Even iets moois nr. 549 - van Zuid-Hollands moeras tot Groningse akkers

Zo, alweer even geleden. Veel moois gezien op diverse plekken.

Ik begin met een van mijn laatste foto's. Een Ransuil hield zich verrassend op achter de caravan terwijl we in noord-Groningen stonden. Het is een echte nachtjager en ik stond er daarom nogal van te kijken dat hij zich midden op de dag vertoonde.

Ik was op zoek naar de wielewaal bij een van de forten rond stad Utrecht. Die vond ik niet, maar ik werd wel getroffen door de schoonheid van het weidelandschap.

In datzelfde landschap biedt een geknotte treurwilg een prachtige uitkijkpost voor een Ooievaar.

Een bezoek aan de Nieuwe Dordtse Biesbosch leverde me meer Blauwborsten op dan ik de afgelopen drie pogingen hier in de streek bij elkaar zag. Het zonnetje scheen en de vogeltjes hadden er helemaal zin an.

Ik had het ongeveer voor het uitkiezen: Blauwborst in een struik; Blauwborst in het riet; Blauwborst op een boomtak. Overal de Blauwborst...

Maar ook de Rietzanger liet zich uitgebreid horen en zien.

Dat is dan weer een geluksmomentje. Al een tijd hoop ik ooit een foto te kunnen maken van een Steltkluut die spiegelt in een stil water. Die kreeg ik zomaar voor de lens! Hij wordt nog steeds beschouwd als zeldzaam, maar toch kom ik ze op steeds meer plekken tegen. Mooi hè.

Op mijn zwerftochten door de natuur kom ik nogal eens rare snuiters tegen, maar een Olifant had ik zelfs op de Dordtse savanne niet verwacht. Ik poets voor de zekerheid mijn bril nog eens, maar het blijft een Olifant...

Wat een schoonheid: de Bruine Korenbout. Een van de wat vroegere libellensoorten. Terwijl ik deze foto maak hoor ik boven me de wielewaal, links minstens twee nachtegalen en in de verte een roerdomp. Natuurbeleving in optima forma!

O, dit is komisch. Pa Fuut komt aan met een stuk rivierkreeft, maar het jong pakt het niet aan. Het zal wel net zo zijn als met spruitjes: je moet het leren waarderen...

Want een visje wordt gretig in ontvangst genomen.

Er zit een Visdief op een stalen looppad boven het water. Op mijn knieën kom ik voorzichtig stukje bij beetje dichterbij en kan deze foto maken. Fraaie vogel.

Beetje ver, maar goed herkenbaar: de Zomertaling. Zijn roep is een soort krakend geluid.

Dit is het noordelijke puntje van het vasteland in ons land. Wordt ook wel de Noordkaap genoemd. Buitendijks ligt het wad, en binnendijks ploegt de boer voort.

De Notoarestoen in Eenrum bevat veel schoons, waaronder deze Platbuik.

De Ransuil van de eerste foto poseerde ook nog even op een paaltje. Bijzonder.

Even iets moois nr. 548 - Leven in de polders

Oei, ik ben redelijk uit het ritme geraakt van een wekelijks verslagje. Ik doe een inhaalpoging, gekoppeld aan het voornemen mijn avonturen voortaan weer wekelijks te delen.

In de Nieuwe Driemanspolder zitten nogal wat Grauwe Ganzen en die hebben inmiddels jongen. Zoals veel jonkies meer dan schattig. En elke keer weer valt me op hoe gedisciplineerd de ganzenjongen doen wat moeder of tante zegt.

Ganzen passen op elkaars kinderen. Daarom zie je soms één ouder met wel een stuk of 20 jongen. Een soort crèche eigenlijk.

Of het de eigen kinderen zijn weet ik dus niet, maar dat maakt voor de ouderliefde en opvoeding niks uit, zo lijkt het.

Maar nu vindt de Canadese Gans het wel genoeg met al dat grut op zijn domein. Met vervaarlijk gesis jaagt hij ze terug naar hun moeders of tantes. Wegwezen!

In de Nieuwe Droogmaking, Berkel en Rodenrijs, ben ik op zoek naar de engelse kwikstaart als ik ineens een heel andere vogel zie rondscharrelen. Ik ga zitten in de natte berm en wacht het even af. En zo komt deze Tapuit binnen het bereik van de telelens. Waarschijnlijk op doortrek naar Noord-Amerika of Groenland, want zijn biotoop (zanderige vlakte met stenen of muurtjes) komt in ons land bijna niet voor.

Eveneens in de Nieuwe Droogmaking kom ik ineens een zeldzaamheid tegen: de Steltkluut. Zijn ranke lijf, de hoge poten en dunne snavel maken hem de allerijlste onder de vogels (vind ik altijd.) 

Zeldzaam, en ik sta dan ook verbaasd dat er vier tegelijkertijd rondscharrelen. Deze lijkt zelfs aanstalten te maken een nest te bouwen! Afwachten maar, want er zijn jaarlijks wel enkele broedparen in ons landje.

De Kievit lijkt vanuit de verte ongeveer zwartwit, maar met een zonnetje op zijn veren blijkt hij een soort oliepak aan te hebben.

We logeren een nachtje op Texel, dus even de gelegenheid te baat genomen om de vogelboulevard af te struinen. Daar tref ik deze vogel en ik weet even niet goed wat ik zie. Lijkt een beschimmelde grutto en dan ben ik er ook wel uit: het is de Rosse Grutto, nog ruiend naar zijn volledige zomerkleed. Deze trekt door naar Scandinavië of Rusland, want ze overwinteren en pleisteren wel hier, maar broeden elders.

Een prachtig schouwspel langs de vogelboulevard: baltsende Kokmeeuwen.

Ah, deze scoort beslist hoog op het lijstje van op het eerste gezicht nietszeggende foto's, maar... Dat kleintje in het midden vooraan is toch echt de uiterst zeldzame Grauwe Franjepoot! Hij houdt zich wat verscholen tussen de kemphanen, maar hij wordt toch ontdekt. Nooit eerder gezien en dat zal voor velen gelden.

Texel, dat is ook even naar de zonsondergang bij de vuurtoren. Schitterend!

Deze vuurtoren dus, in het warme licht van de ondergaande zon.

We zijn lang niet de enigen die na zonsondergang nog over het strand lopen. Koud en mooi!

Ik krijg van iemand een tip: de Binnenveldse hooilanden zijn een eldorado voor allerlei vogelsoorten. En dat klopt. Het wolkt er sowieso van de gele kwikstaarten, maar in het moerassige deel vind ik deze Bosruiter.

Maar vooral de Gele Kwikstaart is aanwezig. We lopen kilometers door het gebied, maar nooit zonder het gezang van meerdere Gele Kwikken.

Je moet natuurlijk nooit menselijke gevoelens projecteren op een vogel, maar toch betrap ik me bij jonge Meerkoeten altijd op de gedachte hoe een moeder naar zo'n kind kijkt...

Het kan, opstijgen zonder stikstofuitstoot. Een Knobbelzwaan heeft altijd wel een aanloopje nodig om los te komen.