zondag 27 december 2020

Even iets moois nr. 416 - Van uilen en reigers

De vogelvrije vrijdag viel afgelopen week op een donderdag. Ik ging op zoek naar Koereiger en Ransuil.





Ransuilen. Ik vertelde wel vaker dat ze elkaar 's winters graag gezelschap houden. Ze zoeken dan een dichte naaldboom en verstoppen zich zo goed dat het lastig tellen is hoeveel er zitten. Nóg moeilijker wordt het dan een gaatje in de begroeiing te vinden voor een plaatje.





Nog een keer het tweetal van hier boven, maar nu met "oogjes dicht en snaveltjes toe." 





Als je goed kijkt zie je er vijf op deze foto. In totaal waren er acht. Dat lijkt veel, maar in eerdere jaren zag ik er wel eens 26!





Over verstoppen gesproken: zo'n Watersnip kan er ook wat van. Het is dat ik 'm zag invallen en wegduiken achter die pol, anders had ik hem waarschijnlijk nooit ontdekt.





Verstoppen? Nee, daar doet een Koereiger niet aan. In al zijn witheid scharrelt hij door de weilanden, meestal in de buurt van (u raadt het!) koeien. Klein is hij, amper half zo groot als de meer bekende grote zilverreiger.





In het Groene Hart vertoeft momenteel een groep van zo'n 14 van deze Koereigers. Opmerkelijk, want ze komen voornamelijk voor in Spanje, Portugal en het noorden van Marokko. Koeien lijken altijd wat verbaasd om hun nabije aanwezigheid.


zondag 20 december 2020

Even iets moois nr. 415 - rondje Oostvaardersplassen

Marco voorspelde een aardige dag; tijd om weer eens een rondje OVP te maken. Op de route staan diverse hutten en schermen, dus alle kans om je geluk te beproeven.





We stuiten op een paartje Knobbelzwanen dat lekker aan het badderen is. Je zou kunnen zeggen: het plezier spat ervan af bij deze man.





Je moest er goed naar turen door de verrekijker, maar dan lukte het om tussen het omgevallen riet zo'n vijftien Watersnippen te ontdekken. Zitten ze stil, dan zijn ze vrijwel onzichtbaar.





Vanachter een kijkscherm zien we een Grote Zilverreiger jagen op onderwaterbeestjes. Hier pakt hij een klein visje.





Grote Zilvers leveren vaak een saai plaatje op, maar als ze zo voetje voor voetje door het laagstaande water sluipen, dan voel je iets van de spanning en concentratie die hij ook moet hebben.





Wilde Zwanen, trouwe wintergasten. Vogels van het hoge noorden en Siberië die 's winters met plezier afreizen naar onze lage landen.





"Verwacht het onverwachte" is een uitspraak onder vogelfotografen. En bij deze foto kan ik bijna huilen. Want wat ik ook verwachtte, niet dat er zomaar ineens een Zeearend vlak voor m'n snufferd opdook om een dode vis uit het water te halen. De instellingen van de camera waren hier zodoende evenmin op berekend en van de 50 foto's die ik toch snel wist te maken bleken er 50 mislukt. De flater van het jaar 2020, zonder enige twijfel...





Uit de verte toont-ie wat grijzig, maar van dichtbij is de Krakeend toch werkelijk mooi.





Dat geldt eigenlijk niet zo voor mevrouw Kuifeend, die er ook van dichtbij wat vaal en vlekkerig uitziet.





En dan de Slobeend, met die bovenmaatse snavel. Vooral met een flauw zonnetje een schoonheid. Zitten in groepen van tien- tot honderdtallen op de grotere plassen, vaak allemaal met de kop onder water.





En zoals wel vaker liep ook deze dag weer ten einde. Precies op tijd waren we op een plek met een vrij uitzicht naar het westen.

zondag 13 december 2020

Even iets moois nr. 414 - Burgers Zoo

Het werd weer zo'n dag, dus besloot ik naar Burgers te gaan. Je blijft er in ieder geval droog. Het werd best een aangenaam dagje.





Een Grantzebra met een Oostelijke Witbaardgnoe. De Grantzebra trekt jaarlijks zo'n 3.000 kilometer op zoek naar smakelijk gras; deze Gnoe daarentegen migreert niet. In zijn leefgebied is een stabiel voedselaanbod, dus waarom dan zo'n gevaarvolle verhuizing?





Jammer dat ik door een dikke ruit moest fotograferen, want zo'n Jachtluipaard is een geweldig fraaie kat.





Een aardig plaatje van twee Grantzebra's een een Giraffe. We doen maar net of zo'n Hollands dennenbos iets weg heeft van de Afrikaanse savanne.





Merkwaardige dieren, die Wenkkrabben. De mannetjes hebben een gewone en één enorme schaar waaraan ze veel plezier beleven in het seizoen dat de paartjes worden gevormd. Dit zal dus een vrouwtje zijn.





Lastig als je van buiten komt: je lens blijft minstens een half uur telkens beslaan. Na veel wapperen en vegen toch deze Passiebloemvlinder kunnen vastleggen.





Een Goudjakhals. Is inmiddels vanuit Oost-Europa ook in ons land gearriveerd, zo bewijzen beelden van cameravallen. Vooral nachtdieren, dus voor een foto moet je toch maar naar de dierentuin.





De Maleise Beer is niet groot. Zijn onnozele gezichtsuitdrukking staat in schril contract met de afschrikwekkende klauwen.





Mooie vogel, zo'n Kuifkwartel. Ze maken een grappig geluid en kunnen prima vliegen.





Een Duif zit als een volleerd woestijnbewoner op een cactus.





