dinsdag 28 september 2021

Even iets moois nr. 447 - Helaas geen hop

Plan was een bezoekje te brengen aan de hop die al een aantal dagen makkelijk te vinden was op niet te grote afstand. Maar toen ik arriveerde bleek de vogel gevlogen. Het werd zodoende een best leuk dagje, maar geheel zonder ornitologische hoogtepunten. En wie alsnog een hop wil zien, die klikt even op hop, onderaan deze blog.





Ik wist niet dat een Fuut zo laat nog jongen had. Dit moet toch minstens zijn tweede leg zijn, of zelfs zijn derde? Hoe het zij, het jong krijgt een veel te grote maaltijd aangeboden en doet zijn best er niet in te stikken.





Een Kemphaan zoekt spijkers op laag water. Kemphanen kennen een enorme variëteit aan kleuren, van grotendeels wit tot vrijwel zwart. Deze zit daar tussenin.





Tjonge, al helemaal in het winterpak: de Geoorde Fuut. Eerder dit jaar fotografeerde ik hem in zomerornaat en dat zag er een stuk frivoler uit. Alleen dat rode oog is gebleven.





Een Blauwe Reiger kijkt nurks voor zich uit. Hij zit wel mooi zo, tussen de begroeiing.





Aan de voet van een rietkraag beweegt zich een donkere vlek. Gelukkig ziet de camera meer dan het oog en onthult een rustig foeragerende Watersnip. Word ik altijd een beetje blij van.





Het gezin Fuut zit nog steeds op dezelfde plek als we na een forse rondwandeling terug komen. De jongen zijn al behoorlijk aan de maat, maar omstebeurten mogen ze nog meevaren met moeder. Voor moeders is niets te veel, ook niet bij de tweede leg.


dinsdag 21 september 2021

Even iets moois nr. 446 - De Hoge Veluwe

Dagje Hoge Veluwe voor de bronst van de edelherten. Ik geloof dat ik er elk jaar wel een middagje ga kijken. Alleen ben ik daar niet. Met vele honderden staan dan de fotografen en kijkers opgelijnd langs de Wildbaanweg. Weet je je daarvoor een beetje af te sluiten, of waardeer je het gezamenlijke, dan is het best genieten. De herten willen meestal wel uit het bos komen omdat de boswachter een kar met appeltjes heeft uitgestrooid. Maar het blijft natuur; je kunt niet alles regisseren.





Appeltjes? Nou, dan zijn er gelijk kapers op de kust. Een heel gezin Wild Zwijn negeert het aanwezige hert en doet zich vraatzuchtig tegoed aan de lekkernij.





In de loop van de middag wordt het licht adembenemend mooi. Heel zacht en warm, met een nauwelijks waarneembaar zweempje nevel. Ideaal voor dit plaatje.





Ik heb al vaker verteld dat ik van lichte foto's hou, liefst bijna transparant. Bij dit soort opnames kun je wegdromen met de gedachte dat heel de wereld goed is en licht; overal klinkt muziek en is harmonie. Zon in de rug vermijd ik dan ook bij voorkeur; ik ben verliefd op omfloerst tegenlicht.





Aan de rand van het meer bij het jachtslot ligt een plankier. Al vaker had ik geritsel gehoord en ik was er alert op dat we misschien een hagedis konden tegenkomen. Een hagedis? Er waren er tientallen, in soorten en maten en mits je bewegingloos bewoog waren ze tot op decimeters te benaderen. Hier een jonkie.





Ik had deze soort nog nooit van dichtbij gezien. Het is de Levendbarende Hagedis, een vrij algemeen reptiel. Hier twee volwassen exemplaren, fraai gespikkeld in een aantrekkelijk patroon.





Maar we gingen voor de Edelherten. Hier een hert dat spectaculair lijkt te burlen. Lijkt, want gek genoeg kwam er geen geluid uit zijn keel. Deze heeft trouwens een (bij)naam: Hubertus. Hij komt daaraan omdat hij zich vaak in zijn eentje ophoudt rond het jachtslot.





Maar ook zonder geluid blijft het een imposant gezicht, helemaal nadat hij net zijn modderbadje heeft genomen.





O toch, een uitdager! Uit het niets verschijnt plots een tweede hert. Die schat even de omvang van het gewei en de kracht van de spierbundels van Hubertus, en verdwijnt dan even geruisloos als hij was gekomen.





Al met al een vrij tamme bedoening deze keer. En terwijl de schemering invalt zien we bij het laatste licht dat de zwijnenfamilie de buikjes vol eet. Het slaapt nooit lekkerder dan met een goed gevulde maag.


maandag 13 september 2021

Even iets moois nr. 445 - Vlinders, juffers en libellen

In dit jaargetij zijn vlinders, juffers en libellen een voor de hand liggend onderwerp. Ook de vakantie, met het verblijf in andere streken van het land, was een stimulans om de macrolens aan het werk te zetten. Het leverde weer bijzondere foto's op.





We beginnen maar met het Bruin Blauwtje. Een kleine vlinder, erg bruin op de bovenkant van zijn vleugels, van onderen fraai gestipt.





Libellen, ik raakte er enigszins door gefascineerd. Dat leidde er niet toe dat ik er ook enig verstand van kreeg, want van elke soort moest ik opzoeken welke naam ik erop kon plakken. Zodoende kan ik vertellen dat dit de Steenrode Heidelibel is.





Hier zien we het Icarusblauwtje, waarschijnlijk de meest voorkomende soort blauwtje.





Hier zien we de Puntbijvlieg. Het beestje viel me op doordat er eentje een bloem afgraasde, terwijl de ander op enkele centimeters daarboven bleef helikopteren. Een soort hofmakerij wellicht?





Terwijl de zon zakte viel het me op - we stonden op de camping - dat in het groenstrookje voor de caravan een aantal vlinders en libellen een slaapplekje zocht. Heel voorzichtig liep ik ernaar toe en zodoende hier een plaatje van een slapend Klein Geaderd Witje.





Op de camping wordt het leven gevierd. Hier, op de scheerlijn van de luifel, een paartje Houtpantserjuffer 'in copula.' Ik hoefde mijn luie stoel niet eens uit voor deze foto.





Ja, die libellen. Dit is een Paardenbijter. Grote libellen jagen vaak tot boven de bomen en gaan slechts zelden zitten op een plek die jou schikt. Daarom best blij met dit plaatje.





Heidelibellen zijn er veel; ook veel namen met 'rood' er in (bloedrood, steenrood etc.) Dit is dan weer de Bruinrode Heidelibel.





De Kleine Vos. Ik heb de indruk dat ik die vroeger meer zag dan tegenwoordig. Zeker wanneer ze vers zijn is het een sieraad van een vlinder!





Zeer algemeen, de Dagpauwoog. De ogen zijn wonderbaarlijk fraai 'geschilderd,' zo lijkt het.





De Kleine Vuurvlinder. Zo klein dat de meeste mensen hem niet zo snel ontdekken. Zit ook niet zomaar in tuinen, maar meer in het wilde struweel.





En als afsluiter nogmaals de Kleine Vuurvlinder, bezig de volgende generatie veilig te stellen.