Even iets moois nr. 289 - Vroeg in het veld

Op tijd uit de veren op de vogelvrije vrijdag. Doel is om zo mogelijk wat slapende vlinders vast te leggen en misschien libellen met nog de dauw op hun vleugels. Zodoende rijden we naar een kletsnat juweel van een natuurterrein, ergens tussen Barneveld en Leusden. We zijn niet heel vroeg, maar gelukkig zit de zon nog achter de wolken. Het moet wel een geslaagde dag worden, want al bij het parkeren van de auto zien we een ijsvogel die een paar vrolijke rondjes vliegt.

Ja, dit is wel zo ongeveer de bedoeling. Een Zwarte Heidelibel zit te wachten tot de zon hem heeft opgewarmd zodat hij op jacht kan. Is zijn lijf een beetje opgewarmd, dat schudt hij de dauwdruppels wel van zijn vleugels af.

Grappig dat de kop van een libel niet dicht is, maar slechts lijkt te bestaan uit een holte met een scharnier waar omheen de ogen draaien.

Ook de slapende vlinders treffen we aan. Nog te koud om te vliegen zijn ze een makkelijke prooi voor de macrolens. Dit is trouwens een Icarusblauwtje, een zeer algemeen voorkomende soort.

Soms ben ik ontzet van mijn eigen foto's. Dat is o.a. bij deze het geval. We zien hier een Bandheidelibel, een zeldzaamheid in het Nederlandse luchtruim. Nog even en zij zal genoeg zon hebben gevangen om haar dag te beginnen. Ik word stil als ik naar deze foto kijk...

Het is een fantastisch gezicht: vlinders die nog niet weg kunnen in een landschap van sprieten waarvan de dauwdruppels lijken te schitteren als verre diamanten.

Van de Bandheidelibel is dit het mannetje. Deze is opgewarmd en al volop actief.

U mag me best vragen naar de naam van dit heerschap, maar het antwoord moet ik u schuldig blijven... (Aanvulling GR: betreft hier de Strontvlieg.)

Dit is de Tijger- of Wespenspin. Een prachtig beest waarop ik moeilijk uitgekeken raak. Toevallig ging het van de week op de radio over deze meneer: door de klimaatveranderingen wordt hij steeds noordelijker aangetroffen, inmiddels tot in Den Helder toe. Hoe het ook zij, ik zag er zat.

Kijk nou, een Lantaarntje. Leuk, teer insect.

Het is nog maar augustus, maar toch zien we al zat paddenstoelen. Ik neem niet de tijd om deze op naam te brengen; leuk is-ie wel.

Fraai! Ik denk dat we hier kijken naar de Watersnuffel, maar het is niet simpel om juffers op naam te brengen. Alles hangt af van het aantal, de tekening en de kleur van de segmenten van het lijf. (Aanvulling GR: waarschijnlijk is dit de Azuurwaterjuffer...)

Komische beesten, die sprinkhanen. Ben je in de gelegenheid ze een poosje van dichtbij te bestuderen, dan kost het geen moeite ze allerlei menselijk eigenschappen toe te dichten. In ieder geval: mooi hè?

Even iets moois nr. 288 - (Hoge) Veluwe

De vogelvrije vrijdag voerde mij in eerste instantie naar de fotohut op de Hoge Veluwe, vlakbij de ingang Otterlo. Somber weer was het, met af en toe wat lichte regen, en dat zorgde voor egaal belichte maar ook wat ruizige foto's.

De Eekhoorn kwam even buurten. Er was kennelijk niets wat hem bekoorde, dus hij was zo weer weg.

Een Roodborst, uit een nest van dit jaar. Hij is nog niet helemaal op kleur en zijn pak zit nog wat frommelig.

Had je even genoeg van alle vinken en mezen, dan was er nog een extra uitdaging: een stuk of vijf Muizen raceten (spreek uit: reesten) permanent rond de vijver en het omliggende bos. Een hele kunst om die een keer goed in de lens te krijgen.

Een Heggenmus, eveneens in de puberteit. Zelfs zijn staart ontbreekt nog...

