Even iets moois nr. 470 - Van bos en polder

De vogelvrije vrijdag begint op de grote buitenplaatsen in Bilthoven. Met een beetje geluk zie je daar alle vijf de soorten spechten, maar ik ga vooral op jacht naar de zwarte.

Ik loop voor de vierde keer langs een boom waarvan ik zeker weet dat er een Bosuil woont, en nu laat hij zich zien! Ze doen dat graag, een uiltje knappen in het voorjaarszonnetje. Zijn schutkleur is zodanig dat de meeste mensen voorbij lopen zonder ook maar iets op te merken.

Van de vijf spechtensoorten mis ik er een helemaal (de middelste bonte,) hoor ik er eentje alleen maar (de zwarte) en zie ik er drie: de grote bonte, de kleine bonte en (hier op de foto) de Groene. Groene Spechten zitten vaak in grasland waar ze niet worden opgemerkt. Ze zoeken daar naar vooral mieren.

De kleine Johannes ligt in het Nijkerkernauw (een van de zogenoemde randmeren) te wachten op de dingen die komen gaan.

Achter mij hoor ik een mevrouw zeggen: wat mooi, een grasmus. Het is een Heggenmus, mevrouw, corrigeer ik haar. O, zegt ze, ik zag hem maar heel even. Dan denk ik: je hóórt hem toch! Dit is toch niet het wijsje van een grasmus... Vooral sedert corona is het aantal 'vogelaars' drastisch toegenomen, maar ze nemen niet de tijd om iets te leren over hun onderwerp. Zie ook mijn vorige blog over de zwartwitte grutto... Nou ja, altijd goed voor een anekdote in een blogje...

Een Brandgans op de uitkijk. In de polders zitten er nog duizenden! Ik denk dat ze behoorlijk vatbaar zijn voor de vogelgriep, want op geregelde afstanden ligt een dood exemplaar.

Ik moet het maar eerlijk toegeven: ik ben hopeloos verliefd op de Ringmus. Ik zie ze veel te weinig. Het zijn vogels van akkers en niet van bebouwing zoals hun neef de huismus. Nou weet ik in het buitengebied een groepje te wonen en ik trek er een half uur voor uit in de hoop dat ze een beetje vrij willen gaan zitten. En dat gebeurt! Mooi hè...

En ja, de polders raken ook alweer bevolkt zo zoetjes aan. Hier de Scholekster, lekker peurend in natte gronden.

Het grootste deel van de Grutto's is nog aan het bij-eten in plasdras gebieden, maar sommige maken al hun territorium in de weilanden.

We lopen in de tuin van kasteel Loenersloot (zie de ramen en de daklijst in de achtergrond) en ik probeer iets artistiekerigs te doen met bijzondere camera-instellingen. Dat geeft een vervreemdend en abstract effect; bijna kunst!

Even iets moois nr,. 469 - De weide- en poldervogels

De vogelvrije vrijdag bracht mooie beelden van vogels in de polder. Altijd weer bijzonder, op de drempel van het voorjaar.

In Noord-Holland, bij een onder water gezet weilandje, zit ik aan de kant te wachten op de dingen die komen gaan. En jawel, een verre Kluut gaat op de wieken en landt vlak bij me.

Een mooie, elegante vogel, zo'n Kluut. Vooral in de broedtijd uitermate fel en agressief op alles wat te dicht in de buurt komt. Net als de grutto's in de achtergrond is hij de komende weken nog druk met eten en krachten verzamelen.

Nog een koddig momentje: achter mij hoor ik een mevrouw aan een meneer vragen: meneer, wat zijn die bruinige vogels? Dat zijn grutto's, zegt de meneer. Dat kan niet, zegt de mevrouw, in mijn vogelboek staan ze heel anders. Omdat ze toch zekerheid wil hebben vraagt ze aan mijn rug: meneer, wat zijn die bruinige vogels? Dat zijn grutto's, zeg ik. De mevrouw raakt nu echt van de kook. Dat kan niet, tiert ze, in mijn vogelboek zijn ze zwart en wit met een rode snavel... Had ik me niet zo geconcentreerd op die kluut, dan had ik haar kunnen vertellen dat ze in de war is met de scholekster...

