Even iets moois nr. 364 - op pad met de macrolens

De vogelvrije vrijdag ging deels naar de baas, maar de ochtend bracht ik door in een gevarieerd natuurgebiedje. Ik besloot me te concentreren op het kleine spul. Gewapend met macro-objectief en eenpoot-statief speurde ik tussen grassen en stengels, op zoek naar niets in het bijzonder.

Op de rietstengels zitten veel van dit soort groene insecten. Ze zijn ongeveer een centimeter groot. Leuk, dit spiegelbeeldig effect.

Intrigerend toch: ongeveer elke 5 seconden schiet het rechter beestje een druppel af. Kan iemand mij vertellen welk insectje ik hier voor de lens kreeg?
Aanvulling: het is de Groene Rietcicade.

Je moet héél voorzichtig bewegen om een Juffer te fotograferen. Bij de minste verstoring zweven ze weg op hun elegante vliesvleugeltjes. Welke soort het is weet ik niet; nog steeds heb ik niet het Groot Libellen- en Jufferlexikon aangeschaft.

Aanvulling: betreft het Lantaarntje.

Een of andere vliegensoort, waarschijnlijk nog maar net getransformeerd van larve naar vliegend insect. En dan moeten de genen wel worden veilig gesteld, uiteraard. De precieze naam kan ik u niet geven, want ik ben niet in het bezit van het Grote Vliegenboek.
Aanvulling: waarschijnlijk de Gewone Schubsnipvlieg.

Dit is een van de eerste Soldaatjes die ik dit jaar zie. Binnenkort krioelt het er van. Ze struinen dan elke plant af op zoek naar een partner. Erg komisch om er een poosje naar te kijken.

Mooi, zo'n Zweefvlieg op distel. Er zijn nogal wat soorten zweefvliegen, maar omdat ik nog niet het Zweefvliegenboek heb moet ik u de exacte naam schuldig blijven.
Aanvulling: gaat om de Snorzweefvlieg.

Wát een prachtige kleuren: geel, zwart, bruin, goud; gedragen door glazen vleugeltjes en dat alles gepresenteerd op een paarse distel... Als ik even mijn voet verzet en tegen de steel van de bloem stoot is alles weer weg.

Doordringend zoemend en druk borend met zijn snuit struint de Hommel de distels af.

Even iets moois nr. 363 - Passiflorahoeve

Rond 09:00 melden we ons bij de ingang van de Passiflorahoeve, blijken we een uur te vroeg! Gelukkig mogen we ons even verpozen in de wilde bloementuin en dat is geen straf. Sterker: eigenlijk kwamen we daarvoor.

Sommigen vragen zich dan af: waar hebben ze 't zoal over, maar de ouderen onder ons weten dat wel: 't ging over kevertjes...

… en korenbloemen blauw.

Een fotogenieke plant: Komkommerkruid.

Nu kan ik u wel lastig vallen met naam en afkomst van dit innige tweetal, maar misschien is het voldoende gewoon maar even stil te kijken naar dit intieme moment.

Een blikvanger en goede bekende in elke vlinderkas: de Gebrande Uilvlinder.

Een vlinder waarvan ik de naam niet genoteerd heb; aparte kleur en vorm wel.

Nog een zonder naam, maar zeer opvallend gekleurd. In de achtergrond nog een zelfde.

Al een beetje afgevlogen, maar desondanks nog bijzonder subtiel getekend en fraai gekleurd: de Malachietvlinder.

Een bijzondere verschijning: de Glasvleugelvlinder. Gezien de spikkels op de ramen mogen die wel een keer gezeemd worden.

Een rups van een van de vele soorten Pijlstaartvlinder. Hangt erbij alsof-ie zo meteen aan een ingewikkelde rekstok oefening gaat beginnen.

Ook nu kwam ik ze weer tegen: rupsenfotografen. Deze lijkt van de koninginnepage, maar helemaal zeker ben ik daar niet van.

De o zo bekende Monarchvlinder. Over zijn trekgedrag zijn bijzonder interessante documentaires gemaakt (bedenk ik me terwijl ik even wacht tot hij zó gaat zitten als ik voor me zag voor het ideale plaatje.)

Het liefst fotografeer ik vlinders met de vleugels dicht. Daarmee worden ze een beetje twee-dimensionaal en wordt de compositie en de scherpteverdeling al gauw een stuk beter dan wanneer ze de vleugels hebben gespreid. Zoals deze foto laat zien.

Even iets moois nr. 362 - Oude liefde roest niet...

