Even iets moois nr,. 469 - De weide- en poldervogels

De vogelvrije vrijdag bracht mooie beelden van vogels in de polder. Altijd weer bijzonder, op de drempel van het voorjaar.

In Noord-Holland, bij een onder water gezet weilandje, zit ik aan de kant te wachten op de dingen die komen gaan. En jawel, een verre Kluut gaat op de wieken en landt vlak bij me.

Een mooie, elegante vogel, zo'n Kluut. Vooral in de broedtijd uitermate fel en agressief op alles wat te dicht in de buurt komt. Net als de grutto's in de achtergrond is hij de komende weken nog druk met eten en krachten verzamelen.

Nog een koddig momentje: achter mij hoor ik een mevrouw aan een meneer vragen: meneer, wat zijn die bruinige vogels? Dat zijn grutto's, zegt de meneer. Dat kan niet, zegt de mevrouw, in mijn vogelboek staan ze heel anders. Omdat ze toch zekerheid wil hebben vraagt ze aan mijn rug: meneer, wat zijn die bruinige vogels? Dat zijn grutto's, zeg ik. De mevrouw raakt nu echt van de kook. Dat kan niet, tiert ze, in mijn vogelboek zijn ze zwart en wit met een rode snavel... Had ik me niet zo geconcentreerd op die kluut, dan had ik haar kunnen vertellen dat ze in de war is met de scholekster...

Zoals (bijna) ieder jaar zoek ik weer het plasje op waar veel paartjes Fuut zitten. Er is altijd spectaculaire actie te zien, van Grote Gevechten  tot de Futendans. Helaas deze dag niet. Het baltsgedrag is rustig, bijna saai.

Ik had gepland anderhalf uur te blijven kijken, maar na drie kwartier breken we alweer op. Desondanks: het is een lief gezicht als twee Futen afspreken bij elkaar te horen.

Ineens gaat alles de lucht in: Grutto, Kluut en alles wat verder nog op het plasje dobbert. Ik kan niet ontdekken wat de plotselinge paniek veroorzaakt (een sperwer in de verte? een hoog overvliegende havik?) en na een paar rondjes keren ze allemaal weer netjes terug.

Aan de rand van de plas ga ik in het gras zitten, in de hoop dat waar niets is er van alles kan komen. Dat gebeurt: een Tureluur scharrelt dichter en dichter bij. Al peurend in de bagger - zie zijn snavel - diept  hij allerlei lekkers op.

En echte schoonheid? Die spiegelt zelfs in de modder...

Kijk dan, een man Wintertaling. Nu de zon heftig schijnt zie je ook die groene schijf goed op die kastanjebruine kop. Er zijn er best veel en in dit jaargetij hoor je bijna overal hun melodieuze prie-prie.