Even iets moois nr. 389 - Van alles wat...

De missie was weliswaar overzichtelijk, maar desondanks complex: een foto van een zwarte specht was het doel. Een ochtendje zou ik eraan besteden en dat lukte; de foto echter niet. Drie keer hoorde ik 'm, maar zich laten zien was er niet bij. Dan doen we het maar met wat er wél was.

Zonder zwarte specht reed ik door, naar een stukje heide waar de Klapekster te zien moest zijn. Na enig zoeken vond ik hem, maar hij was behoorlijk vliegerig. Na er een uurtje hijgend achteraan te hebben gelopen - wat me toch deze foto opleverde - besloot ik bij een paaltje te gaan posten waar hij al twee keer was gaan zitten. Ik installeerde me om na anderhalf uur nogal verkrampt weer op te staan. Hij was niet meer langs gekomen. Daarom toch blij met deze wat verdere foto.

Net onder Haarlem betrekken de Lepelaars weer hun nesten. Het scheen me toe dat het er minder waren dan vorige jaren.

In het Amsterdamse bos bevindt zich een bloesempark waar een aantal kersenbomen staat. Het trekt in het voorjaar een hele (dit jaar geheel onverantwoorde) horde bezoekers. Jonge gezinnen en grootouders vormen de hoofdmoot. We zorgen weer weg te zijn voor de toestroom te bar wordt.

Datzelfde bos kent overigens fascinerende stukken met recht opgaande bomen in een onordelijk gelid. Ik maak een opzettelijk onscherpe foto.

Een zandpaadje in natuurgebied 'Einde Gooi.' Mooi met dat tegenlicht: de stammen worden dan bijna zwart en ze krijgen een licht randje.

Ik hoorde op een gegeven moment drie soorten spechten door elkaar, waarvan grote en kleine bonte zich lieten zien, zwarte niet. Best raar dat ik er in de 30 jaar dat ik er in de buurt woon nog niet eerder geweest was.

Ik loop een paar kilometer over de dijk die uitkijkt over Delta Schuitenbeek. De gehoopte blauwborst laat zich niet zien, maar deze Grote Zilverreiger staat stil te pronken met zijn bruidsveren.

Als je vanaf die dijk landinwaarts kijkt dan ligt daar de polder Arkemheen met het zicht op een voormalig stoomgemaal. Groepen van honderden grutto's staan in het water of foerageren driftig in het gras. Ze rusten uit van de lange reis en vetten op om straks - ik denk dat het een paar graden warmer moet zijn - hun territorium op te eisen in de weilanden.

Een Knobbelzwaan spiegelt zich in het stille water.

Even iets moois nr. 388 - van uilen en kanaries

Het werd een memorabel fotodagje, dankzij met name de bosuil. Het leverde een foto op zoals ik die al jaren in mijn dromen voor me zie. Kijk maar mee.

Ik schreef er al eerder over: het lukt me al maandenlang niet de Bosuil te zien te krijgen bij wat volgens de verhalen toch zijn onderkomen is. Tot gisteren. Zonder enige verwachting - "je zal zien dat ik weer voor niks door dat natte bos loop te baggeren" - en daarom zonder statief en al redelijk aan het eind van de middag liep ik de bekende boom voorbij en keek plichtmatig omhoog... 

De Boomklever is natuurlijk overbekend. Een momenteel vrij lawaaiige vogel die ik meestal vanuit een hut fotografeer. Maar deze kwam ik gewoon tegen. Hij was tussen de gevallen blaren op zoek naar lekkers.

Altijd mooi, zo'n Zanglijster. De eerste hoor je al weer zingen en spoedig zal overal zijn gejubel te horen zijn, van 's morgen vroeg tot 's avonds laat.

Inderdaad, geen bijzondere foto. Maar wel een bijzondere vogel: een Europese Kanarie. Meest bekend uit zuidelijker landen, waar hun zang - een niet al te luid melodieus geknars dat een beetje weg heeft van het gerinkel van glasscherven - overal te horen is. Niet te verwarren met de kanarie van de Canarische eilanden, de stamvader van onze kooivogels.

Sinds ik een paar jaar terug voor het eerst een Zwartkopmeeuw zag, herken ik ze vrij makkelijk zelfs vanuit een langzaam rijdende auto. Ze zitten nu in onze polders, gemengd met kokmeeuwen en dan is het soms toch even zoeken.

Soms in behoorlijke groepen op de kale akkers: de Holenduif. Stuk kleiner dan de bekendere houtduif bij u in de conifeer; ik vind ze mooi.

Wat dat tegenwoordig toch is met onze buizerds en valken: ze vliegen altijd weg als ik aan kom rijden. Ook deze mevrouw Torenvalk had het niet zo op me. Na deze foto ging ze op de wieken.

Deze Grote Bonte Specht drukt zich dicht tegen de stam aan. Ik denk dat hij een roofvogel over zag vliegen.

Even iets moois nr. 387 - Natuurpark Lelystad

De vrijdag bracht ons deze keer naar Natuurpark Lelystad, waar ik hoopte mooie elanden te kunnen fotograferen. Kijk even mee wat het geworden is.

Jawel, een Eland, maar hij hield zich angstvallig verborgen tussen het struweel.

Het park kent nogal wat ooievaarsnesten en de bewoners ervan waren druk bezig het huis opnieuw te stofferen.

Een groep Edelhert-vrouwen verschuilt zich bedeesd achter het riet.

We zagen diverse groepen Staartmezen maar mijn apparatuur is eigenlijk te traag om zulke beweeglijke vogeltjes goed te 'pakken.' Van de 100 foto's is dit de enige die ik niet heb weggegooid en ik zal u niet vermoeien met de creativiteit aan onparlementaire uitdrukkingen aan het adres van mijn spullen...

Moeflons! Prachtige beesten vind ik dat; kleine schapen die ook wel op de Hoge Veluwe leven.

Je ziet hier goed dat deze Wilde Zwaan niet een knobbelzwaan is. Ware hij niet gekortwiekt dan was hij vast inmiddels vertrokken naar de koude streken waar hij thuis hoort.

Imposant. Er is een behoorlijke kudde Wisenten en we blijven maar een stukje achter het hek.

Een Otter kijkt alert om zich heen.

Een Blauwe Reiger - een wilde uiteraard - staart peinzend voor zich uit. Mooi, die bruidsveren.