Even iets moois nr. 474 - Nieuwe Driemanspolder

De Nieuwe Driemanspolder is een stuk gemaakte natuur tussen Zoetermeer en Leidschendam. Ruime waterpartijen, stukjes plasdras en wat rommelhoekjes maken dit als foerageer- en woongebied interessant voor diverse soorten vogels en andere dieren. Er is dan ook veel te zien.

Verrassing... Sta ik geconcentreerd te wachten op de gehoopte verschijning van een gele kwikstaart, zie ik ineens iets met grote snelheid over een ruiterpad komen aanhollen, het fietspad oversteken en in de begroeiing opgaan. Een Hermelijn met een vers gevangen muis in de bek! Het is natuurlijk volledig te danken aan mijn scherpe blik, mijn ongeëvenaarde reactievermogen en mijn tegenwoordigheid van geest dat ik er dan zo'n foto aan overhoud...

Maar goed, ook de Gele Kwikstaart liet zich makkelijk zien, al was het wat ver weg. Er zaten er trouwens veel; erg veel zelfs.

Ja natuurlijk, de Kleine Plevier. Ongeveer zo groot als een mus. Houdt van rommelige terreinen en gebieden die niet af zijn. Is daarmee een zogenaamde 'pioniersoort.' De gele oogring is zeer kenmerkend. Dit is het mannetje, met zwarte banden over de kop.

En hier zijn vrouwtje, iets 'zachter' gebandeerd. Omdat ik ze in de verte zag aankomen ging ik op mijn knieën zitten en wachtte of ze dichterbij wilden komen. Dat wilden ze wel, maar al met al duurde dat toch wel een half uurtje of zo. Toen ik daarna overeind wilde komen lukte dat amper; ik voelde me 128 en het duurde een poos voor ik weer normaal ter been was. Gelukkig hebben we de foto's nog...

Is dat mooi of is dat mooi? Zeer elegante vogel, de Kluut.

Mooi, dat zwart-wit patroon op de vleugels. In de winter kun je wel eens een hele vlucht zien van een paar honderd van deze vogels tegelijk. Dat is een adembenemend schouwspel.

Als we bij het water aankomen vliegen de Kluten naar een stukje verderop. Een beetje bekend met hun gedrag gaan we maar gewoon aan de rand van het water zitten en wachten af. Ze komen al gauw terug en negeren onze aanwezigheid, en dan maak je dit soort plaatjes.

Aha, een Kwak! In het Oosterpark in Amsterdam kun je met een beetje mazzel een hele groep Kwakken aantreffen. Waarschijnlijk is de eerste ontsnapt uit het nabij gelegen Artis, vond een partner en dan gaat de rest min of meer vanzelf. Helaas zagen we alleen deze adulte vogel, die zich ook nog had verschanst achter een dikke tak. Gelukkig deed ik het niet voor niets: ik was 10 euro kwijt aan even parkeren in de straat. Overigens is de Engelse naam Black-crowned Night Heron, en dat klinkt dan toch een stuk voornamer dan Kwak...

Als afsluiting van een gevarieerde dag doen we nog even de tuin aan van kasteel Loenersloot. Daar zit deze dreumes van een Winterkoning een enorm lawaai te maken.

Even iets moois nr. 473 - Duin en bollen

Afgelopen vrijdag begaf ik mij met een collega in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Doel was zoveel mogelijk vogelsoorten te horen (minimaal 30) en in ieder geval de Blauwborst en de Gekraagde Roodstaart in de lens te krijgen. Toen we halverwege de middag naar huis gingen stond de teller op 47 soorten! Daaronder de oorverdovend zingende doch onzichtbare nachtegalen. De plaatjes kwamen dit keer op de tweede plaats, dus even zien of dat nog iets geworden is. Het was eigenlijk meer 'kijken met je oren...'

Lang moesten we zoeken naar de Blauwborst. Dat komt omdat ze niet doorlopend zingen. Ze doen een riedeltje, soms twee, en dan zijn ze zomaar 20 minuten stil. Tja, vind 'm dan maar eens. Foto is trouwens van eerder deze week, in polder Groot Mijdrecht.

De Gekraagde Roodstaart. Ik moest even nadenken toen ik hem hoorde zingen: is tie dat nou of is tem dat nou niet... Altijd weer wennen wanneer de zomervogels terugkeren. Prutfoto overigens, want je ziet hem alleen van onderen, maar neem van mij aan: het is een prachtvogel!

Net deze week teruggekeerd: de Fitis. Zijn melancholieke wijsje is op veel plekken te horen.

Normaal een vrij introvert vogeltje, maar tijdens het voorjaar doet-ie zijn best iedereen te overschreeuwen. Kenmerkend zijn de baltsvluchten: vanuit een boomtop stijgt hij een meter of tien op, om zich dan luidkeels zingend - als lijkt het aan een parachuutje - neer te laten zweven naar een volgende boomtop.

Aha, die had ik wat eerder verwacht maar pas nu zie ik de eerste: de Zwartkop. En omdat het een vrouwtje is zien we geen zwart, maar een bruin petje. Leuk!

Zeg je Waterleidingduinen, dan zeg je Damhert. Eentje dan, maar verder heb ik ze links (en rechts) laten liggen.

In de Waterleidingduinen wonen zo'n 60.000 Zandhagedissen, denkt men. Het was al jaren geleden dat ik er een zag, maar nu dan weer eentje, een mannetje.

Op zaterdag reden we naar de Noordoostpolder, even zien of de bollen er al uit zijn. Nou, lang niet allemaal, maar toch genoeg voor kleurige velden. Zo'n rij kale bomen, ik vind dat altijd erg fotogeniek.

