Even iets moois nr. 338 - dagje twitchen

De vogelvrije vrijdag bracht ons naar twee zeldzame gasten die, elk op hun eigen manier, de aandacht trekken. Een dagje twitchen dus, of "soorten jagen." Mooie waarnemingen op je jaarlijstje.

Eerst maar naar de Notenkraker. Die houdt zich op naast een nieuwbouwwijk, een veldje waar wat hazelnoten zijn te vinden en allerlei wriemelend gedierte dat een Notenkraker op zijn menu heeft. De vogel vinden is geen probleem omdat er zowat 100 mensen omheen staan.

Het beestje schijnt niet te weten wat mensen zijn, want hij scharrelt er tussendoor alsof het boomtakken zijn.

Vindt hij een nootje, dan verstopt hij die bij wijze van wintervoorraad. Kennelijk is hij van plan een poosje te blijven, dus u hoeft geen haast te maken als u hem een keer in het echt wilt zien.

Als het dan toch niet mogelijk is de mensen buiten de foto te houden, neem ze dan maar mee in de compositie. Toen ik deze foto op Facebook zette, meldde zich al gauw de fotograaf die we hier zien. Het is Kees K. (geen volledige naam vanwege de privacy natuurlijk; zijn vrouw denkt misschien wel dat hij boodschappen aan het doen was bij de plaatselijke AH; en dat hij wat langer wegbleef omdat hij geen keus kon maken uit de enorme sortering aan shampoos, wasverzachters of dergelijke; ik gok maar wat, maar wil hem zeker niet verraden.)

Hazelnoten maken dorstig, dat weet iedereen. Zijn water haalt de Notenkraker uit een bloempot op een belendend erf.

Vooruit, nog één keer de gekte in beeld. Lange lenzen zijn een last wanneer een vogel op enkele decimeters voor je langs scharrelt. Bij mij liep hij onder mijn lens door, letterlijk op een handbreedte bij me vandaan. Een vervreemdende ervaring.

De Notenkraker doet qua bouw en postuur het meest denken aan de gaai (vroeger: Vlaamse gaai)zoals wij die kennen; wel is de snavel een stuk groter. Zijn er in Siberië weinig zaden van de arven, dan kunnen ze in grote groepen West-Europa binnen trekken. "Waar ze opvallen door hun geringe schuwheid" voegt het vogelboek daar nog aan toe.

Omdat we toch onderweg zijn, steek ik nog even door naar de volgende zeldzaamheid: de Steppevorkstaartplevier. Hij wordt telkens gemeld in een stoppelveld, aan de rand van een rustig boerenwegje. Als we arriveren staan daar twee Vlamingen met een schamel busje en kostbare uitrusting. Ik ben een mooie aanvulling met schamele apparatuur en een nieuwe leasebak. En nee, de vogel is gevlogen, maar er is altijd een kans dat hij terugkeert. We vleien ons (ik ben de meest linkse) in de berm en wachten, maar met twee Vlamingen is het nooit saai.

En verdraaid: na een uur zie ik hem aankomen met zijn sternachtige vlucht en onverhoedse zwenkingen. Hij landt tussen de stoppels en dan is het wachten of hij een stukje onze kant op wil komen. Beestje heeft ongeveer de grootte van een merel. Het is waarschijnlijk een eerstejaars, dus hij heeft nog weinig kleur. Kilometers heeft hij wel gemaakt, want hij moet geboren zijn in oost Rusland of daaromtrent.

Al scharrelend nadert hij ons tot een meter of 20; genoeg voor een plaatje met wat omgeving er bij. De laatste stralen van de laagstaande zon verhullen amper dat het een vrijwel kleurloze vogel is. Zit hij stil, dan valt hij volledig weg tegen de stoppels op de akker. Maar eerlijk: ik vind dat altijd errug mooi...

Al met al een heel mooie dag geweest, met 2 soorten die ik maar wat graag voor mijn lensje had.