Even iets moois nr. 470 - Van bos en polder

De vogelvrije vrijdag begint op de grote buitenplaatsen in Bilthoven. Met een beetje geluk zie je daar alle vijf de soorten spechten, maar ik ga vooral op jacht naar de zwarte.

Ik loop voor de vierde keer langs een boom waarvan ik zeker weet dat er een Bosuil woont, en nu laat hij zich zien! Ze doen dat graag, een uiltje knappen in het voorjaarszonnetje. Zijn schutkleur is zodanig dat de meeste mensen voorbij lopen zonder ook maar iets op te merken.

Van de vijf spechtensoorten mis ik er een helemaal (de middelste bonte,) hoor ik er eentje alleen maar (de zwarte) en zie ik er drie: de grote bonte, de kleine bonte en (hier op de foto) de Groene. Groene Spechten zitten vaak in grasland waar ze niet worden opgemerkt. Ze zoeken daar naar vooral mieren.

De kleine Johannes ligt in het Nijkerkernauw (een van de zogenoemde randmeren) te wachten op de dingen die komen gaan.

Achter mij hoor ik een mevrouw zeggen: wat mooi, een grasmus. Het is een Heggenmus, mevrouw, corrigeer ik haar. O, zegt ze, ik zag hem maar heel even. Dan denk ik: je hóórt hem toch! Dit is toch niet het wijsje van een grasmus... Vooral sedert corona is het aantal 'vogelaars' drastisch toegenomen, maar ze nemen niet de tijd om iets te leren over hun onderwerp. Zie ook mijn vorige blog over de zwartwitte grutto... Nou ja, altijd goed voor een anekdote in een blogje...

Een Brandgans op de uitkijk. In de polders zitten er nog duizenden! Ik denk dat ze behoorlijk vatbaar zijn voor de vogelgriep, want op geregelde afstanden ligt een dood exemplaar.

Ik moet het maar eerlijk toegeven: ik ben hopeloos verliefd op de Ringmus. Ik zie ze veel te weinig. Het zijn vogels van akkers en niet van bebouwing zoals hun neef de huismus. Nou weet ik in het buitengebied een groepje te wonen en ik trek er een half uur voor uit in de hoop dat ze een beetje vrij willen gaan zitten. En dat gebeurt! Mooi hè...

En ja, de polders raken ook alweer bevolkt zo zoetjes aan. Hier de Scholekster, lekker peurend in natte gronden.

Het grootste deel van de Grutto's is nog aan het bij-eten in plasdras gebieden, maar sommige maken al hun territorium in de weilanden.

We lopen in de tuin van kasteel Loenersloot (zie de ramen en de daklijst in de achtergrond) en ik probeer iets artistiekerigs te doen met bijzondere camera-instellingen. Dat geeft een vervreemdend en abstract effect; bijna kunst!