Even iets moois nr. 502 - De mislukte twitch

Ik dacht afgelopen vrijdag eens te gaan twitchen: soorten jagen. Een efficiënte route zou mij langs de Ross' gans, de dwerggors en de ransuil voeren. Mooie soorten voor op het jaarlijstje (dat toch al ruim 50 soorten bevat.) Die route kwam er, genoemde soorten niet. Toch genoten.

Op de plek waar de dwerggors moest zitten trof ik hem in anderhalf uur niet aan. Wel maakte ik mooie foto's van zijn vrijwel identieke neef: de Rietgors. Hier het vrouwtje in haar mooie streepjespak.

Maar goed, een Rietgors hoort natuurlijk in het riet. Daarom hier opnieuw een vrouwtje, maar nu op een rietstengel.

Man Rietgors was er ook, nog keurig in de winterkleding. Met twee maanden is zijn kop diep zwart van kleur. Ik vroeg me al af waarom ze in het gras zitten en dat onthulde iemand me: er werden door fotografen pitjes en zaadjes neergestrooid om die dwerggors te lokken. Dat de Rietgors die nu allemaal opat was niet de bedoeling, maar lastig te vermijden. Ook lastig te vermijden was de hondenpoep in die berm, maar dat ontdekte ik pas in de auto...

Hier zie je wat van die pitjes. Door het lage standpunt (camera op de grond) en het tegenlicht toont zwart asfalt (want dat was het echt) helemaal wit. Die twee 'zuilen' op de achtergrond zijn twee vogelaars die geduldig wachten tot ik mijn plaatje heb. Dank daarvoor!

Op de plek waar 'altijd' zo'n tien tot dertig ransuilen overwinteren zat nu niks. Na een uurtje vergeefs zoeken was ik weer bij de auto waar ineens 8 Staartmeesjes opdoken. Buitenkans en ik maakte wel zo'n 150 foto's waarvan er bij thuiskomst precies ééntje scherp bleek. Maar ja: beter één in je blog dan 150 niet gezien denk ik dan maar.

Even iets moois nr. 501 - de Groenling

Afgelopen vrijdag sneeuwde het zwaar hier en het KNMI sprak zelfs van code oranje. Ik besloot daarom om maar thuis te blijven en te kijken of deze winterse omstandigheden mooie plaatjes vanuit de tuin zouden opleveren. De ringmussen - heel af en toe heb ik een groepje van een stuk of zes - lieten zich helaas niet zien. Groenlingen wel.

Eigenlijk een heel gewone vogel, maar toch erg mooi. Ze zijn gek op de zonnepitten en als ik het voer voor de eerste keer ophang zijn ze er binnen een paar uur. Wie dat toch allemaal doorvertelt...

Het vrouwtje is wat minder kleurig maar die subtiele gele streepjes maken haar toch ook zeer aantrekkelijk.

De sierappeltjes worden genuttigd door merels en (in dit geval) Spreeuwen. Voorgaande winters had ik nog wel eens een kramsvogel of koperwiek, maar misschien mag ik daar door de klimaatveranderingen niet meer op hopen.

Door de schuurdeur op een brede kier te zetten en zelf achter een camouflagekleedje te kruipen lukt het me de Groenlingen van dichtbij te fotograferen. Even moeten ze wennen aan het klikken van de sluiter en dan gaan ze gewoon hun gang.

Naarmate het voorjaar dichterbij komt worden vooral de mannetjes feller van kleur. Mooie vogels!

Even iets moois nr. 500 - de spiegel

Ik vergat helemaal dat dit de 500ste aflevering is en er daarom iets bijzonders van te maken. Desondanks wel bijzondere dingen gezien. Of eigenlijk: gewone dingen bijzonder vastgelegd, onder andere vanuit een fotohut. Door wat takjes en stronkjes in het water te leggen, waarachter een schaaltje met zonnepitten verstopt zit. Met een beetje geluk krijg je dan wat interactie tussen de vogels of weerspiegelingen in het water.

Zodoende dit duo Pimpelmees op een stronkje in het water.

Een IJsvogel zie ik best vaak, ik hoor ze nog vaker, maar een prettig plaatje is weer heel andere koek. Maar als u de moeite neemt om een loep te halen, dan ziet u hier toch een IJsvogeltje zitten.

Een vissende Grote Zilverreiger. Ik had hem ook helemaal vrijstaand, maar dit plaatje is 'echter.'

O zeldzaamheid der zeldzaamheden: deze Bruine Boszanger figureerde ook al in mijn blogje met mislukkingen, maar gelukkig had ik ook een foto waar het beestje best acceptabel op staat.

En waarom deze blog 'de spiegel' heet ziet u hier erg goed: twee Spiegelmezen die elkaar wantrouwend opnemen.

De Grote Bonte Specht ontbreekt natuurlijk nooit vanuit een fotohut. Maar dan nu eens niet op een stammetje, maar op een tak waaraan ik (aan de achterkant) wat vogelpindakaas had gesmeerd.

Niet alleen mezen kunnen spiegelen, getuige deze Spiegelvink.

Razendsnelle rakkertjes en ik ben blij dat ik toch een aardig plaatje wist te maken: de Glanskop.

Ook de Merel ontkomt niet aan een verdubbeling via het spiegelende water van de vijver.

Ter afsluiting een vogel die ook nimmer ontbreekt bij een fotohut: de Roodborst.