Afgelopen weekend waren we met de caravan een weekendje in Oost-Groningen. Dat het daar prachtig is hou ik liever voor me, anders wordt het veels te druk. In ieder geval bezochten we daar een aantal tuinen en kwekerijen en ik bezorgde mijn macrolensje wat overuren op de vlinders die al die planten en bloemen aantrekkelijk vonden.
Lichtelijk aangedikt kwam ik uit het weekend: dazen bleken een voorliefde te hebben voor mijn gespierde benen en armen...
Het Landkaartje. Ik vind dit altijd een leuke vlinder. Hier probeerde ik wat verder weg te blijven, zodat de donkere vlinder mooi opvalt tussen die lichte staarten. Had eigenlijk nog wel wat afstandelijker gekund...
De bovenkant van de vleugels van het Landkaartje is mooi. Een aardig patroon van licht en donker, afgezet met een oranje bies. Er zijn twee lichtingen van deze vlinder: een in het voorjaar en een in de zomer. Ze verschillen iets van kleur en er is geen overlap tussen de lichtingen.
Maar echt interessant is de onderkant van de vleugels van het Landkaartje. Het is inderdaad net of je op een kaart kijkt, met wegen die een landschap doorkruisen. Het is dus altijd even wachten tot het beestje zijn vleugels samenvouwt.
De Atalanta, misschien wel onze bekendste inheemse vlinder. Dit exemplaar lijkt behoorlijk afgevlogen, met die rafelige vleugelranden.
Dit is de Gehakkelde Aurelia. De bovenkant is mooi oranje met donkere vlakken (beetje als de kleine vos) maar zo en-profiel zie je goed de 'gehakkelde' vleugelrand. Ook de witte 'komma' is kenmerkend voor deze soort. Je ziet ze overigens steeds vaker tegenwoordig.
Nog een keer de Gehakkelde Aurelia. Ik heb de dieptescherpte niet goed gekozen, maar de combinatie met een gele Echinacea is dan wel weer aardig. Verder is het gewoon veel te zonnig waardoor kleuren te hard worden of uitgebeten raken. Hoewel het ook wel eens goed gaat beschouw ik toch de zon als de grootste vijand van de macrofotograaf...
Als afsluiter nog een Atalanta. Deze is zo puntgaaf, hij moet werkelijk kakelvers zijn. Prachtig!