Even iets moois nr. 389 - Van alles wat...

De missie was weliswaar overzichtelijk, maar desondanks complex: een foto van een zwarte specht was het doel. Een ochtendje zou ik eraan besteden en dat lukte; de foto echter niet. Drie keer hoorde ik 'm, maar zich laten zien was er niet bij. Dan doen we het maar met wat er wél was.

Zonder zwarte specht reed ik door, naar een stukje heide waar de Klapekster te zien moest zijn. Na enig zoeken vond ik hem, maar hij was behoorlijk vliegerig. Na er een uurtje hijgend achteraan te hebben gelopen - wat me toch deze foto opleverde - besloot ik bij een paaltje te gaan posten waar hij al twee keer was gaan zitten. Ik installeerde me om na anderhalf uur nogal verkrampt weer op te staan. Hij was niet meer langs gekomen. Daarom toch blij met deze wat verdere foto.

Net onder Haarlem betrekken de Lepelaars weer hun nesten. Het scheen me toe dat het er minder waren dan vorige jaren.

In het Amsterdamse bos bevindt zich een bloesempark waar een aantal kersenbomen staat. Het trekt in het voorjaar een hele (dit jaar geheel onverantwoorde) horde bezoekers. Jonge gezinnen en grootouders vormen de hoofdmoot. We zorgen weer weg te zijn voor de toestroom te bar wordt.

Datzelfde bos kent overigens fascinerende stukken met recht opgaande bomen in een onordelijk gelid. Ik maak een opzettelijk onscherpe foto.

Een zandpaadje in natuurgebied 'Einde Gooi.' Mooi met dat tegenlicht: de stammen worden dan bijna zwart en ze krijgen een licht randje.

Ik hoorde op een gegeven moment drie soorten spechten door elkaar, waarvan grote en kleine bonte zich lieten zien, zwarte niet. Best raar dat ik er in de 30 jaar dat ik er in de buurt woon nog niet eerder geweest was.

Ik loop een paar kilometer over de dijk die uitkijkt over Delta Schuitenbeek. De gehoopte blauwborst laat zich niet zien, maar deze Grote Zilverreiger staat stil te pronken met zijn bruidsveren.

Als je vanaf die dijk landinwaarts kijkt dan ligt daar de polder Arkemheen met het zicht op een voormalig stoomgemaal. Groepen van honderden grutto's staan in het water of foerageren driftig in het gras. Ze rusten uit van de lange reis en vetten op om straks - ik denk dat het een paar graden warmer moet zijn - hun territorium op te eisen in de weilanden.

Een Knobbelzwaan spiegelt zich in het stille water.