Geen dierentuin zonder Stokstaartjes. Sociale en speelse beestjes.


zondag 29 november 2020

Even iets moois nr. 413 - GaiaZoo

Al een poos staat een bezoek aan GaiaZoo op mijn wensenlijstje. Het blijkt een mooie, niet al te grote dierentuin, met een aardige collectie. Erg jammer dat we vanwege de vogelgriep een aantal grote volières niet in mogen. Ik mis zodoende soorten als hop en scharrelaar, Europese vogels die ik graag eens voor de lens zou krijgen. Wat het dan wel werd?





De Geelborstkapucijnaap. Apen staan niet zo heel ver af van ons, en misschien daardoor herken ik een intens verdriet in de ogen van dit aapje.





De Monniksparkiet. Net als bij ons de halsband, schijnt deze soort in delen van het land gewoon in het wild rond te vliegen.





Fotogeniek en schattig, de Rode Panda. Zonder enige inspanning klimt hij hoog de boom in, gebruik makend van takken die - zo zou je denken - te klein zijn om hem te dragen.





De Grote Koedoe is een antilopesoort uit oostelijk en zuidelijk Afrika. Mooi, met die gedraaide hoorns en een witte streep tussen zijn ogen.





Stokstaartjes. Als een stel oude mannetjes houden ze de omgeving in de gaten. Ik moet altijd weer lachen om hoe serieus ze zijn in hun doen en laten; nooit is tijd voor een lolletje.





Gorilla, een echte 'silverback.' Een imponerende verschijning die een beter portret verdient.





Die zie je nog niet eens zo vaak in een dierentuin: de Veelvraat. Heeft veel weg van een beer, maar is eigenlijk een marterachtige, de grootste van die familie.





Gier. Als je snapt hoe je camera zich gedraagt dan kun je zo'n foto maken zonder dat je het gaas ervoor en erachter ziet.





Als afsluiter nog een Berberaap.
















zondag 15 november 2020

Even iets moois nr. 412 - Rondje kust

De vogelvrije vrijdag bracht een rondje kust. Ik verwachtte er niet veel van (qua foto's) en zelfs dat kwam amper uit...





Rotganzen. Ik dacht even te maken te hebben met de zeldzame Zwarte Rotgans (die rechtse), maar bij nader inzien zal het toch een gewone zijn. Evenzogoed best zwart.





Een leuk gezicht, al die Scholeksters op de basaltblokken. Ze vallen totaal niet op, behalve hun oranje snavel. Uit de verte zie je in eerste instantie dan ook niet meer dan een verzameling oranje streepjes.





Wulpen zijn er volop te vinden langs onze kusten. Hier zie je hoe groot zo'n beest eigenlijk is. Mischien wel zowat twee keer een Scholekster.





De Oosterschelde dam, Neeltje Jans zeg maar, kent drie etappes: Hammen, Schaar en hier de sluizen in de Roompot.





De Drieteenstrandlopers zijn inmiddels ook gearriveerd. Wintergasten die ik zeer waardeer omdat ze totaal niet schuw zijn. Ik loop er dan ook voorzichtig naar toe en terwijl de scholeksters daar ver achter allemaal opvliegen, negeren de Drieteentjes mijn aanwezigheid volledig.





Hier foerageren ze gedrieën in de plasjes onderaan de waterkering.





De zon staat inmiddels laag en verdwijnt ook nog eens achter een dik wolkendek. Ik heb dan ook pas laat in de gaten dat er vlak naast me een tweetal Paarse Strandlopers eten zoekt tussen het aangespoelde wier. Ze kijken me nauwelijks verbaasd aan en gaan verder alsof ik er niet toe doe. Iets om over na te denken...


vrijdag 6 november 2020

Even iets moois nr. 411 - Het bos

Dit is natuurlijk wel de tijd om even in het bos te kijken. Herfstkleuren, paddenstoelen en veel mensen verwachtte ik. Daarvan vielen alleen de paddenstoelen tegen; ik zag er minder dan ik hoopte.





Ja, natuurlijk, de Vliegenzwam. Zie ik er een, dan loop ik er eerst even omheen om te kijken of zich een bijzondere compositie wil openbaren. Vervolgens zet ik mijn fototas zo dat de paddenstoel in de schaduw staat. En dan wordt het spelen met scherp/onscherp, licht/lichter.





Mooie, warm gekleurde paddenstoelen, de Geschubde Bundelzwam. Zoals de naam doet vermoeden altijd in grote bundels, aan of op de voet van een loofboom.





Geprobeerde de ijlte van de dunne stammen te vangen. Dunne Stammen zie je overigens maar zelden...





Mooi, die donkere boomstammen. Het geeft diepte aan de foto.





Hetzelfde groepje Vliegenzwammen als de bovenste foto, maar dan van de andere kant. Wil ik een foto van zo'n groepje, dan doe ik meestal eerst een stap achteruit. Daarna nog een zodat ik wat omgeving op het plaatje krijg.





Lastig, het determineren van paddenstoelen. Het onwijs dikke boek dat ik daarvoor gebruik maakt het er amper makkelijker op. Ik hou dit voor de Sombere Honingzwam.





Met zijn misschien 3 centimeter zie je deze dreumes makkelijk over het hoofd.





Da's ook wonderlijk: het lijkt of deze vlieg een zonnebril op heeft!





Zeg je bos, dan zeg je Bosuil. Deze lijkt klem te zitten maar dat is niet zo. Na een paar minuten zakte hij, als stond hij in een lift, zachtjes naar beneden.





Ik noemde hierboven dat extra stapje achteruit. Hier het effect daarvan. Ik hou er van.