Tja. Het was al heel veel jaren geleden (decennia?) dat ik een open dag bezocht van onze luchtmacht. Van kindsbeen af ben ik geïnteresseerd in alles wat vliegt. De laatste jaren concentreert zich dat vooral op vogels, maar daarvoor was ik een niet fanatiek maar wel enthousiast vliegtuig spotter. Daarom benaderde ik een oude vriend met wie ik ooit de Nederlandse vliegvelden onveilig maakte (ook al decennia uit het oog verloren,) en getwee togen we naar Volkel. Ik was benieuwd of ik het nog steeds kon waarderen, en dat bleek zo te zijn; ook of mijn huidige apparatuur betere foto's opleverde dan wat ik toen kon inzetten, en ook dat was zo. Eigenlijk moet ik zeggen: ik kon eindelijk de foto's maken waarvan ik vroeger alleen maar kon dromen. Het wordt zodoende ook een beetje een nostalgische terugblik. Kijkt u even mee. Of niet, als u niet van scheurende en denderende hardware houdt...

Dezer dagen een beetje gemeengoed, maar vroeger onbekend: het afvuren van 'flares,' magnesiumfakkels om luchtdoelraketten te misleiden. Op dit plaatje gebeurt dit door een Belgische F-16 in een schitterende beschildering. Dat brengt me terug naar de vroege jaren 80 toen we op de Belgische basis Kleine Brogel een eveneens Belgische F-16 in een strakke tijgerbeschildering zagen opstijgen. Na een korte demo keerde de kist terug, in een wolk van afgebladderde, tijgerkleurige verfschilfers en onder de hoon van de aanwezige vliegtuigspotters. Vrijdag niets van dit alles: de Belg verzorgde een van de absolute hoogtepunten van de dag en de jager was een pláátje, ook na de landing.

Kleine oortjes mogen niet alles horen...

Verticaal omhoog. Patrouille de France in hun misschien wel 40 jaar oude Alphajets. Het was allemaal net een graadje minder strak dan hun Engelse collega's, waarover hieronder meer.

Een plaatje dat ik altijd al graag had willen maken: een jager met de naverbrander vol open. Dit is een Nederlandse F-16 van inmiddels middelbare leeftijd.

Ik noemde hierboven al de flares en ze worden hier zo gul uitgestrooid dat onze eerste JSF (of F-35 zoals de militaire aanduiding wordt) geheel aan het zicht wordt onttrokken.

Oei, da's een mooi plaatje! Vooraan een Spitfire van 75 jaar oud (in Engelse kleuren maar Nederlands eigendom) met daarachter een F-16 van 40 jaar en daaronder de F-35 die nog niet eens operationeel is. Was het in 1980 dat ik een uitnodiging had van vliegbasis Leeuwarden om de eerste Nederlandse F-16's te komen bewonderen? Ik moet er nog vervaagde dia's van hebben, ergens...

Met donderend geraas kiest een Saab Gripen het luchtruim. Een elegant Zweeds product met een dikke Volvo-motor; maakte om precies die reden geen enkele kans bij de politieke keuze voor de vervanging van de F-16. Had ons - eenvoudige belastingbetalers - wel een boel euro's gescheeld...

Absoluut het neusje van de zalm: een vlieger van de Red Arrows maakt zijn Hawk startklaar voor een adembenemende show van dit team. Je kunt zien dat dit in feite een gewoon trainingsvliegtuig is, maar de achterste stoel blijft leeg.

Het kabinet maakt heus serieus werk van het terugdringen van de CO2-uitstoot, maar afgelopen vrijdag even niet... Gelukkig maar, denk ik met bezwaard gemoed, en maak deze foto van een spectaculaire manoeuvre van de Red Arrows.

Hier nog een foto die ik hoopte te kunnen maken: twee jagers, waarvan één in reverse ofwel op z'n kop. Dit zijn F-5jes van de Zwitserse Luchtmacht, een type dat ook jarenlang in Nederland is gebruikt en hier al jaren terug is vervangen door de F-16.

Hier het bewijs dat de Belg even mooi terugkwam als hij vertrok. Meer dan prachtig in deze outfit.

Even iets moois nr. 361 - Duin en polder

De vogelvrije vrijdag voerde mij naar de Kennemerduinen. Ik stond versteld van de vogelrijkdom in dat gebied, met zelfs een sprinkhaanzanger die zich duidelijk liet horen en zelfs even liet zien. Te kort voor een foto helaas, maar ik vermaakte me prima met wat zich wel liet bewonderen.

Al vaker heb ik langdurig gepost bij een struik van waaruit de Nachtegaal zich laat horen met zijn luide, klokkende trillers en tjoek-tjoek-tjoek geluiden, maar vandaag lukte het me een keertje toen hij zich buiten het gebladerte liet zien. Er zitten er veel; ik liep van de ene in de andere en soms hoorde ik er drie tegelijk. Een grote vreugde voor iemand met zo'n romantische inborst als ik.

Een kudde Koniks doet zich tegoed aan het sappige gras in een vochtige duinpan.

