Even iets moois nr. 513 - De bollenvelden, alweer

Afgelopen week begaf ik mij opnieuw naar de bollenvelden in de Noordkop. Het was gewoon tè mooi om voorbij te laten gaan. Kleurig blogje dus.

Zeg je tulpenveld, dan zeg je ook Gele Kwikstaart. Overal is hun vrolijke tjiewiet te horen. Ze worden aangetrokken door de vele vliegjes die op de bollen zitten.

Een kleur rood die bijna zeer doet aan je ogen. Veel buitenlandse toeristen kunnen dit waarderen en de voertaal is dan ook voornamelijk Japans. Nou ja, met een beetje Duits dan...

En ook mevrouw Gele Kwik laat zich de insecten goed smaken. Wat minder gekleurd dan haar partner maar daarmee niet minder mooi.

Het areaal bollen schijnt ieder jaar toe te nemen. Ik heb me laten vertellen dat het - als het een beetje wil - een zeer profijtelijk product is. Net als zo'n molen trouwens. Kost al gauw anderhalf miljoen, maar dat schijn je binnen 3 jaar te hebben terugverdiend. Zei iemand uit de streek.

Er bestaat ook nog een grote gele kwikstaart. Die vinden we sporadisch hier in het westen, want is bewoner van oevers van snelvlietende beekjes zoals we die in het oosten en zuiden van ons land aantreffen. Ze zijn niet alleen een slagje groter, maar ze hebben ook een grijze rug. Ook errug mooi, zo zag ik vorig weekend in de Achterhoek.

Zoals u waarschijnlijk niet weet stond ooit mijn wiegje onder de suizende wieken van de molens te Kinderdijk. Misschien dat ik daardoor moeilijk een molen voorbij kan lopen zonder even te proberen of ik er een mooi plaatje van kan krijgen.

Man Gele Kwik. In mijn hoofd zit nog de wens om er ooit eentje op gele tulpen te kunnen fotograferen. Ton-sur-ton eigenlijk. Maar misschien is dit wel mooier...

Even iets moois nr. 512 - Bollen, bloesem en polder

Afgelopen vrijdag begon met een zoektocht naar de blauwborst. Die vond het zeker nog te koud om zich te laten zien, dus zocht ik andere bestemmingen.

In de kop van Noord-Holland gaat het inmiddels helemaal los met de bollen. Nu vooral nog de hyacinten; de tulpen komen er aan.

Net als de Noordoostpolder claimt Noord-Holland het grootste aaneengesloten areaal aan bollenvelden te bezitten. Ik heb het niet nagemeten en maar gewoon genoten van kleuren en geuren; hier in de buurt van Oudesluis. Mocht u houden van dit soort landschappen (en wie niet eigenlijk,) het is de rit meer dan waard!

Ik loop vaker hier in dit gebied (polder Groot-Mijdrecht, nabij Vinkeveen/Waverveen) en telkens denk ik: ik moet die boom eens een keer op de foto zetten. Deze keer dan toch maar gedaan.

Een meer dan prachtig vogeltje, de Kneu. In dit jaargetij begint de borst van het mannetje uitbundig roserood te kleuren, maar dat laat hij hier dan net niet zien. Altijd in een groepje en niet zo makkelijk te benaderen.

Komt ineens een Lepelaar uit de sloot gestapt...

Ik hou van verre foto's en dit is er dan weer eentje die me raakt. Een Bonte Vliegenvanger, nog geen week terug uit zuidelijker oorden, door het struweel heen gefotografeerd. Echte bosvogel, voor het broeden in ons land afhankelijk van nestkasten. Mooi hè...

Nou zeg, en dan is dit toch ook weer een pláátje van een compositie. Een Tjiftjaf op een uitstekende braamtak.

We werden in de polder maar liefst twee keer getrakteerd op een fijn poserende Gele Kwikstaart. Een absolute schoonheid, dacht ik zo.

De koningin van de weiden en onze nationale vogel: de Grutto. Vorige week zag ik nog grote groepen in plasdras gebieden, maar nu trekken ze de polders in om hun territorium in te nemen. Deze moet nog uitkleuren.

