zondag 25 september 2016

Even iets moois nr. 258 - Vallei en Veluwe

De vogelvrij vrijdag begon vroeg, maar niet vroeg genoeg om de zon te zien opkomen. Afijn, het werd in ieder geval een heel lange dag...





De zon stond al te hoog en dan is het contrast niet meer te overbruggen. Toch dit plaatje van wat schaapjes in een weiland in de vroege zon.





In een van de natuurgebiedjes waaraan de Gelderse vallei zo rijk is, struinen we door de ruigte, op zoek naar nog de laatste libellen. Helaas, die treffen we niet. Wel andere mooie en fotogenieke onderwerpen zoals dit parelsnoer. Het zou op een wulps décolleté niet misstaan..





Ik zie een groot insect zitten op een bedauwde bloem. Pas als ik mijn macrolens scherp stel zie ik dat het beest dood is. Zijn kop lijkt wel doorboord en hoewel leeghoofdigheid tegenwoordig geen schande is, vind ik het toch jammer.





Een kudde Goudhaantjes maakt een gatenkaas van de bladeren van deze plant.





O dat is leuk. Op een paadje met vers houtstrooisel staan hele groepen van dit paddenstoeltje. Mijn paddenstoelengids is zo dik dat ik niet achter de naam kom. Niet erg, want ze zijn wel heel fotogeniek.





En beetje spelen met de belichting en je krijgt een mooi, ijl effect.





In de middag rijden we naar De Hoge Veluwe. Eerst maar even de beeldentuin in bij het Kröller-Müller. Veel moderne kunst die ik tegenwoordig wel aardig kan waarderen, vooral vanwege zijn fotografische kwaliteiten. Een bekende dichtregel zegt: 'we zien het maar doorgronden 't niet', en dat maakt het spelen met dit soort objecten heel aantrekkelijk. Hier kennelijk een variant op het thema edelhert.





De bronst van de Edelherten trekt elk jaar duizenden bezoekers. Het park faciliteert die belangstelling door de herten naar het publiek te lokken door in de namiddag appeltjes uit te strooien op pakweg een meter of 70, 80 van de weg. Hier zien we een hert, luidkeels burlend om zijn tegenstanders uit te dagen en weg te jagen.





Gedrag dat ik eerder zag, maar waarvan ik eigenlijk niet weet wat het is. Hinden gaan op de achterpoten tegen elkaar staan en betrappelen elkaar met de voorpoten. Een heel bijzonder gezicht bij zulke grote dieren.





Je wilt er natuurlijk op je mooist uitzien als je net door een stoere man bent weggekaapt. En wat helpt er dan beter dan een smeuïg modderbadje?





Dit was een grappig tafereel. Een tweetal kraaien strijkt neer bij een groepje herten, voornamelijk bestaand uit wat jongere dieren. Die schrikken zich een hoedje en slaan in paniek op de vlucht, maar even later komen ze toch poolshoogte nemen over waar ze nou zo van schrokken...

zaterdag 17 september 2016

Even iets moois nr. 257 - Rondje Oostvaardersplassen

Het is al weer een heel poosje geleden dat ik in de OVP was. Zonder al te hoge verwachtingen, maar met de wil er iets moois van te maken, ging ik daarom op pad. Het was een dag waarop het allemaal meezat...





Langs de Oostvaardersdijk foerageren groepen Spreeuwen. Leuk om te zien hoe de juvenielen aan het ruien zijn naar hun volwassen kleed.





In de Lepelaarplassen zitten meestal wel Aalscholvers, al zijn het er dit keer wel erg veel. Deze zit zich fanatiek te poetsen en te pluizen.





Aha, een IJsvogel. We zien aan de witte snavelpunt dat het een juveniel is, waarschijnlijk het tweede legsel van de ouders. We zijn blij met deze foto, maar het vormt nog maar de opmaat van een show van een uurtje of twee, opgevoerd door minstens 3 ijsvogels...





Hoewel ze helemaal op kleur zijn, moeten ze nog handigheid krijgen in het vissen. Met enige regelmaat wordt er gedoken, maar meestal met lege snavel kwamen ze weer boven.





Kijk, toch een keer prijs. Het visje is bijna te groot en de vogel moet lang manoeuvreren voor de vis in zijn keelgat is verdwenen.





Broer of zus scheert even langs en daar móet op worden gereageerd!





