Even iets moois nr. 535 - De mislukkingen van 2023...

Aan het eind van een jaar is het altijd weer leuk je aller- allermooiste foto's te laten zien. Dat doen al zoveel fotografen dat ik maar eens laat zien hoeveel foto's je moet maken om er uiteindelijk eentje over te houden die toonbaar is. En het leuke is: elke mislukking heeft zijn eigen verhaal.

Op vakantie in ons geliefde Oost-Groningen bezoeken we daar nogal eens een modeltuin of dergelijke. Meer dan voorheen zag ik daar dit jaar de Stadsreus, een soort enorme wesp. Prachtig insect, zoals je hier (niet) ziet...

Grrr, deze foto levert me nog steeds hartzeer op. 's Morgens op tijd was ik op de plek waar zich al dagen twee Europese Kanaries ophielden. Ik zag plaatjes langs komen die je normaal alleen in zuid-Europa kunt maken, en dat in ons kikkerlandje. Lang verhaal kort: rond half vier werd het donker. De kanaries heb ik niet op de foto; niet gezien; zelfs niet gehoord! Een lege dag, jammer toch...

Drommels... Sta ik scherp te stellen op een nabije IJsvogel, vliegt-ie precies op dat moment op. Mopperen hielp niet, wachten wel; hij kwam weer terug en ik maakte mooie foto's.

In het voorjaar willen de Spreeuwen nogal eens in de begroeiing hun eten zoeken. Dat kan heel leuke plaatjes opleveren. Dat kán...

Hier zat ik in een hut, ergens in een bos. In de vijver voor de hut lagen stronkjes waardoor je mooi de vogel in spiegelbeeld kreeg. En omdat de Pimpelmees vertrok op het moment dat ik afdrukte, heb ik nu twee mislukkingen voor de prijs van één...

Ha, die wil je wel op de foto: een Koereigertje. Zeldzaam, hoewel ze steeds meer opschuiven vanuit het zuiden naar ons land. De autofocus was net niet helemaal bij de les op dit moment.

Tja, dit ligt niet aan de spullen en ook niet aan mij. De Staartmees is dermate rusteloos dat je maar gewoon moet afdrukken en dan hopen dat er een scherpe opname tussen zit. Maar aan een hogere score dan 1:20 kom je niet. Had deze scherp geweest, dan had ik wel een superplaatje geschoten! Nu is het helaas een prullenbakje...

Zo, wat een geweldig licht en een prachtige achtergrond. Beetje zuur dat je dan nét het moment mist voor een bijzonder plaatje van een Grote Bonte Specht. Gelukkig staat de tak er scherp op...

Met enige moeite herken je hier de Glanskop. Over het algemeen heb je ongeveer een halve seconde voor een foto, want dan is hij alweer onderweg naar het volgende takje. Hier had ik net teveel tijd nodig...

Tot slot: alle lezertjes een mooi, gelukkig, liefdevol en fotorijk 2024 gewenst.

Even iets moois nr. 534 - Burgers Zoo

De weersvoorspellingen waren van dien aard dat ik maar de dierentuin in ben gedoken. Burgers heeft dan mijn voorkeur omdat de vogels daar vrij rondvliegen op een grote oppervlakte. Je moet dus echt je best doen om ze te zoeken en te ontdekken. En soms is dat net zo lastig als in het wild. Buiten dat is er ook ander interessant gedierte en daardoor is een dag eigenlijk altijd te kort...

Een van de merkwaardigste creaturen (bij Burgers dan; het gaat niet over mijn buren...) is de Wenkkrab. De vorm doet al pre-historisch aan, en de paarse kleur met die oranje verbindingen geven een wonderlijk effect. Ook heel fotogeniek. Dit is het vrouwtje, zonder grote schaar.

En dit is dus het mannetje. De schaar wordt gebruikt voor het verleiden van een vrouwtje en voor gevechten met rivalen. Verspeelt hij het wapen, dan groeit uit een van de kleine scharen een nieuwe grote. In Portugal wordt die grote schaar beschouwd als een delicatesse...

Een mooi beestje, zich geheel bewust van zijn parmantig voorkomen: de Gambels Kuifkwartel. Scharrelt laag in de begroeiing zijn kostje bij elkaar, zoals het een kwartel betaamt.

Ai, wat een schoonheid: de Roodmus. Komt hier te lande een enkele keer in het wild langs. Ik heb ooit een dag lopen zoeken en posten in de duinen van Katwijk, zonder meer te zien dan een heel ver, roze stipje...

Een Ultramarijn Bisschop. Vrij forse vogel waar ik eerder naar zocht en die ik nu tegenkwam in een stukje woestijn.

Vlinders waren er ook te bewonderen, maar niet zoveel en flink afgevlogen. Vanaf maart of zo zullen er wel weer verse vlinders te zien zijn. Dit is trouwens een van de soorten Passiebloemvlinder. Denk ik.

