Even iets moois nr. 427 - Kikkers!

Dit is het paarseizoen voor de kikkers. We gingen dan ook op pad voor met name de Heikikker. Die kleurt hemelsblauw - althans, het mannetje - om in de smaak te vallen bij de vrouwtjes. Een bijzonder gezicht, als je tenminste de gelegenheid krijgt het waar te nemen. Want het duurt slechts enkele dagen.

Zodoende zetten we koers naar een nabij gelegen natuurgebiedje in Gelderland, waar bos, natte heide en vennetjes elkaar afwisselen. Een schitterend stukje natuur.

Als eerste treffen we een Gewone Pad, die zich een beetje schuil houdt tussen de dorre bladeren op de grond.

Jahaa, dit is het natuurlijk! Ware het niet dat ik hier niet kijk naar de heikikker, maar naar de Bruine Kikker. Ook van deze soort kleurt het mannetje, maar dan naar iets van grijsblauw. Of blauwgrijs.

De Bruine Kikker dus, maar die kent blijkbaar nogal wat kleurvariëteit. Want ook dit is een Bruine Kikker!

Van het ene plasje wil het stel naar het andere, maar daarvoor moeten ze het voetpad oversteken. Het oogt wat onbeholpen wanneer ze tweehoog, kruipend en springend, de hindernis nemen. Ik mis dat moment, maar concentreer me op het paartje in het slootje.

Vogels zitten er ook zat; ik tel zomaar een stuk of 20 soorten. Hier de Winterkoning.

En nog ten afscheid een plaatje van het landgoed Klein Bylaer. Prachtig gebied!

Even iets moois nr.426 - Spektakel in de polder

Inmiddels heb ik dit jaar alweer 105 vogelsoorten op mijn lijstje. Hoewel het geen doel op zich is, denk ik altijd dat 200 soorten per jaar haalbaar moet zijn. Meestal blijf ik steken rond de 180, want ik ga bijna nooit op pad voor 'het lijstje.' Maar dat gewone soorten toch voor spektakel kunnen zorgen lees je hierna.

Even wezen kijken bij de Lepelaarkolonie in Haarlem. Misschien nog net iets te vroeg, want ik zag er niet zoveel. Raar gezicht altijd, Lepelaar in boom.

De Tureluur staat ook weer op het punt zijn plekje in te nemen in onze polders. Eerst even goed wat krachtvoer opdoen, want dat is straks wel nodig om zijn stekkie te bevechten en een partner te veroveren.

De Wintertaling, een kleine en kleurrijke eend.

Plots is de plas in rep en roer! Een Havik doet een aanval op de wintertaling. Een fractie van een seconde voor hij wordt gegrepen weet de taling open water te bereiken en onder te plonzen. De Havik moet onverrichter zake door.

Op landgoed Beeckestijn gaan we op zoek naar stinzenplanten en dergelijke, en stiekem hoop ik op de kleine bonte specht.

Blijkbaar is de ruimte in het huis niet overbemeten, want buiten staan onbeheerd een kindje en een hond; terzijde een bordje: "gratis mee te nemen." Dat brengt me wel even aan het twijfelen, want het is een prachtige hond.

Of het stinzenplanten zijn weet ik niet, maar er staan her en der plukjes van deze schitterend blauwe bloemetjes. Zo'n landgoed is best groot als je dat helemaal op je knieën rond gaat. Voor macrofoto's is de zon geen vriend; ik maak schaduw op het onderwerp en zoek naar een lichte achtergrond. Vind ik het mooist.

Ja, en dit dan. Het lijkt op Voorjaarshelmkruid, maar dan misschien in gecultiveerde vorm?

Eind van de middag kijken we nog even op de Westerheide. Zon en wolkenluchten boven de heidevelden die nog dor en bruin zijn.

Schotse Hooglanders helpen met het beheren van de Westerheide. Met hun vervaarlijke hoorns hoef je mij niet te vragen om 20 meter afstand te houden.

