Even iets moois nr. 446 - De Hoge Veluwe

Dagje Hoge Veluwe voor de bronst van de edelherten. Ik geloof dat ik er elk jaar wel een middagje ga kijken. Alleen ben ik daar niet. Met vele honderden staan dan de fotografen en kijkers opgelijnd langs de Wildbaanweg. Weet je je daarvoor een beetje af te sluiten, of waardeer je het gezamenlijke, dan is het best genieten. De herten willen meestal wel uit het bos komen omdat de boswachter een kar met appeltjes heeft uitgestrooid. Maar het blijft natuur; je kunt niet alles regisseren.

Appeltjes? Nou, dan zijn er gelijk kapers op de kust. Een heel gezin Wild Zwijn negeert het aanwezige hert en doet zich vraatzuchtig tegoed aan de lekkernij.

In de loop van de middag wordt het licht adembenemend mooi. Heel zacht en warm, met een nauwelijks waarneembaar zweempje nevel. Ideaal voor dit plaatje.

Ik heb al vaker verteld dat ik van lichte foto's hou, liefst bijna transparant. Bij dit soort opnames kun je wegdromen met de gedachte dat heel de wereld goed is en licht; overal klinkt muziek en is harmonie. Zon in de rug vermijd ik dan ook bij voorkeur; ik ben verliefd op omfloerst tegenlicht.

Aan de rand van het meer bij het jachtslot ligt een plankier. Al vaker had ik geritsel gehoord en ik was er alert op dat we misschien een hagedis konden tegenkomen. Een hagedis? Er waren er tientallen, in soorten en maten en mits je bewegingloos bewoog waren ze tot op decimeters te benaderen. Hier een jonkie.

Ik had deze soort nog nooit van dichtbij gezien. Het is de Levendbarende Hagedis, een vrij algemeen reptiel. Hier twee volwassen exemplaren, fraai gespikkeld in een aantrekkelijk patroon.

Maar we gingen voor de Edelherten. Hier een hert dat spectaculair lijkt te burlen. Lijkt, want gek genoeg kwam er geen geluid uit zijn keel. Deze heeft trouwens een (bij)naam: Hubertus. Hij komt daaraan omdat hij zich vaak in zijn eentje ophoudt rond het jachtslot.

Maar ook zonder geluid blijft het een imposant gezicht, helemaal nadat hij net zijn modderbadje heeft genomen.

O toch, een uitdager! Uit het niets verschijnt plots een tweede hert. Die schat even de omvang van het gewei en de kracht van de spierbundels van Hubertus, en verdwijnt dan even geruisloos als hij was gekomen.

Al met al een vrij tamme bedoening deze keer. En terwijl de schemering invalt zien we bij het laatste licht dat de zwijnenfamilie de buikjes vol eet. Het slaapt nooit lekkerder dan met een goed gevulde maag.