Even iets moois nr. 467 - De Valk, Lunteren: Uilen!

De vogelvrije vrijdag bracht ons naar 'De Valk' in Lunteren, waar roofvogels worden getraind om op te treden tijdens shows en evenementen. Maar je mag ook een ochtendje komen kijken en fotograferen en dat deden we. Ik maakte een ruime duizend foto's waarvan een deel zeer de moeite waard is. Ik vul er dan ook maar twee blogjes mee. Eerst de uilen.

Een spectaculaire foto van een Sneeuwuil die laag over het water komt aanvliegen.

De Sneeuwuil komt in ons land niet voor. Hoewel. Twee jaar terug zat er opeens eentje op Vlieland. Nog diezelfde dag toog heel vogelend Nederland (behalve ik) naar de boot om een glimp op te vangen van deze schoonheid. Ik zag er mooie platen van.

Het mannetje van de Sneeuwuil is werkelijk sneeuwwit, het vrouwtje gevlekt en gestreept. Maar moet je die klauwen zien! Met zijn spanwijdte van 1,40 is hij (en zij) groter dan onze inheemse uilen.

Sneeuwuilen wonen op toendra's en hoogvlaktes boven de boomgrens. Denk aan Siberië en noordelijk Scandinavië. Maar ook Canada is een bekend oord om ze tegen te kunnen komen. Mooist is natuurlijk om ze volstrekt geluidloos als een spookachtige, dodelijke witte schim over besneeuwde vlaktes te zien zweven, maar bij gebrek daaraan doen we het maar met een berkenstomp als uitkijkpost.

De Laplanduil. Als er al mooiere vogels zijn dan behoort deze wat mij betreft toch tot de absolute toppers.

Ik twijfelde even of ik deze foto's zou publiceren. Dat komt: om een of andere reden raak ik altijd ontroerd als ik deze vogel zie. Zelfs zozeer dat ik ooit dacht dat het doel van mijn leven weleens zou kunnen zijn de Laplanduil op te zoeken. Maar tussen droom en daad...

Komt nog bij dat deze vogel niet zomaar te vinden is. Woont in boreale laaglandbossen en is zelfs daar zeldzaam. Ik ben zodoende een gelukkig mens dat ik een poosje in de nabijheid van een geringd exemplaar mocht vertoeven.

Het is jaren geleden dat er iemand in opa's schuurtje was. Ik rommel wat tussen de gekloofde haardhoutjes en hoor achter mij een voorzichtig geritsel. Als ik verschrikt omkijk sta ik oog in oog met een Kerkuil...

We dwalen door een stil stukje Nederland waarvan er - ondanks berichten die het tegendeel beweren - nog zat zijn als ik ineens een rauwe, agressieve schreeuw hoor van bezijden het pad... Een Oehoe kijkt ons aan of hij ons wil verscheuren... Met zijn spanwijdte tot 1,70 meter onze grootste uil en een imponerende verschijning. Is sterk genoeg om ook eens een kat op het menu te zetten als dat zo uitkomt.

Jaren geleden waren er maar twee paartjes in ons land, beide wonend in of op de St. Pietersberg. Inmiddels zijn ze bezig aan een voorzichtige opmars en kun je ze op meer plekken aantreffen. Zoals blijkt uit deze foto. Ook weer een schitterende vogel!

Even iets moois nr. 466 - Net voor de storm

Bij een voorspelde windkracht 10 laat je al je plannen varen natuurlijk. Toch 's morgens nog even in de omliggende polders gaan kijken.

Rammelende Hazen, altijd weer een komisch gezicht. Met z'n vieren hollen ze achter elkaar aan en stoppen af en toe om te vechten.

Deze Roodborst lijkt al een plekje te zoeken om onderin een struik de storm af te wachten.

Een van de leukere vogeltjes die ik toch maar heel weinig zie: de Ringmus. Ook deze verstopt zich voor me, maar gelukkig vindt mijn lensje nog net die chocoladebruine kop.

