Even iets moois nr. 479 - Avifauna

Ik kon gratis kaartjes krijgen voor Avifauna, en omdat het plan een dagje naar Texel te gaan vanwege de harde wind weinig succesvol leek, rustig naar Alphen afgereisd. Het was tenslotte meer dan 50 jaar terug dat ik daar was... Grappig dat ook een wilde Kwak daar domicilie houdt. Na enig zoeken vonden we ook die, grotendeels verborgen onder een struik. Een foto was niet mogelijk.

Mijn beeld van alleen maar vogels in treurig kleine kooien kon ik gelukkig al snel bijstellen. Zo vliegt hier de Zwarte Wouw, een mooie roofvogel waarvan hooguit enkele exemplaren in Nederland broeden. Ik ken ze dan ook alleen van Spanje en de Zwitserse meren. Mooi om dan zo'n vliegend exemplaar op de foto te krijgen!

Een Lori. Het is altijd de kunst om ze op de plaat te krijgen zonder al die mensen die een klein bakje met lekkers omhoog houden om het beestje te lokken. Maar deze ging er even mooi voor zitten, te midden van oorverdovend gekrijs van zijn soortgenoten. Voor een wild exemplaar moet je in oostelijk Australië zijn.

In een donker hoekje van het regenwoud vond ik dit stelletje ehhhh... vinken. Ze vielen me op door het patroon op hun borst en als er dan twee achter elkaar zitten is dat extra mooi.

Ziet er toch weer heel anders uit dan onze inheemse variant: de Maskerkievit. In het wild vindt u deze in de contreien van Nieuw-Zeeland en Nieuw-Guinea, beetje afhankelijk van welke ondersoort u wilt zien.

In spijkerhard tegenlicht - dat ik altijd wel uitdagend en mooi vind - zien we hier de Driekleurglansspreeuw. Hals en vleugels hebben een metaalachtige glans, en gecombineerd met zijn oranje buik geeft dat een heel opvallende vogel. Te vinden in Oeganda, Kenia en omstreken.

Een wat terughoudender gekleurde vogel, de Roodoorbuulbuul. Komt van nature voor in Zuidoost-Azië, maar is door menselijk toedoen inmiddels tot in Amerika doorgedrongen.

Een plaatje natuurlijk: de Zonparkiet. Veel mensen vinden dat en daarom wordt hij met uitsterven bedreigd. Lokale jagers in Brazilië kunnen de verleiding niet weerstaan ze te vangen en te verhandelen als volièrevogel.

Apen zijn er ook, diverse soorten. Hier zien we de Witgezichtsaki, een kleine apensoort die voorkomt in het noorden van Zuid-Amerika.

Nóg een roofvogel die zich even vliegend liet zien: de Aasgier. Ze komen voor in Afrika, Azië maar ook in Zuid-Europa. Omdat ze niet zo groot zijn, komen ze altijd als laatste aan de buurt wanneer er een kadaver wordt opgeruimd. Maar gelukkig hebben ze nog een vaardigheid: met behulp van steentjes kraken ze de eieren van bijv. struisvogels en zo komen ze toch aan de kost.

Geintje...

Even iets moois nr. 478 - Langs de kust

De vogelvrije vrijdag besloot ik voor de helft te besteden aan het zoeken naar de zeldzame roodmus, gesignaleerd in de duinen bij Castricum. Die kreeg ik inderdaad in de kijker, maar niet voor de lens. Ook de nachtegalen, die met hun melodieus gezang mijn zoektocht omlijstten, kreeg ik wel in het oor, maar niet in het oog. Stukje opschuiven naar het noorden dan maar.

Misschien kent u dat gevoel, dat het leven je toeschijnt als een zwart gat, en dat je even niet zeker weet of het wel goed komt...

Hier was toch een uitgebreide determinatie nodig. Op grond van de locatie en het gezang om me heen nam ik aan dat hier een boompieper op het gaashek zit. Maar als ik het vogelboek goed bestudeer dan zou ik tegen een Graspieper aankijken. En dat alleen op grond van die ene, heel lange kromme nagel...