Een Witvleugelduif neemt er zijn gemak van, ergens in een stukje woestijn.

Nog een duif: de Socorroduif. Wordt met uitsterven bedreigd.

Kijk nou zeg, nooit eerder gezien: de Gestreepte Basilisk. Een vreedzaam soort hagedis die leeft van insecten. Ik moest even omschakelen want ik ken de naam basilisk vooral uit de bijbel waar hij in één adem wordt genoemd met adder, vurige draak en soortgelijk ongedierte. Dat is dan de mythische variant die wordt opgezadeld met eigenschappen als schadelijk, venijnig en verscheurend. Rare jongens, die kanttekenaars.

Geweldig hè, die kleuren. Het is de Mexicaanse Nonpareil, die zich liefst schuil houdt in dicht struikgewas. Mazzeltje dat ik hem zomaar even mocht zien.

De Gele Kernbijter. Ondanks zijn felle kleuren is het altijd weer goed zoeken om hem te vinden tussen dicht gebladerte.

Ik zou bijne vergeten dat ik ook nog, echt in het wild, een Parelduiker aantrof. Voor het allereerst dat ik er eentje zag (een 'lifer' dus) en ook nog kon fotograferen, al was het vrij ver.

Even iet moois nr. 533 - niet geweldig

Raar, mistig weer, afgelopen vrijdag. Ik ging op zoek naar zomertortel (die ik niet vond) en barmsijs (ik vond een groep van 80 maar geen ervan wilde poseren.) Beetje leeg blogje zodoende.

De Barmsijs. Het land wordt een beetje overspoeld met groepen Barmsijzen. Vraag blijft dan: is het de grote, de kleine of zelfs de zeldzame witstuit? Dat is alleen te zien wanneer je er goed zicht en licht op hebt, en aan beide had ik gebrek. Dus voor mij maar even Barmsijs zonder nadere aanduiding.

Leuke, sociale vogeltjes maar vreselijk rusteloos. En als ze dan ook nog hoog in de boom blijven dan is er bitter weinig van te maken. Maar goed, ik heb ze wel gezien en daar was ik blij mee. Ik maakte 260 foto's van de beestjes en daarvan heb ik er vier bewaard.

Ondertussen wilde in de polder de mist maar niet optrekken. Hier een aantal ovewinterende Kolganzen (die met de witte bles) met ook een juveniel en wat Grauwe.

In de polder tref ik nog deze kleumende Holenduif aan. Ze zitten vaak in behoorlijke groepen op het veld.

Even iets moois nr. 532 - Van zeldzaamheden en bijzondere foto's

De afgelopen twee vogelvrije vrijdagen ging ik op pad voor wat bijzonderder soorten en zowaar, dat lukte grotendeels. Ik voel me bevoorrecht dat ik onderstaande plaatjes mag laten zien.

Jawel, er zijn weer Pestvogels in het land! Ze trekken nogal wat belangstelling van kijkers en fotografen, maar ze zijn niet mensenschuw. Ze strijken zomaar neer op een meter of vier afstand en beginnen aan hun bessenmaaltijd. En daardoor kost het weinig moeite een zeer kleurig plaatje te maken!

Uiterst zeldzaam: de Zwartbuikwaterspreeuw. Die wil je natuurlijk zien, snorkelend en duikend langs een stenige oever, maar deze vogel is vrij schuw. Ik kwam niet verder dan dit portretje vanaf een waarschuwingsbord.

Ze heten niet zeldzaam, maar wie ziet er ooit nog een Patrijs? Hun biotoop is grotendeels verdwenen en daarom concentreren ze zich hier in het westen op braakliggende bouwterreinen. Tót de cementwagens komen...

Het zijn uiterst schuwe vogels en ik ben dan ook blij ze weer eens voor de lens gekregen te hebben.

Mevrouw Torenvalk balanceert op een winderig uitzichtpunt.

Nou zeg, voor het eerst voor mijn lensje gekregen! Ik struin langs de oever van een recreatieplas, op zoek naar een zeldzame ijsduiker, als zich plots een Grote Gele Kwikstaart vertoont. Die ken ik best wel, maar ik zag ze vooral in de zomer langs snelvlietende beekjes in het oosten en zuiden van ons land. In de winter is daar kennelijk wat minder voedsel te vinden, en verspreiden ze zich wat meer naar het westen. Je kunt ze nu overal zomaar tegenkomen. Deze heeft een grijze rug; de gewone gele een olijfgroene.

Ik kom nog even terug op de Pestvogel. Het zijn bewoners van hoge streken in Scandinavië en Siberië. In sommige jaren is daar het voedselaanbod kennelijk te laag en trekken ze naar West-Europa.

Nooit in groten getale, maar het verbaast me wel dat er nu soms maar eentje, soms twee op een plek zitten. Tot voor enkele jaren waren het altijd groepen van tien, vijftien vogels. Men noemt het ook wel invasievogels, en soms zijn ze er jaren niet.

