Even iets moois 247 - Extremadura 2

Begin mei was ik een weekje in Extremadura, Spanje. Hoofddoel (voor mij) waren de bijeneters en de gieren. Maar goed, het was een breed opgezette fototrip, ook met  de opdracht van elkaar te leren.

Op een rots in het nationaal park Monfragüe hebben we zicht op een heuvel waar een kolonie gieren woont. We zijn er als eerste en pikken de mooiste plekjes in met onze statieven. Als de zon warm genoeg wordt en er voldoende thermiek is gaan de gieren op pad en komen ze op ooghoogte (soms iets hoger, soms iets lager) voorbij zweven. Dit is een Vale Gier. Bijzonder indrukwekkend!

Bij ons een zeer zeldzame dwaalgast, maar in Spanje zeer algemeen: de Roodkopklauwier.

Onze lunch verorberen we in een veldje waar ook de Tongorchis staat. Een prachtige orchidee die pas na wat experimenteren met de camera zijn ware schoonheid toont.

Omdat we allerlei soorten fotografie 'moeten' beoefenen worden we losgelaten in een bos van Kurkeiken. 'Een bos is ook landschap' zegt onze hopman. Het onderste deel van de stam is geschild voor uw woonkamervloer; na een jaar of zeven is de bast weer aangegroeid. Het is hier nog vroeg. Omdat de zon er nog niet is geeft dat een sfeer van vervreemding die ik heb geprobeerd te vangen.

We bivakkeren in het dorp Berzocana. 's Avonds maken Vale Gierzwaluwen hun krijsende rondjes rond de plaatselijke kerktoren. Het is een bijzondere uitdaging om ze vast te leggen.

Een Bijeneter. We moeten er een kilometer of 70 voor rijden, maar dan staan we ook vanuit de auto naar een tamelijk grote kolonie Bijeneters te kijken. Hun melodieuze roep vergeet je nooit meer (zeggen mijn reisgenoten.)

'Met je telelens kun je ook heel goed landschappen fotograferen' zegt onze reisleider. Ik probeer es wat...

Ook een zeer algemene vogel: de Kuifleeuwerik.

Aha, die ken ik van thuis: de Grote Lijster. Ook hier behoorlijk schuw en een dichterbije plaat zit er niet in.

Even iets moois nr. 246 - Grutto grut...

Eind april. We struinen wat door de Eempolder, op zoek naar wat zich voor de lens wil vertonen...

Een Grutto; heel gewoon, maar waarom maakt-ie zo'n misbaar? We staan aan de overkant van de sloot...

Aha, jongen! Heel dapper en zelfstandig scharrelt een van de kuikens door het gras.

Even later komt hij zich voorstellen, samen met een broertje.

Dapper of niet, als het plotseling regent kruipen ze snel onder de vleugels van een van de ouders.

 Maar zo gauw het zonnetje weer doorbreekt vliegt pa op.

Grutto's worden niet gevoerd, ze moeten zelf leren wat tussen het gras aan eetbaars is te vinden.

Maar natuurlijk houden pa en ma een oogje in het zeil.

Van een afstandje in de gaten gehouden zijn die jonkies best behoorlijk stoer.

We staan dik een uur te kijken, maar dan wensen we het gezin alle goeds en rijden weer verder. Het was leuk even deel te kunnen uitmaken van het gezinsleven van de familie Grutto.

Even iets moois 245 - Extremadura 1

Van 30 april tot 8 mei was ik een weekje in Extremadura, Spanje. De streek staat bekend om zijn rijkdom en verscheidenheid aan vogels. Met een groep van acht mensen (en een reisleider) beleefden we heel bijzondere fotomomenten. Ik denk dat ik er wel 10 blogs mee kan vullen, maar laat ik eens met eentje beginnen.

Een van de doelen van de reis is een groep gieren op een kadaver. Daartoe worden we al voor zonsopkomst opgesloten in een krap hutje, met op 30 meter een geurend kadaver van een schaap. De omstandigheden zijn ideaal, maar aan het eind van een lange dag kunnen we maar één ding concluderen: ze kwamen niet! Me verder prima vermaakt met o.a. deze Blauwe Ekster. Een vrolijk en sociaal beestje met prachtige kleuren.

Ergens op een drassig veldje worden we losgelaten op een groepje van de Moerasorchis. Bij de fotobespreking naderhand oordeelt onze reisleider: 'vrouwenfoto...' en hij kijkt bepaald misprijzend. Laat ik 'm nou gewoon erg mooi vinden...

Een paar Zwarte Spreeuwen zit keuvelend op een rots. Je herkent de Zwarte Spreeuw vrij gemakkelijk aan ehhh zijn zwarte kleur. Hij mist de spikkels en streepjes van onze spreeuw.

Ook een leukerd: de Spaanse mus. Hij heeft natuurlijk veel weg van onze mussen, maar hij heeft als extraatje een paar zwarte strepen op borst en rug. Net alsof het er met een penseel opgestreken is.

En de gieren? Jawel, die zien we toch wel. Op een ruïne van een Middeleeuws kasteel in het nationaal park Monfragüe komen ze zomaar langs zeilen. Een heel bijzonder gezicht. Dit is trouwens de Vale Gier.

Een tweede doelsoort is de Bijeneter. Bij een kolonie in een zandafgraving staan we een poosje te kijken. Jammer dat ze 's morgens een nestholte aanleggen, die 's middags door een brullende dragline wordt weggehapt. Zo gaat het, soms... Maar wat een schitterende kleuren heeft deze vogel!

Maar dit is toch echt een bekende: de Roodborsttapuit. Komt ook in Nederland veel voor, steeds meer zelfs. Heb je er oog voor, dan zijn het net lampjes in het landschap.