Even iets moois nr. 425 - Grote rivieren en polder

Een rommelpotje van twee niet-achtereenvolgende vrijdagen. Verder geen bijzonderheden.

Vanaf de Wageningse berg heb je een on-Nederlands uitzicht over een oer-Hollands landschap.

U kent dat misschien wel: langs de rommelige oevers van de Nederrijn was me geheid een steenuil beloofd. En dat raadt u dan misschien ook wel: hij was niet thuis. Jammer, maar zijn slordige biotoop kan ik wel laten zien.

Misschien wat rommelig, maar juist daardoor ook erg veel natuur langs de Nederrijn. Nou ja, dit is dan misschien cultuur, maar wel midden in de natuur...

Schitterend hè, vergroeide knotwilgen onder een prachtig wolkendek. Een tafereel dat zomaar uit een klassiek schilderij kan zijn ontsnapt.

In de polder ging ik op zoek naar de eerste weidevogels, maar behalve deze ietwat kleumende Grutto was er nog weinig te zien. Wel zag ik groepen van honderden van deze vogel in de plas-dras gebieden rond de polders. Even bij-eten, eerst opvetten, en dan klinkt hun jubel weer over de polder.

Wel erg aardig, maar nooit eerder gezien: een Turkse Tortel die vriendelijk naar me wuift.

Beetje vochtig zit mevrouw Torenvalk te kleumen op een rustiek hek. Mooi, altijd.

Haha, deze Aalscholver neemt een wel erg jolige houding aan.

Oei, dat is erg mis. Deze Kokmeeuw doet het niet meer. Ware ik wat dapperder geweest dan had ik het beestje uit zijn lijden verlost door hem diervriendelijk de hersens in te slaan, maar ja. Zal inmiddels wel ten prooi zijn gevallen aan een buizerd of hermelijn.

Even iets moois nr. 424 - Futenbalts

Als het even kan ga ik elk jaar, zo begin maart, naar een klein meertje in de kop van Noord-Holland, waar toch al gauw zo'n 10 paartjes Fuut wonen. Met een beetje moeite kun je daar de vogels op ooghoogte fotograferen, maar ondanks dat het 'lage' plekje al bezet was maakte ik toch wel weer bijzondere plaatjes.

Bijzonder spectaculair is het zogenaamde 'admiraalzeilen.' Om het vrouwtje van zijn keuze te imponeren zet de man zijn kraag op en vouwt hij zijn vleugels uit tot een geknikte vorm. Bovendien trekt hij een gezicht van onoverwinnelijkheid en welke vrouw valt daar nou niet op?

De kennismaking verloopt via diverse gesprekken en het uitwisselen van beleefdheden zoals het kopschudden of het vegen van de snavel door de eigen veren.

Maar o wee als een derde zich ermee wil bemoeien. Soms met z'n tweeën tegelijk wordt de indringer verjaagd, waarbij grof geweld niet wordt geschuwd.

En dan het mooiste van het hele ritueel: de Futendans. Terwijl ze grotendeels uit het water komen bieden ze elkaar allerlei nestmateriaal aan.

Jahoor, het kado wordt in blijdschap aanvaard, dat zie je zo.

Zomaar een intiem momentje samen, zonder pottenkijkers (ahum...)

In de Balgzandpolder tref ik zomaar een Bonte Strandloper. Nou ja, bont, in zijn saaie winterpak is er weinig bonts aan.

Nee, dan is deze bonter. Een Wintertaling; hij heeft een groen schijfje op zijn donkerbruine kop. Zijn roep is een helder 'prii - prii' en dat laat hij in dit jaargetij veelvuldig horen.

Dan weet je dat het voorjaar er definitief aankomt: de Grutto's zijn weer in het land. Deze weken keren ze in groepen terug uit Afrika. De meeste verzamelen zich eerst in plas-dras gebieden langs de kust, tezamen met hun IJslandse soortgenoot die zich een paar dagen vol eet en dan nog wat verder trekt. Eer onze Grutto zijn plekje in de polder gaat bevechten zijn we wel een week of vier verder, schat ik zo.