Hun roep is apart: het lijkt een beetje op een rinkelend belletje. Heb je het één keer gehoord, dan herken je het voor de rest van je leven. De vogel is buitengewoon populair bij de vogelfotografen, want zowel hun voorkomen als hun eetgedrag is enorm fotogeniek. De buurt kijkt met enige zorg naar het afgetrapte gemeentelijk gazonnetje...

Even iets moois 531 - Zuidpier IJmuiden

Voor het eerst dit seizoen begaf ik me naar de zuidpier van IJmuiden. Ik kom er graag in de winter, want er zijn altijd leuke wintergasten te vinden; vogels die hier niet broeden maar vanuit Scandinavië of het ijzige oosten wat gematigder streken opzoeken waar het klimaat mild is en het voedselaanbod overvloedig. De zuidpier dus. Eigenlijk zie ik elk jaar ongeveer dezelfde vogels, maar de foto's zijn toch elke keer weer nieuw. En ondanks die paar buitjes (daar wel) heb ik onbedaarlijk genoten.

Traditiegetrouw begin ik op het strand waar Drieteenstrandlopers foerageren op de grens van zand en water. Kleine vogeltjes die - uit de verte bezien - als witte bolletjes voor de golven uit rollen.

Op het strand loopt een paard met ruiter. Ik zie het plaatje voor me: zo'n zwart silhouet dat het contrast versterkt met de vervagende skyline van Zandvoort. Helaas keert het paardenspul om voordat ze mijn ideale compositie bereiken en moet ik me tevreden stellen met dit tafereeltje.

Door me klein te maken en stil te houden zien de Drieteentjes geen gevaar in me en komen ze met een beetje geluk op luttele meters voor me langs scharrelen. Ik word behoorlijk vies en nat van dat plakzand.

Altijd een fraai gezicht, zo'n kotter die de havenmonding nadert. In de verte de windmolenparken.

De vergissing is snel gemaakt maar nee, dit is geen aalscholver. Het is een Kuifaalscholver. Kleiner, slanker en staat als zeldzaam te boek. Opmerkelijk dat ik er dan maar liefst drie tegelijk zie.

Mislukte foto natuurlijk (volslagen onscherp) maar ik vind 'm zo leuk dat ik hem toch laat zien. Dit is een Goudhaan die op de westenwind is komen overwaaien vanuit Engeland en hier weer vaste grond onder de voeten vindt. Een tijdelijke verblijfsvergunning is hem gaarne gegund.

Verdraaid lastig te fotograferen: de Oeverpieper. Houdt er niet van bekeken te worden. Broedt langs de Scandinavische kusten maar brengt de winter door bij ons en zuidelijker.

Een Alk. Is ook afgezakt vanaf noord-Scandinavië of hoger. Beetje rare stompe vogel. Als hij duikt gaat dat niet vloeiend zoals bij bijv. een fuut, maar hij werkt zich met zijn vleugels onder water.

Kijk nou, een Bonte Strandloper. Bont is hij alleen in de zomer; nu heeft hij zijn grijze winterkleed.

En ook de Paarse Strandloper is weer in het land. Rustig, sympathiek en onopvallend vogeltje. Hier vangt hij nog net wat zonlicht dat over de pier komt. Hij peurt wat algen uit de gaatjes en kiertjes van de zeewering.

Het beste is om op het talud van de pier te gaan zitten en te wachten tot de vogel dichterbij komt. Dat gebeurt altijd, zolang je maar stil zit. Ze kijken je met een schuin oog aan wanneer ze op twee of drie meter langs rommelen.

Nóg tammer is de Steenloper. Ik heb wel meegemaakt dat ze op armlengte van me kwamen zitten. Ze leken nieuwsgierig en onwetend van wat de mens voor kwaadaardigs kan aanrichten. Dus wie wil beginnen met vogelfotografie: begin eens met de Steenloper!

Even iets moois nr. 530 - allemaal heeeeel gewoon...

De vogelvrije vrijdag kende een overzichtelijke agenda: de spechtinktzwam en de bladkoning. Beide lieten zich niet zien. De regen wel en toen ik thuis mijn kaartje leegde zag ik dat ik alleen maar een paar heeeeeel gewone foto's had van heeeeel gewone soorten. We doen het er maar mee. En: alleen al de spanning van het zoeken gaf me veel voldoening.

Veel meeuwen op veel palen. Vooral kokmeeuw en zilvermeeuw, maar er zit één Stormmeeuw tussen. Daar heb ik op scherpgesteld.

Fuut, ook alweer in wintertenue. 's Winters klonteren ze een beetje samen op groot open water.

Een Aalscholver staat zijn vleugels te drogen en hij laat gelijk even zien hoe zijn verenpak is opgebouwd. Kunstig toch.

Altijd weer mooi, zo'n eerste winter Kokmeeuw. Je ziet nog hier en daar de bruine veren van zijn kleuterjas.