Even iets moois nr. 548 - Leven in de polders

Oei, ik ben redelijk uit het ritme geraakt van een wekelijks verslagje. Ik doe een inhaalpoging, gekoppeld aan het voornemen mijn avonturen voortaan weer wekelijks te delen.

In de Nieuwe Driemanspolder zitten nogal wat Grauwe Ganzen en die hebben inmiddels jongen. Zoals veel jonkies meer dan schattig. En elke keer weer valt me op hoe gedisciplineerd de ganzenjongen doen wat moeder of tante zegt.

Ganzen passen op elkaars kinderen. Daarom zie je soms één ouder met wel een stuk of 20 jongen. Een soort crèche eigenlijk.

Of het de eigen kinderen zijn weet ik dus niet, maar dat maakt voor de ouderliefde en opvoeding niks uit, zo lijkt het.

Maar nu vindt de Canadese Gans het wel genoeg met al dat grut op zijn domein. Met vervaarlijk gesis jaagt hij ze terug naar hun moeders of tantes. Wegwezen!

In de Nieuwe Droogmaking, Berkel en Rodenrijs, ben ik op zoek naar de engelse kwikstaart als ik ineens een heel andere vogel zie rondscharrelen. Ik ga zitten in de natte berm en wacht het even af. En zo komt deze Tapuit binnen het bereik van de telelens. Waarschijnlijk op doortrek naar Noord-Amerika of Groenland, want zijn biotoop (zanderige vlakte met stenen of muurtjes) komt in ons land bijna niet voor.

Eveneens in de Nieuwe Droogmaking kom ik ineens een zeldzaamheid tegen: de Steltkluut. Zijn ranke lijf, de hoge poten en dunne snavel maken hem de allerijlste onder de vogels (vind ik altijd.) 

Zeldzaam, en ik sta dan ook verbaasd dat er vier tegelijkertijd rondscharrelen. Deze lijkt zelfs aanstalten te maken een nest te bouwen! Afwachten maar, want er zijn jaarlijks wel enkele broedparen in ons landje.

De Kievit lijkt vanuit de verte ongeveer zwartwit, maar met een zonnetje op zijn veren blijkt hij een soort oliepak aan te hebben.

We logeren een nachtje op Texel, dus even de gelegenheid te baat genomen om de vogelboulevard af te struinen. Daar tref ik deze vogel en ik weet even niet goed wat ik zie. Lijkt een beschimmelde grutto en dan ben ik er ook wel uit: het is de Rosse Grutto, nog ruiend naar zijn volledige zomerkleed. Deze trekt door naar Scandinavië of Rusland, want ze overwinteren en pleisteren wel hier, maar broeden elders.

Een prachtig schouwspel langs de vogelboulevard: baltsende Kokmeeuwen.

Ah, deze scoort beslist hoog op het lijstje van op het eerste gezicht nietszeggende foto's, maar... Dat kleintje in het midden vooraan is toch echt de uiterst zeldzame Grauwe Franjepoot! Hij houdt zich wat verscholen tussen de kemphanen, maar hij wordt toch ontdekt. Nooit eerder gezien en dat zal voor velen gelden.

Texel, dat is ook even naar de zonsondergang bij de vuurtoren. Schitterend!

Deze vuurtoren dus, in het warme licht van de ondergaande zon.

We zijn lang niet de enigen die na zonsondergang nog over het strand lopen. Koud en mooi!

Ik krijg van iemand een tip: de Binnenveldse hooilanden zijn een eldorado voor allerlei vogelsoorten. En dat klopt. Het wolkt er sowieso van de gele kwikstaarten, maar in het moerassige deel vind ik deze Bosruiter.

Maar vooral de Gele Kwikstaart is aanwezig. We lopen kilometers door het gebied, maar nooit zonder het gezang van meerdere Gele Kwikken.

Je moet natuurlijk nooit menselijke gevoelens projecteren op een vogel, maar toch betrap ik me bij jonge Meerkoeten altijd op de gedachte hoe een moeder naar zo'n kind kijkt...

Het kan, opstijgen zonder stikstofuitstoot. Een Knobbelzwaan heeft altijd wel een aanloopje nodig om los te komen.