Even iets moois nr. 284 - van sterns, kwakken en plevieren...

Eindelijk weer eens wat tijd voor de hobby en ik besloot er even iets moois van te maken. Dat lukte boven verwachting. 

Het jong krijgt zo te zien een bij te verwerken; hij eet het smakelijk op. Het voeren duurt overigens hooguit een kwart seconde, dus het is een kwestie van goed opletten.

Hier staat een oudervogel te bidden langs een rietkraag. Zwarte Sterns worden geholpen met broedgelegenheid door vlotjes in het water te leggen.

Op de golfbaan in Alphen aan de Rijn is een Kwak gesignaleerd. Het beest sluipt door de laaghangende takken van een paar bomen aan de overkant, in de hoop een visje te verschalken. We slaan het tafereel met (dan nog) 4 fotografen gade, tot er een zegt: als we nou 10 meter naar links opschuiven, dan komt-ie misschien naar onze kant...

Jawel, na een 20 minuten wachten komt hij naar onze kant en krijgen we de gelegenheid de vogel van dichtbij te bestuderen. De Kwak is een reigersoort die hoofdzakelijk 's nachts actief is. Kenmerkend zijn het gedrongen postuur en dat ene witte sliertje op zijn achterhoofd.

Met verbazing zien we hoe de Kwak vrij makkelijk het ene na het andere visje onder het kroos vandaan haalt. Hoe ziet hij dat nou??

Is er even niks, dan geeuwt-ie wat. Niets menselijk is 'm vreemd, zo lijkt het.

Baarsjes, voorntjes, hij laat het zich allemaal goed smaken. Zes visjes weet hij te vangen.

Als ik nou heel eerlijk ben, dan vind ik een niet al te nabij portretje eigenlijk net zo mooi; beetje statisch, ietwat introvert, stuk omgeving erbij... Prachtig!

Op een stukje braak liggend industrieterrein ben ik op zoek naar patrijzen wanneer mijn oog getrokken wordt naar een vogeltje dat zich uitgesproken opvallend gedraagt. Hij probeert mij te doen geloven dat hij gewond is en daarmee leidt hij de aandacht af van zijn jongen die ergens vlakbij moeten zitten.

Het is een Kleine Plevier. Die staat bekend als pioniersoort en dat betekent dat hij graag te vinden is op rommelige terreinen en braakliggende gronden met wat ruigte, stenen en gruis. Het beestje blijft mijn aandacht trekken door op luttele meters voor me langs te paraderen. Ik maak er dankbaar gebruik van. Door met mijn neus (en camera) naar de grond te gaan krijg ik een fraai portretje met een vage achtergrond.

'Nou, kom je nog mee' lijkt hij te vragen. Nee, ik laat ze maar weer met rust. Die jongen heb ik overigens nergens kunnen vinden, maar ik deed er ook niet mijn best voor.

Op hetzelfde terreintje foerageert een Grasmus. Hij ziet er wat verfomfaaid uit; heeft het druk met het voeren van de nakomelingen. Hij raakt gefrustreerd als ik in zijn buurt kom, want hij wil niet zijn nest verraden. Ik laat 'm maar gauw alleen.