Even iets moois nr. 377 - De Sonora-woestijn

Een buitenkans: we kregen de gelegenheid om tegen een zacht prijsje vogels te gaan kijken in de Sonorawoestijn. Een deels desolaat gebied met zand, gruis, rotsen en cactussen, en aan de randen wat armetierige struiken. Het werd een mooi avontuur, dat we ook nog eens konden combineren met een bezoek aan het regenwoud. Maar dat komt een volgende keer.

In het stekelige struweel vindt mijn lensje met enig geduld deze mevrouw Gele Kernbijter. Haar zware snavel vertelt al dat dat ze pitten en zaden kraakt om bij het binnenste te kunnen komen.

Dit is een Konijnuil. Ze broeden in holen die ze uitgraven in de grond. Hij lijkt sterk op onze inheemse steenuil, maar is iets groter.

Een mooie Gors, die zomaar even wilde poseren.

Heel even hebben we een blik op deze Renkoekoek, dan rent hij weg; hij is nog meer verrast dan wij, wanneer we om een hoekje komen. Zoals de naam al doet vermoeden is hij vaker op de grond te vinden dan in een boom.

O, da's toch wel een heel mooi vogeltje: de Mexicaanse Roodmus. Met een beetje volharding en een dosis geluk zijn in Nederland ook wel roodmussen te zien. In de trektijd zijn er altijd wel een paar te vinden in onze duinstreek.

In hetzelfde bosje houdt zich een Purpergors op. Een kleurrijk zangertje, maar hij zorgt er altijd wel voor dat hij achter een paar takjes blijft. Een verlegen beestje eigenlijk, ondanks zijn uitbundig verenpak.

Mevrouw Rode Kardinaal laat zich in alle rust bewonderen. Ze is ook beslist mooi in dat ingetogen kleed.

Hij staat op het punt van wegvliegen: de Witvleugelduif. Vooral in het voorjaar in de woestijn te vinden, waar ze zorgen voor de bestuiving van de saguaro-cactussen.

Jawel, hier nog de man Rode Kardinaal. Gek eigenlijk, want ondanks zijn opvallende kleur valt het nog niet eens mee om hem te ontdekken in het dichte, dorre struweel.