Volgens de borden is dit de enige plek (buiten zuid-Limburg) waar we de Wijngaardslak kunnen aantreffen. Ik weet niet goed hoe het beestje te fotograferen en focus me - en de camera - op zijn rechteroog.

Leuke vogel, de Grasmus. Vanaf zijn tak zingt hij een kort, eenvoudig wijsje, maar af en toe stijgt hij op en gaat zich dan te buiten aan een wild-enthousiaste zang met over elkaar buitelende strofen. Grappig om aan te horen.

Een ekster laat zich (niet) zien vanuit het duindoornstruweel.

Lastig vind ik dat, een boeiende foto maken van een duinlandschap. Dan maar minder boeiend, maar zo ziet het er wel uit.

Plots word ik verrast door een riedeltje dat ik alleen maar ken vanuit de polder. En verdraaid, er zit zomaar een Blauwborst enthousiast te zingen! Zowel om te horen als om te zien altijd een prettige ontmoeting.

Op de terugweg stap ik even uit bij een berm die vol staat met Klaprozen.

In diezelfde berm tref ik ook dit bloemetje, ik vermoed een soort Geranium. Lief plantje.

In de polder is het inmiddels spitsuur. De meeste vogels hebben jongen en de ouders zijn de hele dag druk met het aanvoeren van eten. Hier een lekker motje op weg naar het nest van de Witte Kwikstaart.

En hier de kinderschaar van een of meer gezinnen Spreeuw. Slechts eentje merkt dat ik stiekem naderbij sluip.

Even iets moois nr. 360 - vogels Hoge Veluwe

Sinds een week of wat heb ik een nieuwe tweedehands camera en om die uit te proberen sloot ik me voor een aantal uren op in een fotohut in park De Hoge Veluwe. De meest gewenste soorten als kruisbek, appelvink en goudvink lieten zich niet zien, dus hier volgt een blogje met minder urgente en standaard vogelhutfoto's. Ik bedoel: u kunt ook rustig wat anders gaan doen, want het zijn er ook nog eens extra veel...

Laten we beginnen met een immer fotogenieke gast: de Kuifmees. Ik denk dat hij zich wat stoorde aan het geklik van de camera, want hij heeft zijn kuif deels plat.

Een vogel die zo gewoon en algemeen is dat we makkelijk zijn schoonheid over het hoofd zien: de Merel. Ik denk dat we hier te maken hebben met een jong van dit jaar. Mooi toch, dat geschubde verenkleed...

Een vogeltje dat ik niet zo vaak zie vanuit een hut: de Fitis. Staat een beetje raar hoog op de poten en ziet er ook overigens niet heel strak uit; waarschijnlijk nog volop in de kleine kinderen.

Meneer Merel komt luidkeels zijn irritatie uiten, maar ik weet niet naar wie.

De Zwarte Mees neemt even een badje. Een klein meesje met een relatief grote kop. Een echte bosbewoner ook.

Deze houding van de Boomklever is zo karakteristiek dat ik nooit nalaat mijn camera erop te richten. Maar hij doet zijn naam eer aan!

Komt heel kort even een kijkje nemen: de Grauwe Vliegenvanger. Algemeen voorkomend, ook in parken, boomgaarden en waar niet eigenlijk. Ik zie ook zijn neef, de bonte vliegenvanger, maar die blijft hoog in een boom zijn eenvoudig lied zingen. Die laatste is ook veel meer gebonden aan het bos. Bovendien heeft hij hulp nodig van de mens in de vorm van het aanbieden van een nestkast om tot broeden te komen. De Grauwe is wat dat betreft veel zelfredzamer.

Mevrouw Vink. Rustig als altijd.

U ziet het gelijk natuurlijk: bruin petje, dus dat moet de Zwartkop zijn en dat is ook zo. Jonkies en moeders dragen een bruine pet, de vaders een zwarte.

Vind je overal, ook in uw tuin: de Heggenmus. Opvallend gewoon, maar best mooi met die grijze kop en gestreepte rug.

Vingerhoedskruid bloeit uitbundig in verschillende kleuren.

Dit is dus meneer Zwartkop. Zijn heldere zang fleurt elk parkje of stukje struweel op, ook rondom uw huis.

Ook zo'n vogel waarvan ik al duizenden foto's maakte, maar waarop ik toch mijn lens blijf richten: de Grote Bonte Specht. Rode kruin, dus een mannetje. Bijzonder is hun gedrag bij onraad: ze drukken zich plat tegen de boom en 'bevriezen.' Heel apart gezicht.

Meneer Vink, mooi in zijn zomerpak. Zijn kleuren zijn dezelfde als die van de achtergrond.

Is het even rustig met de vogeltjes, dan kun je altijd nog proberen een Muis in je lens te vangen. Bij het drinken staan ze heel even stil, dus dan lukt dat wel.