Even iets moois nr. 424 - Futenbalts

Als het even kan ga ik elk jaar, zo begin maart, naar een klein meertje in de kop van Noord-Holland, waar toch al gauw zo'n 10 paartjes Fuut wonen. Met een beetje moeite kun je daar de vogels op ooghoogte fotograferen, maar ondanks dat het 'lage' plekje al bezet was maakte ik toch wel weer bijzondere plaatjes.

Bijzonder spectaculair is het zogenaamde 'admiraalzeilen.' Om het vrouwtje van zijn keuze te imponeren zet de man zijn kraag op en vouwt hij zijn vleugels uit tot een geknikte vorm. Bovendien trekt hij een gezicht van onoverwinnelijkheid en welke vrouw valt daar nou niet op?

De kennismaking verloopt via diverse gesprekken en het uitwisselen van beleefdheden zoals het kopschudden of het vegen van de snavel door de eigen veren.

Maar o wee als een derde zich ermee wil bemoeien. Soms met z'n tweeën tegelijk wordt de indringer verjaagd, waarbij grof geweld niet wordt geschuwd.

En dan het mooiste van het hele ritueel: de Futendans. Terwijl ze grotendeels uit het water komen bieden ze elkaar allerlei nestmateriaal aan.

Jahoor, het kado wordt in blijdschap aanvaard, dat zie je zo.

Zomaar een intiem momentje samen, zonder pottenkijkers (ahum...)

In de Balgzandpolder tref ik zomaar een Bonte Strandloper. Nou ja, bont, in zijn saaie winterpak is er weinig bonts aan.

Nee, dan is deze bonter. Een Wintertaling; hij heeft een groen schijfje op zijn donkerbruine kop. Zijn roep is een helder 'prii - prii' en dat laat hij in dit jaargetij veelvuldig horen.

Dan weet je dat het voorjaar er definitief aankomt: de Grutto's zijn weer in het land. Deze weken keren ze in groepen terug uit Afrika. De meeste verzamelen zich eerst in plas-dras gebieden langs de kust, tezamen met hun IJslandse soortgenoot die zich een paar dagen vol eet en dan nog wat verder trekt. Eer onze Grutto zijn plekje in de polder gaat bevechten zijn we wel een week of vier verder, schat ik zo.