Even iets moois nr. 388 - van uilen en kanaries

Het werd een memorabel fotodagje, dankzij met name de bosuil. Het leverde een foto op zoals ik die al jaren in mijn dromen voor me zie. Kijk maar mee.

Ik schreef er al eerder over: het lukt me al maandenlang niet de Bosuil te zien te krijgen bij wat volgens de verhalen toch zijn onderkomen is. Tot gisteren. Zonder enige verwachting - "je zal zien dat ik weer voor niks door dat natte bos loop te baggeren" - en daarom zonder statief en al redelijk aan het eind van de middag liep ik de bekende boom voorbij en keek plichtmatig omhoog... 

De Boomklever is natuurlijk overbekend. Een momenteel vrij lawaaiige vogel die ik meestal vanuit een hut fotografeer. Maar deze kwam ik gewoon tegen. Hij was tussen de gevallen blaren op zoek naar lekkers.

Altijd mooi, zo'n Zanglijster. De eerste hoor je al weer zingen en spoedig zal overal zijn gejubel te horen zijn, van 's morgen vroeg tot 's avonds laat.

Inderdaad, geen bijzondere foto. Maar wel een bijzondere vogel: een Europese Kanarie. Meest bekend uit zuidelijker landen, waar hun zang - een niet al te luid melodieus geknars dat een beetje weg heeft van het gerinkel van glasscherven - overal te horen is. Niet te verwarren met de kanarie van de Canarische eilanden, de stamvader van onze kooivogels.

Sinds ik een paar jaar terug voor het eerst een Zwartkopmeeuw zag, herken ik ze vrij makkelijk zelfs vanuit een langzaam rijdende auto. Ze zitten nu in onze polders, gemengd met kokmeeuwen en dan is het soms toch even zoeken.

Soms in behoorlijke groepen op de kale akkers: de Holenduif. Stuk kleiner dan de bekendere houtduif bij u in de conifeer; ik vind ze mooi.

Wat dat tegenwoordig toch is met onze buizerds en valken: ze vliegen altijd weg als ik aan kom rijden. Ook deze mevrouw Torenvalk had het niet zo op me. Na deze foto ging ze op de wieken.

Deze Grote Bonte Specht drukt zich dicht tegen de stam aan. Ik denk dat hij een roofvogel over zag vliegen.