Even iets moois nr. 467 - De Valk, Lunteren: Uilen!

De vogelvrije vrijdag bracht ons naar 'De Valk' in Lunteren, waar roofvogels worden getraind om op te treden tijdens shows en evenementen. Maar je mag ook een ochtendje komen kijken en fotograferen en dat deden we. Ik maakte een ruime duizend foto's waarvan een deel zeer de moeite waard is. Ik vul er dan ook maar twee blogjes mee. Eerst de uilen.

Een spectaculaire foto van een Sneeuwuil die laag over het water komt aanvliegen.

De Sneeuwuil komt in ons land niet voor. Hoewel. Twee jaar terug zat er opeens eentje op Vlieland. Nog diezelfde dag toog heel vogelend Nederland (behalve ik) naar de boot om een glimp op te vangen van deze schoonheid. Ik zag er mooie platen van.

Het mannetje van de Sneeuwuil is werkelijk sneeuwwit, het vrouwtje gevlekt en gestreept. Maar moet je die klauwen zien! Met zijn spanwijdte van 1,40 is hij (en zij) groter dan onze inheemse uilen.

Sneeuwuilen wonen op toendra's en hoogvlaktes boven de boomgrens. Denk aan Siberië en noordelijk Scandinavië. Maar ook Canada is een bekend oord om ze tegen te kunnen komen. Mooist is natuurlijk om ze volstrekt geluidloos als een spookachtige, dodelijke witte schim over besneeuwde vlaktes te zien zweven, maar bij gebrek daaraan doen we het maar met een berkenstomp als uitkijkpost.

De Laplanduil. Als er al mooiere vogels zijn dan behoort deze wat mij betreft toch tot de absolute toppers.

Ik twijfelde even of ik deze foto's zou publiceren. Dat komt: om een of andere reden raak ik altijd ontroerd als ik deze vogel zie. Zelfs zozeer dat ik ooit dacht dat het doel van mijn leven weleens zou kunnen zijn de Laplanduil op te zoeken. Maar tussen droom en daad...

Komt nog bij dat deze vogel niet zomaar te vinden is. Woont in boreale laaglandbossen en is zelfs daar zeldzaam. Ik ben zodoende een gelukkig mens dat ik een poosje in de nabijheid van een geringd exemplaar mocht vertoeven.

Het is jaren geleden dat er iemand in opa's schuurtje was. Ik rommel wat tussen de gekloofde haardhoutjes en hoor achter mij een voorzichtig geritsel. Als ik verschrikt omkijk sta ik oog in oog met een Kerkuil...

We dwalen door een stil stukje Nederland waarvan er - ondanks berichten die het tegendeel beweren - nog zat zijn als ik ineens een rauwe, agressieve schreeuw hoor van bezijden het pad... Een Oehoe kijkt ons aan of hij ons wil verscheuren... Met zijn spanwijdte tot 1,70 meter onze grootste uil en een imponerende verschijning. Is sterk genoeg om ook eens een kat op het menu te zetten als dat zo uitkomt.

Jaren geleden waren er maar twee paartjes in ons land, beide wonend in of op de St. Pietersberg. Inmiddels zijn ze bezig aan een voorzichtige opmars en kun je ze op meer plekken aantreffen. Zoals blijkt uit deze foto. Ook weer een schitterende vogel!