Een groepje Brandganzen. Een mooie compacte gans, maar er zijn er veel te veel van. Ik zie er wel een paar duizend denk ik.

Met kunst- en vliegwerk probeert deze Aalscholver overeind te blijven, recht tegen de al aantrekkende wind.

O kijk, een vliegende Haas. Al dravend en dollend springen ze over metersbrede sloten of het niks is. De term HAAStige spoed krijgt zo een geheel eigen betekenis.

Gelukkig neemt hij even de tijd op te poseren.

Naast brand- zie ik ook veel Kolganzen. Kenmerkend is de witte bles.

Oei, dit is niet goed en ook niet de eerste die ik zo zie. Een eenzame Brandgans die over het veld waggelt, moeizaam trekkend met zijn vleugels. De vogelgriep eist veel slachtoffers en dat niet alleen onder de ons zo geliefde scharrelkippen...

Even iets moois nr. 465 - Safaripark Beekse Bergen

Afgelopen vrijdag woei het te hard voor de kust. Daarom gekozen voor een bezoek aan het Safaripark. Eerst de rondrit met de auto, maar dat beviel me slecht. Vervolgens te voet over de wandelpaden. Best uitgestrekt; kilometers gelopen. De kunst is zo min mogelijk hekken en afrasteringen op je foto te krijgen. Dat lukte deels.

Prachtig, die Grant zebra's in hun gestreepte pyjama. Elk dier heeft een uniek patroon, maar als leek zie ik dat nog niet zomaar.

Kleurige beesten, die Penseelzwijnen. Knuffelig ook maar gelukkig niet naar mij...

De Zebramangoest. Leeft in een hechte groep en graaft holen in de grond.

De Giraffe is op zoek naar een lekker stukje brandhout, zo te zien. Erg warm zal het in onze kille contreien wel niet zijn voor zo'n dier.

De droogte op de savanne is zo nijpend dat de Afrikaanse Olifant zich dicht bij de bebouwing waagt. Zelfs in Hilvarenbeek.

Deze foto, door het gaas heen, maakte ik eigenlijk alleen maar voor de naam van de vogel: de Von Der Decken Tok. Dat doet toch minstens een adellijke afkomst vermoeden...

Een Rüppells Gier, een knappe jongen zoals eigenlijk de hele familie van gieren. Hij is vernoemd naar een Duitse ontdekkingsreiziger maar waar hij beroemd om is: het is de hoogst vliegende vogel ter wereld. Hij haalt zomaar de 11 km en daar kan geen verrekijker hem bereiken.

Leuke knuffel: de Rode Panda. Beweegt zich moeiteloos over dunne takjes van de hoogste bomen, maar knapt ook graag een uiltje.

De Ringstaartmaki zit aan de andijvie. Grappige beesten met hun enorm lange staart, zwart wit geringd.

Imposant, zo'n grote kat. Ik word altijd een beetje weemoedig bij het zien van deze schoonheden. Die moeten toch jagen, ravotten en slapen in dichte regenwouden en oorden waar ze kunnen heersen over hun omgeving. Niet zomaar te kijk liggen achter zware hekken en diepe muren. Maar ja...

Watusirunderen zijn getooid met enorme hoorns/horens/hoornen.

Even iets moois nr. 464 - Biesbosch

De vrijdag voerde me naar de Biesbosch. Het zou gaan regenen die middag en omdat ik uit de Biesbosch vrijwel nooit met mooie foto's thuis kwam leek me dit wel de juiste bestemming. Eerst maar naar de Dordtse kant, daarna de Merwede over. Jammer dat die ijsvogel in een boompje langs de weg niet even iets langer bleef zitten... Volgende keer beter.

