dinsdag 27 oktober 2020

Even iets moois nr. 409 - Damherten in de AWD

Als de herfst zich aandient begint voor de Damherten een roerige periode. Tijdens de bronst doet elke bok zijn best een kudde te verzamelen en bij elkaar te houden. Felle gevechten moeten uitmaken wie de baas is. In de Amsterdamse Waterleidingduinen kun je na elke bocht op dergelijke spektakels stuiten.





Kijk, daar is zo'n stoere vent. Hij is zich volledig bewust van zijn belangrijkheid en keurt mij dus geen blik waardig.





Moeiteloos verdrijft hij een rivaal. Dat soort ontmoetingen wordt vaak bekeken door de wandelaars in het gebied.





Ook een jongere bok slaat de verrichtingen met belangstelling gade. Als hij nog wat groter is... Of is het een kwestie van wie kijkt nou naar wie?





Een Pad steekt het pad over, door vrijwel niemand opgemerkt.





In een plooi in het landschap ligt een bok rustig te herkauwen. Een jonkie loopt achteloos speels voorbij.





Mooi, zo'n Damhert onder de takken waarvan de blaadjes naar de herfst kleuren.





Er ligt een mooie bok te zonnen. Een foto voor het zonnetje af levert een uitgebeten plaatje op, maar wanneer ik er voorbij ben gelopen krijg ik een fraai beeld. Jammer van die tak.





"Na een ochtendje knokken is het goed uitblazen. Vanmiddag nog een paar tegenstanders zien te vellen. Hier geldt het recht van de sterkste, en dat ben ik! Maar eerst even een dutje..."

zondag 18 oktober 2020

Even iets moois nr. 408 - Vogeltrek

Wie 's avonds buiten loopt of overdag oplet, die ziet en hoort het: de vogeltrek is in volle gang. Vinken, piepers, roodborsten, een onafzienbare stroom vogeltjes spoedt zich naar warmer oorden. Een belangrijke trekroute vinden we langs onze kust. Het struweel in de duinen biedt voldoende beschutting en eten voor een tussenstop. Het is vaste prik dat tussen al die heel gewone vogeltjes een paar bijzondere zich ophouden. De kunst is díe te vinden!





Bijzonder? Nou, dan toch wel in het kwadraat. We zien hier de Blauwstaart, een bewoner van Russische taiga's; hij hoort te overwinteren in zuidoost Azië. Wat hij dan doet langs onze kust? Tot 1999 was dit beestje slechts drie keer gezien in ons land.





Speurend naar een andere Grote Zeldzaamheid (de Noordse boszanger; hij blijkt inmiddels gevlogen) trekt een merkwaardige formatie boven mijn hoofd de aandacht. Een Kauw en een Sperwer lijken gemoedelijk met elkaar op te trekken, maar dat is slechts schijn.





Vrienden zijn ze niet. Sterker, een Sperwer durft gerust een kauw te slaan. Er ontspint zich een luchtgevecht zonder genade, maar ook zonder winnaar. Twee minuten lang sta ik ademloos te kijken, dan gaan beide huns weegs.





Vinken trekken massaal langs, meestal in groepjes van enkele tientallen. Maar zo nu en dan moet de brandstof wel worden aangevuld. Een hapje duindoorn geeft nieuwe energie.





O leuk, in het struweel van de wegberm zie ik een vogeltje wegduiken. Ik wacht 'm even op en zie daar: een Paapje. Even bijtanken op zijn weg naar Afrika.





Vroeger broedden Tapuiten (hier het vrouwtje) in redelijke aantallen in ons land, maar dat is niet meer. We zien ze nu vrijwel alleen als doortrekker. Fraaie vogel.





Nog even terug naar de Blauwstaart, die op deze foto goed laat zien waaraan hij zijn naam dankt. Dit is een eerstejaars. Lijkt op de rug gezien wel een beetje op de roodborst, waaraan hij verwant is (beide deel van de familie van de lijsters.)