Een Grasmus zingt een voorbij vliegend insect toe.

Meerkoeten staan bekend om hun agressief gedrag naar elkaar en anderen. Maar de Kluut doet daar beslist nog een schepje bovenop! Dus altijd keet als ze elkaar een keer tegenkomen.

Op een eiland in De Putten woont al jarenlang een kolonie Grote Sterns. Ze zijn een paar weken terug weer gearriveerd vanuit zuidelijker oorden en nu druk met het voortbrengen van nageslacht. Hun knerpende roep is geen moment weg.

Zoals alle sterns is ook de Grote Stern een elegante vogel en een behendig vlieger. Vanuit hun broedplek in De Putten steken ze de Hondsbossche Zeewering over om in zee een maaltje te halen van  hun favoriete voedsel, de zandspiering. Ik trek er een uurtje voor uit om te proberen een scherpe foto te maken wanneer ze terugkomen met de boodschappen.

Op een belendend eiland broedt een kolonie Visdieven. Ook zij steken de dijk over om wat lekkers te halen, meestal een visje.

Toen begon de regen en toog ik voldaan huiswaarts.

Even iets moois nr. 477 - De Zouweboezem

Een keer per jaar ga ik meestal naar de Zouweboezem tussen Lexmond en Ameide, vooral in de hoop de purperreiger te kunnen zien en fotograferen. Dat lukte deze keer best aardig. Mét de rest die ook het bekijken meer dan waard is.

Ja, de Purperreiger dus. Is nu een paar weken terug uit zijn overwinteringsgebied en druk bezig met het stichten van een gezin. We staan hier op een plek waar ze vanuit de rietvelden opstijgen en oversteken naar de polder om daar eten te halen. Ze komen vrij dicht langs en laten daarbij hun bijzondere kleuren zien.

En natuurlijk zijn er ook nog de gewone vogeltjes, zoals deze Rietzanger. Enthousiast brengt hij zijn schetterende tonen voort.

'Kom je voor die Witvleugelstern,' vraagt iemand als we naar de kolonie zwarte sterns staan te kijken. Nee, daar kwamen we niet voor. Sterker, ik had zelfs niet gezien dat hij gemeld werd. En dan is het extra leuk dat je deze Grote Zeldzaamheid op de foto krijgt, al mist hij een stuk vleugel.

O kijk nou, deze Fuut heeft een Rode Amerikaanse Rivierkreeft in de kraag gevat. Ik las onlangs dat steeds meer van onze watervogels weten dat die kreeften heel best smaken en ook nog voedzaam zijn. Dus wie weet kan hun opmars een halt worden toegeroepen.

De Grasmus zingt zijn eenvoudige wijsje vanaf een uitkijkpost in een conifeer.

Prachtige roofvogel, die Bruine Kiekendief man. Veel vrienden heeft hij niet in dit jaargetij en met enige regelmaat wordt hij aangevallen door een eskadron kieviten.

Edoch, ook hij heeft jongen en die moeten nou eenmaal eten. Hier laat hij zich tussen het riet zakken waar zijn nest verstopt zit.

Maar goed, ik kwam voor de Purperreiger. Hij is ietsje kleiner dan de algemenere blauwe en oogt van enige afstand heel erg donker. Met een beetje oefenen herken je ook zijn vleugelslag wel.

Kenmerkend voor de Purper is zijn 'slangennek' zoals we die hier ook zien.

Even iets moois nr. 476 - Flevopolder

Tja, hoe gaat dat. Vastberaden toog ik op zoek naar de doortrekkende draaihals en beflijster, en hoewel ik er akelig dicht bij geweest moet zijn... vond ik ze niet. Ondanks de focus op deze soorten hield ik wel mijn ogen open voor wat zich verder nog wou laten zien. Dat leverde toch weer smakelijke soorten op.

