Even iets moois nr. 408 - Vogeltrek

Wie 's avonds buiten loopt of overdag oplet, die ziet en hoort het: de vogeltrek is in volle gang. Vinken, piepers, roodborsten, een onafzienbare stroom vogeltjes spoedt zich naar warmer oorden. Een belangrijke trekroute vinden we langs onze kust. Het struweel in de duinen biedt voldoende beschutting en eten voor een tussenstop. Het is vaste prik dat tussen al die heel gewone vogeltjes een paar bijzondere zich ophouden. De kunst is díe te vinden!

Bijzonder? Nou, dan toch wel in het kwadraat. We zien hier de Blauwstaart, een bewoner van Russische taiga's; hij hoort te overwinteren in zuidoost Azië. Wat hij dan doet langs onze kust? Tot 1999 was dit beestje slechts drie keer gezien in ons land.

Speurend naar een andere Grote Zeldzaamheid (de Noordse boszanger; hij blijkt inmiddels gevlogen) trekt een merkwaardige formatie boven mijn hoofd de aandacht. Een Kauw en een Sperwer lijken gemoedelijk met elkaar op te trekken, maar dat is slechts schijn.

Vrienden zijn ze niet. Sterker, een Sperwer durft gerust een kauw te slaan. Er ontspint zich een luchtgevecht zonder genade, maar ook zonder winnaar. Twee minuten lang sta ik ademloos te kijken, dan gaan beide huns weegs.

Vinken trekken massaal langs, meestal in groepjes van enkele tientallen. Maar zo nu en dan moet de brandstof wel worden aangevuld. Een hapje duindoorn geeft nieuwe energie.

O leuk, in het struweel van de wegberm zie ik een vogeltje wegduiken. Ik wacht 'm even op en zie daar: een Paapje. Even bijtanken op zijn weg naar Afrika.

Vroeger broedden Tapuiten (hier het vrouwtje) in redelijke aantallen in ons land, maar dat is niet meer. We zien ze nu vrijwel alleen als doortrekker. Fraaie vogel.

Nog even terug naar de Blauwstaart, die op deze foto goed laat zien waaraan hij zijn naam dankt. Dit is een eerstejaars. Lijkt op de rug gezien wel een beetje op de roodborst, waaraan hij verwant is (beide deel van de familie van de lijsters.)

Nog eentje dan, wat verder weg tussen de struiken. Zo'n Extreme Zeldzaamheid brengt heel wat kijkers en fotografen op de been. Ik ben er nooit als eerste. Pas als het beestje een paar dagen honkvast blijkt ga ik ook eens kijken. Met het risico dat ik dan net een dag of zelfs een paar uur te laat ben.