Nog eentje dan, wat verder weg tussen de struiken. Zo'n Extreme Zeldzaamheid brengt heel wat kijkers en fotografen op de been. Ik ben er nooit als eerste. Pas als het beestje een paar dagen honkvast blijkt ga ik ook eens kijken. Met het risico dat ik dan net een dag of zelfs een paar uur te laat ben.

zondag 11 oktober 2020

Even iets moois nr. 407 - Biotopwildpark Anholter Schweiz

Meestal eens per twee jaar brengen we een bezoek aan het Biotopwildpark Anholter Schweiz, net over de grens. Hoewel je er niet kunt pinnen en je alleen een kánnetje koffie kunt krijgen (maar niet met twee kopjes) komen we er graag. Meest fascinerend wat mij betreft zijn wolf, lynx en wilde kat, die in een redelijk natuurlijk aandoende setting te zien zijn. Maar er is meer en iets daarvan laat ik hier zien.





Een Bunzing. Prachtig beest dat hier te lande ook in het wild voorkomt. Maar wie ziet er ooit één?





Ja, de Wolf. Ze zitten achter gaas op een terrein waarvan de omvang een écht territorium zelfs in de verte niet benadert.





Meer dan schattig, zo'n wilde Europese Kat. In het zuiden van Limburg zijn ze in het wild wel te vinden. Hoewel, vinden; ze zijn hoofdzakelijk in avond en nacht actief dus hun aanwezigheid wordt eigenlijk alleen door wildcamera's verraden.





Mooi plaatje van een Steenbok, in een omgeving waar je hem ook verwacht.





Met opzet probeer ik vanuit de verte een Lynx vast te leggen. Dit doet het meest natuurlijk aan. Ik vind ze werkelijk schitterend!





Ha, die kleine wroetertjes lopen er ook.





Dit is toch werkelijk geweldig, zo'n stoere Moeflon met een angstaanjagend stel hoorns. In ons land komen ze bij mijn weten alleen voor op de Hoge Veluwe en daar zie ik ze nooit.





Aandoenlijk, twee Wasbeertjes in een holle boomstronk. 





Het paar Lynx heeft dit jaar kennelijk twee jongen groot gebracht. Hier een van de kids, die ik bijna zou willen adopteren en in huis wil nemen.





Het middagmaal bestaat uit een mals biefstukje. Alleen pa eet, de rest wacht op enkele meters op hun beurt.





Tijdens het tijdperk van de “Engelse Tuin” bouwde in 1893 Vorst Leopold zu Salm-Salm als herinnering aan zijn huwelijksreis een kopie van het Vierwoudsteden Meer, compleet met een Zwitsers Chalet en een rotslandschap. De stenen en het hout werden vanuit Zwitserland met boten en met door paarden getrokken wagens hierheen gebracht. Naar aanleiding van het 100 jarig bestaan werd de onder monumentenzorg staande Engelse Tuin uitgebreid tot een 56 ha groot biotoop Wildpark. Hyper romantisch natuurlijk, zo'n met wilde wingerd begroeid chalet op een eilandje in het meer.
















zondag 4 oktober 2020

Even iets moois nr. 406 - Licht

Aan het eind van de zomer is het makkelijker om rond zonsopkomst uit je bed te zijn. Mooier ook vaak, omdat je kans hebt op zo'n ijl laagje grondmist.





Ik pak even de fiets, net voordat de thuiswerkdag begint. Marco Verhoef voorspelde het ideale weer voor een mooie zonsopkomst: een koude nacht na een warme dag, windstil en mogelijk wat ochtendmist. Dat kwam uit.





Op beide foto's de Loenderveense molen, binnen het waterwingebied van Waternet.





De mist wordt eerder dikker dan dunner, en als ik langs een boom rij zie ik het bijzondere effect van de lage zon die door het gebladerte priemt.





Het gouden licht van de lage zon en de mist die alle lelijkheid toedekt; zo wordt elk plaatje een beetje sprookjesachtig.





Eind augustus, de Westerheide. Het zonnetje komt op, net boven de bomen en onder een wolkenband. Het geeft een prachtig gouden licht op het heideveld in deze klassieke compositie.





De heide staat nog in bloei en wordt mooi aangelicht door de opkomende zon.