Even iets moois nr. 335 - Amsterdamse Waterleidingduinen

'Nee hoor' zegt een meneer, die met zijn kleinzoon van 2 de gele paaltjes wandelt, 'de bronst van de damherten duurt tot 1 november, dus daar zult u niets meer van zien.' Ik denk: die herten weten vast niet dat het nu 2 november is, en ik loop toch maar het gebied in.

De grote mannen Damhert burlen nog behoorlijk fanatiek, zie ik na een uurtje (ver)dwalen. Er wordt ook heel wat afgesnuffeld: welk vrouwtje is vruchtbaar?

Maar los daarvan: ook in de AWD kleurt de herfst de bomen in een laatste explosie van groen, geel en oranje.

Ik hou van koele kleuren en fotografeer daarom graag zonder zon of in de schaduw. Prachtig toch, zo'n mooie Damhert bok?

Een fraai oplichtend bosje Koraalzwammen; ook altijd fotogeniek.

Tja, veel te ver natuurlijk, maar toch een bijzondere vogel: de Klapekster. Is geen familie van onze ekster, maar behoort tot de familie van de klauwieren. Hij is hier alleen 's winters.

"Hé, dit vrouwtje lijkt niet afwijzend, maar juist heel toegankelijk. Zou ze..."

"Toch maar even een extra oerkreet. Ik denk dat ze me stoer vindt..."

Ik sta op het punt van vertrek als ik plots zie dat het vrouwtje de bok lijkt aan te moedigen door met haar staart te 'vlaggen.' Ik blijf nog even liggen als ik zie dat de bok het signaal oppakt.

En jawel, een tafereel dat slechts zelden op foto te zien is.

'Beslaan' heet dit in hertentermen. Het vrouwtje is na de eerste keer niet tevreden en nodigt het hert nogmaals uit. Tenslotte draait het leven maar om één ding: hoe geef ik mijn genen door...