Hollandser wordt het niet: tulpen en molens. Hoewel ik liever een paar van die mooie 18e eeuwse bovenkruiers zou zien...

Hoeveel kleur wil je hebben? Er is in de polder een route uitgezet die we voor een deel reden. Aanrader voor komend weekend! Neem wel je woordenboekjes Spaans en Japans mee, want dat is daar momenteel de voertaal...

Even iets moois nr. 472 - Portugal

We brachten een klein weekje door in Portugal. We zagen qua vogels minder dan verwacht, en heel veel minder dan gehoopt. En zelfs de zon liet zich amper zien. Een impressie.

In ons land vrij zeldzaam, in Portugal algemeen: de Koereiger. Hij doet zijn naam eer aan, dacht ik zo.

Prachtig natuurlijk, zo'n Roodborsttapuit, maar die vind je hier in Nederland ook zat. Het is een van de vogelsoorten waarmee het goed gaat.

Jawel, het Groentje. Op die ene zonnige dag waren er direct diverse soorten vlinders te bewonderen.

De Atlantische kust van Portugal is ruig en rotsig, maar op sommige plekken vol met een soort reuze ijsbloemen. Ik meen dat dit de Hottentotvijg is.

Het haventje van Sines. Een pittoresk gezicht met al die gekleurde bootjes.

Ooievaren broeden langs de kust gewoon op de rotsen. In het nest zie je één ei liggen.

De rotskusten zijn echt prachtig maar ook relatief druk. Er loopt namelijk de Fishermen's Trail, een langeafstandswandelpad van een dikke 200 km - naar verluidt de mooiste kustroute van Europa - en die trekt aardig wat lopers.

De Kneu, zowel daar als in ons eigen land te bewonderen.

Klapeksters zitten graag op draden zoals deze, speurend of zich een hagedisje of zo wil laten verschalken.

Op het terrein van ons huisje - we hadden ruim een halve hectare voor onszelf - stonden diverse soorten orchideeën. De meest fotogenieke vond ik toch wel de Tongorchis. Op handen en knieën struinen we een uurtje door de ruigte.

Nog eentje dan. Je ziet ook goed waaraan hij zijn naam heeft te danken.

Alentejo, de streek waar we zaten, is bedekt met Kurkeiken. Om de acht tot tien jaar moet daarvan de bast worden geschild, anders gaat de boom dood. Buiten dat is het een buitengewoon grillige boom; erg fotogeniek vind ik, en ik raak er niet snel op uitgekeken.

Ik zou hem niet zomaar gevonden hebben: de Paarse Aspergeorchis. Hier nog zonder bloemen en dan zie je goed waarom hij heet zoals hij heet.

Kijk nou: een Hop. Twee zelfs! We stuiten op een groepje van vier, maar kunnen er niet naar toe sluipen vanwege een afrastering. 

Als ik op mijn knieën tot aan de draad kruip duikt de Hop in een oneffenheidje in het terrein en blijft daar doodstil zitten. En inderdaad hoor, ik zie hem niet ;-)

Even iets moois nr. 471 - Een kouwe polder

Ongenadig koud, dat was het afgelopen vrijdag in de polder. Ik hoopte op grutto's in de sneeuw en soortgelijke exotische beelden, maar helaas was hier in de buurt maar weinig sneeuw gevallen. Eer ik in de polder was, was de sneeuw weg. Koud bleef het daarentegen, ongenadig koud. Maar het leek wel of de vogels daar weinig last van hadden...

Sta ik even te kijken bij wat kibbelende kieviten, sluipt ineens een, ja wat eigenlijk, ik denk een Hermelijn door het weiland. De kieviten staken hun gekrakeel en kijken met enig ontzag naar dit rovertje, dat verder geen aandacht aan hen besteedt.

O, da's mooi, een Tapuit op doortrek. Individuen zoeken hun weg van zuid naar noord via ons land; in Nederland vinden ze niet meer hun broedbiotoop. Jammer. Prachtvogel!

Tja, wat moet ik zeggen? Onze nationale vogel heeft zijn geliefde polders weer veroverd. De eerst aangekomenen wachten op hun vaste partner, maar claimen alvast een territorium.

De Tureluur, altijd goed voor een welgemeend en vrolijk Tjuuduuuu.

Grutto, heerlijk peurend in de losse grond.

O jawel, ook de Graspieper is weer onopvallend aanwezig. Vanwege de snijdende wind blijven ze laag in het gras, waar ze vrijwel niet opvallen.

Ook de Witte Kwikstaart is er weer; blijft eveneens laag. In dit jaargetij willen ze nogal eens een enthousiast lied aanheffen, en dat doet deze dan ook.

De Kievit met zijn olie-achtige kleuren. Waagt een kraai of kauw het om over zijn territorium te vliegen, dan stijgt de hele luchtmacht op om de indringer te verjagen.

Sommige Grutto's zijn al aardig op kleur, anderen ogen nog wat bleekjes. 't Is eigenlijk allebei wel mooi.

Een vreselijke foto. Al eerder merkte ik op dat vooral de Brandganzen last lijken te hebben van de vogelgriep. Her en der liggen dode exemplaren in de polder. Deze gaat hetzelfde lot tegemoet. Met allerlei spastische bewegingen rommelt hij door het weiland, onderwijl ongecoördineerde schokken makend met hals, vleugels en poten. Een afschuwelijk gezicht. Ik laat de foto zien zodat hij niet onopgemerkt te vroeg is overleden.

Zoals vaker ga ik in het bos nog even op zoek naar de Zwarte Specht. Tevergeefs. Maar ik maak wel een 'artist impression' van besneeuwde oude bomen in de buurt van Lage Vuursche. Mooie afsluiter.