Zoals (bijna) ieder jaar zoek ik weer het plasje op waar veel paartjes Fuut zitten. Er is altijd spectaculaire actie te zien, van Grote Gevechten  tot de Futendans. Helaas deze dag niet. Het baltsgedrag is rustig, bijna saai.

Ik had gepland anderhalf uur te blijven kijken, maar na drie kwartier breken we alweer op. Desondanks: het is een lief gezicht als twee Futen afspreken bij elkaar te horen.

Ineens gaat alles de lucht in: Grutto, Kluut en alles wat verder nog op het plasje dobbert. Ik kan niet ontdekken wat de plotselinge paniek veroorzaakt (een sperwer in de verte? een hoog overvliegende havik?) en na een paar rondjes keren ze allemaal weer netjes terug.

Aan de rand van de plas ga ik in het gras zitten, in de hoop dat waar niets is er van alles kan komen. Dat gebeurt: een Tureluur scharrelt dichter en dichter bij. Al peurend in de bagger - zie zijn snavel - diept  hij allerlei lekkers op.

En echte schoonheid? Die spiegelt zelfs in de modder...

Kijk dan, een man Wintertaling. Nu de zon heftig schijnt zie je ook die groene schijf goed op die kastanjebruine kop. Er zijn er best veel en in dit jaargetij hoor je bijna overal hun melodieuze prie-prie.

Even iets moois nr. 468 - De Valk, Lunteren: Roofvogels!

Bij De Valk in Lunteren worden uilen en andere roofvogels opgeleid en getraind. En een ochtendje fotograferen mag ook. Naast de uilen van de vorige keer leverde dat nog meer memorabele foto's op.

In de landing: de Arendbuizerd. Een vogel die een doodenkele keer als dwaalgast ons land aan doet (wie herinnert zich niet het exemplaar dat een heel seizoen op de Maasvlakte verbleef, een paar jaar terug?) Maar eigenlijk een bewoner uit Afrika en Zuidoost Europa. Prachtige vogel.

Een paar weken geleden hoopte ik nog een keer de Pijlstaart wat dichterbij te kunnen vastleggen. Ik wist niet dat deze wens zo snel in vervulling zou gaan. Schitterend getekende, slanke en sierlijke eend. Verkast binnenkort naar zijn broedgebied in noord Scandinavië of Siberië.

De Giervalk. Ook al een vogel die we hier hooguit als dwaalgast kunnen treffen en dan nog zeer zelden. Grootste valk met een spanwijdte als de buizerd. Hoort thuis in het hoge noorden. Straalt kracht en elegantie uit, zoals ik zelf eigenlijk ;-).

Maar deze kennen we natuurlijk: de Zeearend. Inmiddels een redelijk algemene verschijning. Broedt hier van Biesbosch tot Lauwersmeer. Ruimt vaak aas op, inclusief dode vissen. Met zijn spanwijdte van tegen de 2,5 meter een kolossale vogel. Zijn bijnaam 'vliegende deur' is wat dat betreft wel te begrijpen.

De snavel van de Zeearend is een machtig wapen. Hij scheurt er van alles mee, van vis tot dood edelhert.

Wat zien we hier nou? Het is een Toekan die even los mocht. Je ziet de regenspetters op de foto, maar die deren hem niet. In zijn thuisland heerst af en toe de moesson. Kou, daar heeft hij meer moeite mee.

Ook een inheemse vogel die ik niet eens zo vaak zie: de Havik. Hier bewaakt hij een zojuist gevangen prooi.

Nog een laatste van de Arendbuizerd, zojuist geland.