zaterdag 28 september 2019

Even iets moois nr. 369 - Herfstig...

Nu de vakantie achter de rug is, pakken we gewoon de draad weer op. Eerst maar eens op zoek naar reeën, maar die trof ik niet aan. Dan maar de telelens er af geschroefd en de macrolens er op. Want het lijkt of deze week de paddenstoelen als een raket uit de grond zijn geschoten...





Met een zeker ontzag kijk ik naar deze verse Panteramaniet. Het is een paddenstoel met dezelfde zenuwgiften als de vliegenzwam, maar in een veel hogere concentratie. Een hapje vliegenzwam is - pijnlijk - te overleven, maar die kans wordt heel klein na een hapje Panteramaniet.





De Panteramaniet lijkt veel op de grauwe amaniet, en die is goed eetbaar, smakelijk zelfs. Vandaar dat een vergissing wel eens voorkomt en meestal niet goed afloopt.





Het Driekleurig Viooltje is een prachtig bloemetje (niet verwarren met onze tuinviolen!) dat tot in oktober kan bloeien. Met het huidige weertype zie je ze gelijk weer overal. Mooi, die subtiele kleurtjes. Overigens: ook eetbaar en zonder buikpijn te nuttigen.





Deze Vliegenzwam heeft zijn hoed net zo scheef gezet als het talud waarop hij staat.





Ik vermoed dat deze pas vanmorgen boven de grond is gekomen.





Waarschijnlijk hebben we hier te maken met de Kastanjeboleet. Een algemene soort die ik desondanks niet elk jaar zie.





Van deze ben ik niet helemaal zeker. Toch ook een Panteramaniet, maar dan zonder zijn jeugdige kleur?

Aanvulling: mijn paddenstoelenvriend Thijs geeft uitsluitsel: het is de Parelamaniet!

Het op naam brengen van paddenstoelen vergt minimaal een spiegeltje (om de onderkant te bekijken), mogelijk ruiken en proeven, en soms een microscopisch onderzoek naar de sporen. Zoveel tijd had ik niet, want er wachtte een volgende bestemming: De Hoge Veluwe.





September, de maand van de bronst van het Edelhert. Hier een groepje hindes met (nieuwsgierige) kinderen van vorig jaar.





"Dames, zijn we er klaar voor?" lijkt dit hert te vragen. Zo'n 20 hindes volgen hem trouw het struikgewas in.





Het was allemaal een beetje tam en er stonden dan ook meer camera's dan Edelherten. Toch nog een aardig portretje kunnen maken van deze stoere geweidrager.