Nou goed, twee op één tak gaat net, maar graag wel een beetje afstand houden....





Even alert: zwemt daar wat? Waag ik die duik?





Mwah, eerst maar eens even rustig afwachten...





We laten de IJsvogels weer alleen en vervolgen ons pad. Maar als deze Pad onze weg kruist en in alle rust blijft zitten, trek ik toch even het macro-objectief uit de tas. We hebben ze in de tuin ook en ik heb een zwak voor hun (op het oog) onbeholpenheid.





Langs de Praamweg stap ik uit de auto. Boven mij wiekt een grote meeuw voorbij. Grote meeuw? Da's toch niet helemaal logisch en ik kijk nog maar eens. Verdraaid: een Visarend! Ik gris mijn camera uit de tas en heb even gelegenheid voor een paar plaatjes. Voor het eerst in mijn leven de Visarend gezien!
Momenteel trekken de visarenden door. In het hele land kun je ze tegenkomen, op plekken met grote vijvers, meren en open water. Wie echt geluk heeft ziet hoe ze na een forse duikvlucht een vis uit het water trekken.





In een van de vele meertjes van de OVP zwemt een Slobeend vrouw. De enorme snavel is kenmerkend.





Er is wat herrie in de kudde Konikpaarden. Er wordt flink gebeten en forse trappen uitgedeeld.


dinsdag 13 september 2016

Even iets moois nr. 256 - Wildlands II

Een aantal weken terug liet ik een eerste serie zien vanuit Wildlands. Hier het vervolg; een wereldreis vanachter het bureau. Kunst blijft om foto's te maken zonder zichtbare hekken en afrasteringen. Dat kan daar best goed omdat haast alle dieren niet in hokken zitten, maar de ruimte hebben.





Diep in het regenwoud van Zuid-Amerika treffen we deze kleurige papegaai. Het beestje laat zich niet storen bij zijn maaltijd.





Niet heel ver daar vandaan, langs de Amazone, treffen we een Slingeraap. Het diertje kijkt wat ongerust langs ons heen.





De Python komt voor in delen van Afrika en Azië. Het is een wurgslang, dus ontbreken de giftanden. Op het menu staan overwegend kleine dieren als hagedissen en zo.





De Rijstvogel kwam aanvankelijk alleen voor op Java en Bali. Maar door ontsnapte kooivogels konden zich ook elders levensvatbare kolonies ontwikkelen, tot in de Verenigde Staten toe. De vogel wordt vaak gevangen en verkocht aan volièrehouders.



 
Aan de rand van een Thais oerwoud treffen we een kudde Aziatische Olifanten. Het kleintje wordt goed afgeschermd voor roofdieren.





In datzelfde oerwoud betrap ik deze vlinder. Heel bijzonder: zijn vleugels zijn deels transparant en door de zwarte omlijning net glas in lood raampjes...





We hebben een mazzeltje. Op de uitgestrekte prairies van Noord-Amerika zien we een groepje Prairiehonden aan de dis. Het zijn geen honden - zelfs niet in de verte familie ervan - en die naam danken ze dan ook alleen aan het blaffende geluid dat ze produceren.





Stokstaartjes zijn sociale dieren, woonachtig in de zuidelijke delen van Afrika. Altijd staat er eentje op de uitkijk wanneer de rest van de groep de maag vult.





Iets noordelijker op hetzelfde continent, net onder de Sahara, kun je zomaar de Baviaan aantreffen. Ze leven in grote groepen met een nauwkeurig bepaalde hiërarchie.





Op een stukje groen aan de rand van de savanne graast een groepje herten (?) waarvan ik de naam kwijt ben. Leuk, die herhaling van die koppen.





Op diezelfde savanne, ergens in Kenia, vinden we deze jonge Zebra. Een bijzonder gezicht, zo'n gestreept pak.





Halverwege de Sahara, bij een lommerrijke oase, treffen we een groep rustende Kamelen.





Eerst denk ik een ezel te zien, maar het blijkt een Onager. Mijn vergissing is niet helemaal vreemd; hij wordt ook wel wilde ezel of paardezel genoemd. Zijn verspreidingsgebied strekt zich uit van het Midden-Oosten tot in Centraal Azië. Mooie dieren in zachte kleuren en ze nemen me zo in beslag dat ik bijna mijn vliegtuig mis...