zondag 27 april 2014

Van polder en duin

Het Nederlandse landschap biedt met zijn grote verscheidenheid op een uiterst compacte schaal een bijna onuitputtelijke bron van fotografische mogelijkheden. Een kleine selectie van de afgelopen weken.




De Rietzanger. Heb je wat geduld dan laat hij zich prachtig zien, wiegend op een rietpluim.





Maar ook de Rietgors is een fotogenieke vogel. Vanuit en vanaf het riet brengt hij zijn eenvoudig lied ten gehore.





Heel fraai, dat oerhollandse polderlandschap. Sloten, brugjes, voorbij drijvende wolken en de A28 aan de horizon. Dan weet je: de Arkemheen.





Zeg je Arkemheen, dan zeg je Grutto. Ze benutten de hekken en paaltjes als uitkijkpost, en soms moet er even gekrabd worden.





Ook de Tureluur is in de Arkemheen te vinden, vaak niet te beroerd om even te poseren.





De Witte Kwikstaart is een veel geziene gast in onze polders. Deze zag ik in de Noordpolder te Veld, bij Eemnes.





De Graspieper is rond Eemnes in groten getale te vinden. Maar niet allemaal hebben ze het geduld om even te wachten tot de foto is gemaakt. Deze gelukkig wel.





Achter de duinen liggen de geestgronden, zo weet ik nog uit klas 6 van de Kon. Wilhelminaschool. En op de geestgronden doen de bollen het goed, zag ik anderhalve week terug bezuiden Vogelenzang.





Ik heb ze niet precies geteld, maar dit lijken me toch ongeveer 50 tinten groen.





Dat valt nog heel niet zo mee wanneer er wind staat. Uiteindelijk toch een aardig plaatje van dit Duinviooltje, in de Amsterdamse Waterleidingduinen.





 De Damherten zijn bezig hun vacht te wisselen. De ruigharige winterjas wordt uitgetrokken en maakt plaats voor de strakke zomeroutfit.



zondag 6 april 2014

Lente, zeg maar


Wordt het eenmaal voorjaar, dan zijn de fotografische mogelijkheden schier oneindig. Het is onmogelijk om op alle plekken te zijn waar je eigenlijk wezen wilt en hoe lastig ook, je moet kiezen. Hier het resultaat van een paar van die keuzes...





De Grutto's zijn er weer, zoals hier te zien in de Arkemheen. Ze wroeten in de vochtige poldergrond hun eten op, maar het blijft lastig zo'n maaltje naar binnen te wurmen.





Een veld met Bosanemonen. Na twee uur op mijn knieën ben ik nog niet uitgekeken, maar m'n rug begint nu wel erg te protesteren. Een volgende keer verder, wellicht.





Ook fraai, het Longkruid. Fotogeniek, maar in de tuin hou ik ze liefst binnen de perken.





M'n macro-objectief blijkt erg van Blauwe Druifjes te houden en tovert kleurrijke beelden op m'n kaartje.





De Kievitsbloem. Zeldzaam, giftig, zwaar beschermd en bewoner van drassig laagveen. Na een tip ontdekken we een veldje en zijn er een hele ochtend zoet.





Een mooi onderwerp ook om te spelen met scherp en onscherp.





Het zijn eigenlijk onopvallende verschijningen en de meeste wandelaars lopen er aan voorbij zonder te weten wat ze over het hoofd zien.





In de polder Groot-Mijdrecht ga ik op zoek naar de blauwborst. Jawel, minstens vier gezien, maar helaas niet binnen bereik van de telelens. Gelukkig maakt de Rietgors dat een beetje goed.