Laat ik beginnen met de Bijenorchis, een van mijn favoriete inheemse orchideeën.  Het grappige bloemetje is wonderschoon en maakt vrolijk. Minder makkelijk te vinden dan je zou denken, want valt nauwelijks op tussen de overige begroeiing. Best klein ook. Zeldzaam in ons land.





Dat kan zomaar gebeuren: deze foto ontroert me. De subtiele pastelkleuren, de selectieve scherpte, de compositie, de vorm van de plant... Ik word stil van mijn eigen plaatje. Dit is overigens (waarschijnlijk) de Gevlekte Rietorchis.





Van dichterbij zie je de tekening op de lipbloemen. De variëteit in kleuren is groot. Die loopt van bijna wit tot brutaal paars. Omdat de soorten ook nog kruisen is soms lastig te achterhalen welke soort je echt voor de lens hebt. Hier, denk ik, de Rietorchis.





Hier nog een keer de Rietorchis, als een raket oprijzend vanuit de begroeiing.





De meeste mensen die ik sprak hadden deze niet gevonden: de Grote Keverorchis. Ben je er niet op gespitst dan denk je aan zomaar een dor takje, maar het is echt een heuse orchidee. Er stonden er veel. Klein, en volstrekt onopvallend.





Nog wat dichterbij gehaald, de Grote Keverorchis. Ook in trek bij mieren, zo te zien.





Ook mooi en fotogeniek: de Kleine Ratelaar waarvan de bloemen bijna uitkomen.





Het pad door het Zwanenwater, de bermen bezaaid met Ratelaar en Orchis.





Hoewel ik er alert op was, liep ik hieraan voorbij zonder dat hij me opviel. Bij toeval keken we nog even om en daar zagen we 'm: de Welriekende Nachtorchis. Onopvallender dan onopvallend, maar van dichtbij wonderschoon. Dat lukte dan weer niet, want het was ten strengste verboden de bermen te betreden. Dan maar wat verder weg, ook mooi. Zeer zeldzaam.





Nog eentje dan: de Gevlekte Rietorchis. Ik wilde met deze ook het gespikkelde blad laten zien.


zondag 13 juni 2021

Even iets moois nr. 437 - Kluten en sterns

Afgelopen vrijdag bezochten we het Zwanenwater en De Putten, beide in Noord-Holland. Ik maakte teveel foto's voor één blogje, dus knip het maar in tweeën. Eerst de vogeltjes.





Een Kluut met zes poten? Hoe kan dat dan?





Wanneer er gevaar dreigt, bijvoorbeeld een ouwe vent met een camera op de dijk, dan alarmeert de ouder met een kort tuuk-tuuk-tuuk, en dan komen de jongen aanhollen en kruipen onder de vleugels van de ouder. Een grappig tafereel dat ik een paar keer zag gebeuren.





De Putten is een stukje plasdras waar een paar jaar terug eilanden in zijn gemaakt. Dat zijn evenzoveel broedkolonies geworden van de Grote Stern. Zoals we hier zien zijn het er niet zomaar een paar.





Omdat de meeste paren nu jongen hebben blijven de Grote Sterns heen en weer vliegen. Ze steken de duinen over van de Hondsbossche Zeewering (jawel, ze hebben duinen tegen de dijk aangelegd,) vangen een visje en zijn met een paar minuten weer terug. Ik maak honderden foto's van de voedselvluchten, waarvan zo'n 95% mislukt.





Als alle sterns is ook de Grote Stern een elegante verschijning en behendig vlieger. Ik moet altijd lachen om zijn knarsende roep, die lijkt op een oud scharnier van een schuurdeur, dat nodig moet worden gesmeerd.





Na een paar minuten schuilen worden de jongen weer los gelaten en stappen ze dapper rond om iets eetbaars te zoeken. Net als grutto's en kieviten zijn het nestvlieders: zo gauw ze uit het ei zijn moeten ze hun eigen kostje bij elkaar scharrelen.


woensdag 9 juni 2021

Even iets moois nr. 436 - Salland

*** ATTENTIE MAIL-ABONNEES. De mail-faciliteit vanuit mijn blog wordt gestopt, las ik met schrik. Het is mij niet gelukt een alternatief te vinden of te bouwen, maar wie mij daarin kan helpen: graag. Maar zoals het nu ligt stoppen de mails per ongeveer juli. ***


Afgelopen week stonden we met de caravan in Hardenberg, een prettige streek met bos en andere landschappen. Het was de uitvalsbasis voor bezoekjes aan natuurgebieden in de omgeving en wandelingen vanaf de camping. Zo bezochten we het dal van de Reest en de Engbertsdijksvenen. Niet alleen de tele-, maar ook de macrolens kwam uit de tas.





U kent natuurlijk het witje en het blauwtje, maar een Groentje zie je minder vaak; mede door zijn schutkleur natuurlijk. Erg leuk om die een keer voor de lens te krijgen. Dat groen, dat is alleen maar de onderkant van de vleugels. Bovenop is hij bruin.





Het Zwartpootsoldaatje. In mijn eigen woonomgeving ken ik alleen de rood-oranje soort, dus dit is een leuke vangst.







Vanaf de camping liepen wandelroutes zo het bos in. Het bleek de tijd dat de Grote Bonte Specht druk was met het voeren van zijn jongen. Zowat om de 200 meter kwamen we wel een nest tegen. Bij sommige gingen we staan wachten tot de ouder met voer kwam.






Dat wachten viel nog niet altijd mee. Je moet je wat verdekt opstellen, anders blijft de oudervogel op afstand. Dus val je makkelijk ten prooi aan braamstruik, brandnetel of mug, die het alle voorzien hebben op sappige kuiten.





Op de Engbertsdijksvenen - een zwaar beschermd natuurgebied met levend hoogveen - komt de Veenpluis voor. Allemaal bolletjes wit pluis, een fleurig gezicht.





Een Vuurjuffer. Mooie, algemeen voorkomende soort.





Zomaar een vennetje in het bos. Het water is kraakhelder.





Een Gewone Snipvlieg. Ik had de naam niet geweten wanneer niet het onvolprezen waarneming.nl deze voor mij had gedetermineerd.





De Grote Dansvlieg, met zijn vervaarlijk gepantserde lijf.





Natuurlijk, de Blauwe Breedscheenjuffer. De verschijning is gelukkig eleganter dan de naam.





Ook leuk: de Zwartkopvuurkever. Je komt wat tegen, zo aan de rand van schrale graslanden en dicht struikgewas.





Een schoonheid, deze goudkleurige Platbuik. Omdat de zon weg was bleef hij rustig zitten en liet zich uitgebreid portretteren.





Het Reestdal staat bekend om zijn schrale graslanden en de rijke flora en fauna. Mooi gebied om gauw nog eens terug te gaan.