Ik check even Waarneming om te kijken of er zich wat in mijn buurt bevindt en wat denk je wat? Op 800 meter moet een groep van wel 300 Dwergmeeuwen rondhangen... Ik moet eerlijk bekennen dat ik ze in eerste instantie niet herken: kokmeeuwen, denk ik. Maar dan zie ik die donkere snavel, de geringe grootte en vooral de donkere onderkant van de vleugels. Jawel, Dwergmeeuw.

Een mooie meeuwensoort. Ze foerageren door constant heen en weer te zeilen en telkens te duiken naar insectjes op het water. Dat levert ongeveer 5 gelukte foto's op; van de 200...

De Oostvaardersplassen barsten van de vogels die elk wedijveren wie het hoogste lied kan zingen. Hier een Winterkoning die net even zijn snavel houdt.

Maar deze heeft er echt zin an: een Fitis zingt zijn melancholieke wijsje vanaf een lage boomtak.

Nee, deze Staartmees zingt niet. Geen tijd voor. Aan zijn rommelige en sleetse uiterlijk zie je dat hij het druk heeft met zijn jongen.

Leuk, zo'n Vinkenman helemaal tussen het groen.

Even iets moois nr. 475 - De polder in op Koningsavond

Ik weet niet hoe dat bij u is, maar Koningsdag is bij ons altijd een wat moeizame dag. Even slenterend het dorp in, poosje voor de buis om te kijken wat over de koninklijke familie wordt uitgestort, en verder weten we het eigenlijk niet zo goed. Maar na de avondmaaltijd trokken we toch nog maar even de polder in, terwijl het zonnetje steeds lager zakte. Dat bleek een gouden greep.

Ik weet niet of u dat ook meemaakt, maar ik kom steeds meer en vaker Gele Kwikstaarten tegen. Ik dacht altijd: de witte is voor de polders, de gele voor de akkerlanden, maar dat wordt keer op keer gelogenstraft. Niet dat ik het erg vind, zo'n fraaie Gele Kwik op een rustiek paaltje. Het zijn net allemaal felle lichtjes, zo in de weidse polder. Deze zingt - ietwat binnensmonds - zijn melodieuze wijsje.

Nou ja, de Witte Kwikstaart mag er ook zijn. Zijn fraaie grijstinten zijn natuurlijk helemaal van deze tijd, zeker met die accenten in zwart en wit.

Deze foto is met het zonnetje in de rug, de vorige met tegenlicht. Ik ga toch maar voor de zachtere kleuren en lichte achtergrond bij de tegenlicht opname.

Maar tot mijn verbazing liepen er al jonge Grutto's rond. Vier weken terug nog volop schermutselingen, en nu al stappen de pulletjes door het hoge gras. Ik heb sterk de indruk dat het broedsucces een stuk groter is dan vorig jaar. Dat zo zijnde, mooie foto hè?

Ik stopte de auto bij een oudervogel die snel zijn jongen onder de vleugels riep. Maar toen ik uit de auto kwam en naar het hek toe kroop vloog de ouder op om mij eens flink de les te lezen en zo mogelijk te verjagen. De jonkies vonden het allemaal prachtig en maakten gelijk gebruik van hun vrijheid.

Zich van geen enkel gevaar bewust liepen drie jonge Grutto kuikens zowat mijn lens in. Als meer weidevogels zijn het zgn. nestvlieders. Dat betekent dat ze direct uit het ei hun kostje bij elkaar gaan scharrelen, want voeren is er niet bij. Een grappig gezicht hoe ze alles aanpikken om uit te vinden wat eetbaar is.

En terwijl de ene ouder luidkeels klagend boven mijn hoofd hing, probeerde de ander de jonkies een veilige kant op te dirigeren. Geweldig om dit (weer) een keer te mogen meemaken.

Jawel, de Graspieper met zijn stipjes en streepjes in ingetogen kleuren. Deze leek me nog niet met broedsel bezig, maar hij zat er tekort om het even te vragen.

Het lage zonnetje legt een warme gloed over dit koppeltje Bergeenden. Een mooie afsluiter van Koningsdag.