De Biesbosch bestaat grotendeels uit water en landbouwgrond, afgewisseld met dijkjes, rietvelden en broekbos. Dat trekt een hoop vogels, waaronder twee soorten arenden die er ook broeden. Deze foto is gemaakt met de smartphone en dat is niet zo'n succes.

Een paartje Krakeend. Deze vogelsoort doet het erg goed in ons land en je ziet er dan ook steeds meer.

Vanuit een kijkhut kijk ik uit over waterpartijen die druk bevolkt worden met o.a. de Slobeend. Ze vertonen al een vrij enthousiast baltsgedrag. Die snavel is toch wel echt bijzonder.

Er wordt zenuwachtig heen en weer gevlogen. Vliegt er een vrouwtje voorbij, dan weet je vrij zeker dat er minstens één mannetje achteraan komt.

Dit meisje Kuifeend heeft nog geen keus kunnen maken en houdt twee mannen aan het lijntje.

Jammer zeg, dat ze zo ver weg bleven. De Pijlstaart is een van die wintergasten die in dit jaargetij onze wateren verrijken. Woont vooral op steppen en in bergmeren, ver oostelijk van onze contreien. Fraai gekleurd en getekend, met een slank postuur en lange staart is het werkelijk een plaatje.

Op het talud van een dijkje grazen twee Reeën. 

Maar als er een auto langs rijdt maken ze zich toch liever uit de voe... hoeven.

Ook de Wintertaling is druk met het zoeken van een partner. Overal hoor je hun heldere 'pri-pri' en in groepen van soms tientallen scheren ze over het water. Een beetje zon heb je nodig om die donkergroene halvemaan op hun kop mooi te laten uitkomen, maar die was er even niet.

De Canadese gans laat af en toe zijn blaffende roep horen.

Het regent al wanneer ik plots op een grote groep Kramsvogels stuit. Ze zijn neergestreken in een stuk weiland en peuren wormen uit de grond. Een prachtige, grote lijstersoort die we hier in het westen van het land eigenlijk alleen maar in de winter zien.

Even iets moois nr. 463 - Rondje Oostvaardersplassen

Een rondje Oostvaardersplassen deze keer. Op zoek naar goudvink, ijsvogel en baardman. Maar het is natuurlijk het beste om open te staan voor álle moois dat de natuur te bieden heeft, en niet alleen maar achter dat ene vogeltje aan te jagen. Zodoende leuke dingen gezien.

Verwacht het onverwachte, dat ging hier wel erg op. Langs een blubberig wandelpad staat een Edelhert in het water tussen overhangende struiken. Zomaar, op luttele meters afstand. Op het oog onverstoorbaar kijkt hij ons aan, maar het heeft toch iets vreemds, zo dichtbij.

Een paartje Grote Zaagbek. Makkelijk te herkennen aan de haaksnavel en het jolige kapsel van mevrouw. Ze duiken vaak maar niet lang, dus als ze even allebei onder zijn haast ik mij het talud van de dijk af en zit stil als ze weer boven komen. Natuurlijk zien ze dat dus vandaar dat ze snel weg zwemmen.

Een Fuut, nog volledig in winterkleed. Door allerlei spiegelingen krijgt het water kleurige golfjes.

Een groep Tafeleenden ligt te soezen tegen de dijk aan. Maar als ik afdaal zijn ze ineens wakker en maken ze zich uit de voe... zwemvliezen. Slapen doen ze met minstens één oog open. Er mocht eens een havik langs komen, of een zeearend...

Nou nou, ongeveer elke vrijdag loop ik wel tegen een groepje Staartmezen aan. Kleine pluizige bolletjes met een gek lange staart, en nooit alleen.

Deze mevrouw speurt naar een baardman, en hoewel ik me al een week niet heb geschoren loopt ze me toch gewoon voorbij.

Mooi hè, zo'n Putter. Ik verlang al jaren naar een mooie putterfoto, met de vogel op een distel of een kaardebol. Zolang dat niet is gelukt doen we het hier maar mee.