Jonge Vinken waren er maar zat. Soms zaten er wel twintig die onderling behoorlijk konden kibbelen.

Ook de juveniele Grote Bonte Spechten waren ruimschoots aanwezig. Met hun behendige vliegkunsten leken ze met plezier elkaar na te zitten of met een scheervlucht elkaar aan het schrikken te maken. Leuk, die herhaling in het beeld.

Ja, dit doet gewoon pijn aan m'n ogen, zo mooi vind ik deze Appelvink. Ook een jonkie van dit jaar; z'n ouders zijn nóg kleuriger. Stuk voor stuk sieraden voor onze bossen. Je ziet ze niet zo makkelijk, want meestal houden ze zich hoog in dicht geboomte op.

Een jonge Merel heeft even een bad genomen en schudt zijn veren uit. Zijn staart bestaat uit nog maar een of twee veren, maar verder is-ie al mooi op kleur.

In de middag liet ik de vogelhut even voor wat-ie was, en vertrok naar een tweede bestemming voor die dag. Het Aardhuis te Hoog-Soeren is een wildpark met een aantal Edelherten die dagelijks om 14.00 uur wat worden gevoerd. Het geeft een prachtige gelegenheid om zo'n 'boeketje' edelherten op de plaat te krijgen. Het is ook een gekend uitje binnen reformatorische kringen; ik kwam zelfs een groepje lange rokken tegen dat zich luid psalmen zingend (hele noten!!) door het park bewoog.

Mooi natuurlijk, zo'n volwassen hert dat nog niet al te oud is. Gelukkig ging net de zon even schuil achter een fikse wolk zodat ik een prachtig uitgelicht plaatje kreeg.

Even iets moois nr. 287 - Dan maar insecten...

Voor de vogelvrije vrijdag had ik een overzichtelijk doch enigszins ambitieus wensenlijstje: graag wat foto's van de woudaap en een paar van geoorde fuutjes. Nou, dat werd helemaal niks; beide kreeg ik niet in het oog, laat staan voor de lens.

Ik dacht er aan om de dag maar als mislukt te beschouwen toen mijn oog viel op de begroeiing om me heen, mét alles wat daarop vloog, wriemelde en kroop. De macrolens maakte overuren en het werd alsnog een dagje om met plezier op terug te kijken.

Een Rood Soldaatje, een geinig insect dat onvermoeibaar over sprietjes en bloemetjes banjert, altijd op zoek naar een vluchtige partner.

Erg leuke beesten altijd: Sprinkhanen. Ik sprak ooit iemand die sprinkhanen aan hun geluid wist te onderscheiden. Dat vind ik dan toch wel erg knap. Zelf had ik er eens eentje in beeld die zich ging zitten wassen. Z'n kaken, z'n ogen, de sprieten, alles kreeg een beurt. Ik heb me er zeer mee vermaakt.

Jawel, een Vuurlibel. Vrij schuw, maar met uiterst omzichtig benaderen kreeg ik 'm toch prettig voor de lens. (Aanvulling van een lezeres: betreft niet de vuurlibel, maar de Bloedrode Heidelibel...)

Weer een Rood Soldaatje. Ze behoren tot de orde van de weekschildkevers en zijn uitermate giftig. Daarom durven ze zich ook zo open en bloot te vertonen, soms vrij massaal. Geen vogel of ander dier dat er eens even zijn tanden in zet...

De Schorpioenvlieg ziet er nogal vervaarlijk uit. Toch heb ik nergens kunnen vinden of-ie nou mensen bijt of steekt. Voor de zekerheid hield ik maar een beetje afstand.

Ja.. unnuhhh Dinges op het leverkruid. Ik heb geen enkel verstand van dit soort insecten, maar mooi vind ik ze wel.

Als afsluiter nog een gewone Fuut. Normaliter had ik eraan voorbij gelopen, maar ik vond het gedrag van de kleine wel grappig. Hij lijkt echt te bedelen om een visje. Moeder werd het al snel zat en duwde het jong onder water. 'Je kunt het onderhand best zelf' leek ze te bedoelen.