Deze is al wat meer op kleur. Maar het gaat niet goed met de Grutto. Beschermingsprogramma's komen niet goed van de grond en onderling kibbelende overheden maken het er niet beter op.

Even iets moois nr. 511 - Biezen en bollen

De vogelvrije vrijdag bracht de ingeving om op zoek te gaan naar blauwborst, rietzanger en andere prettige rietvogeltjes. Maar het bleek toch te koud en te winderig. Ik hoorde ze allemaal, zag ze zelfs, maar een foto zat er niet in. Gelukkig was er genoeg ander moois.

Tja, de bollen. Elk jaar in april zoek ik wel een plek waar de mooiste landschappen zijn te vinden. Vanwege mijn werk ontdekte ik de bollenvelden in de kop van Noord-Holland, waar de hyacinten een kleurig tapijt vormen rond de Noordhollandse molens. Een mooie combi, en oer Hollands...

Ondertussen verzamelen steeds meer Grutto's zich in onze plasdrasgebieden. Aangekomen uit Afrika doen ze krachten op alvorens hun plekje te claimen in de polder. Ik tel er zo'n 250 en omdat ik een uitsnede maak van een foto die toch al niet helemaal scherp is krijg je een grappig effect van allemaal bruinrode plukken. Nou ja, vind ik. Als ik me niet vergis zitten er nog wat IJslandse tussen en die moeten nog een stukkie noordwaarts.

Mevrouw Torenvalk heeft zich teruggetrokken in een nestkast, zoals veel Torenvalken. 

Zijn er ijlere vogels dan de zeldzame Steltkluut? Ze lijken fragiel en breekbaar met hun dunne, lange rode poten en spitse snavel.

Ik vermoed dat het een stelletje is...

Staart omhoog, vastberaden blik, deze man Fazant is niet voor een kleintje vervaard, dat zie je zo. Opschepper!

Aha, deze week hoor en zie ik ze voor het eerst dit jaar: de Fitis! Terwijl de tjiftjaf al weken zijn getjiftjaf laat horen is de Fitis altijd wat later. De Fitis is ook wat kieskeuriger in zijn biotoop: verspreide struiken in een natte omgeving, daar is-ie te vinden.

Ik stuit nog een keer op een groep Grutto's, alweer zeker 150.

Ik zei al dat het koud en winderig was en waarschijnlijk daarom zoekt deze Rietgors zijn maaltje bij elkaar op de grond.

Een paartje Slobeend, herkenbaar aan die onmogelijke snavel.

Een Holenduif. Even later wurmt hij zich met enige moeite in een van de holletjes van de boom, ook al bezig met een nest.

Even iets moois nr. 510 - de Zwarte Specht

Ik probeer al jaren een mooie foto van een Zwarte Specht te maken. Ik tref hem best vaak, meestal alleen met m'n oren. Omdat de vogelvrije vrijdag werd besteed aan de baas ging ik op zaterdag een uurtje posten op de plek waarvan ik vrijwel zeker weet dat hij er een nest heeft.

Het regende maar heel zachtjes. Het eerste kwartier hoorden we hem roepen in hetzelfde bosperceel als waar we stonden; het tweede kwartier hoorden we hem roffelen; het derde kwartier kon je horen dat hij zich verplaatste en na bijna een uur: daar was hij! Nou ja, hij, het is een vrouwtje (rode kruin.)

De Zwarte Specht is echt groot, omvang kraai ongeveer. Maar omdat hij zich meestal vrij rustig houdt en ook nog eens hoog in de bomen zit krijg je 'm niet zo makkelijk in het vizier. Daarbij heeft hij een enorm uitgestrekt territorium.

Zwarte Specht tegen lichte lucht zonder zon levert per definitie een dramatisch slechte foto op. Om er toch íets van te maken versterk ik dit effect door het contrast flink op te voeren. Nu heb ik een silhouet dat op zich nog herkenbaar is als van een Zwarte Specht. En verder hoop ik de komende tijd in de gelegenheid te zijn een echt mooie foto te maken. Ik heb hem nu in het snotje!