Even iets moois nr. 458 - Vogelhut 't Gooi

Het fotograferen van vogeltjes vanuit een hut heeft in een paar jaar tijd een enorme vlucht genomen. Vroeger, ja vroeger... Toen kon ik op dinsdag nog wel eens een hut boeken voor de vrijdag. Dat is niet meer. Hutten zitten soms al voor het hele jaar volgeboekt. Nu elke fotograaf zijn plaatjes op Facebook of Instagram publiceert zie je dat mensen elkaar al heel snel achterna lopen. Eén keer een mooie foto van een appelvink, en de boekingen stromen binnen. Dat ik deze hut twee dagen van tevoren kon boeken voorspelde daarom niet veel spannends. Een van de voordelen van deze hut is dat de achtergrond ver weg is. Je krijgt dus mooie strakke foto's met de nadruk op het onderwerp. Lastig was wel dat ik met behulp van waxinelichtjes en kaarsen het raam condensvrij moest zien te houden. En of het alsnog wat werd? Kijkt u maar mee.

Om te voorkomen dat ik allemaal vogeltjes op dezelfde tak zou fotograferen, maakte ik voor de hut (die erg laag ligt ingegraven) een bergje zand waarin ik wat zonnepitten en gedroogde meelwormen verstopte. Deze Boomklever en de Pimpelmees hadden dat snel in de gaten.

Ik had extreem treurig weer. Als het al een momentje droog was, dan betekende dat nog niet dat er een ietsje zonlicht naar beneden kwam. Zodoende bevatten de foto's nogal wat 'ruis' zoals dat in het digitale tijdperk heet. Hier een Roodborst in de regen. Ik heb overigens niet de tijd genomen die 'ruis' te bewerken, want er zijn mogelijkheden om dat zo te bewerken dat het minder stoort.

Ook de Merel kwam af en toe kijken. Je ziet nog de druppeltjes op zijn lijf en kop.

Speciaal voor de spechten had ik wat vogelpindakaas aan een boomstam gesmeerd, maar de Boomklever was de eerste die dat ontdekte. Mooie vogel, hier in een zeer karakteristieke houding.

Maar ook de Glanskop kreeg de pindakaas in de gaten. Klein vogeltje en razendsnel dus ik had een extreem percentage aan mislukte foto's.

Hier nog een keer de Glanskop. Een echte bosvogel met een onopvallend uiterlijk. Makkelijker te ontdekken wanneer je eenmaal zijn wietjoe wietjoe kent.

Een tweede stammetje waaraan ik de pindakaas had gesmeerd werd uiteindelijk bezocht door de Grote Bonte Specht.

Eerder deze week kroop ik nog een half uurtje achter mijn camouflagekleedje op mijn eigen vogelstekkie. In prachtig mooi zacht licht liet deze Vink zich portretteren.

Zo ook deze Koolmees in winterse omstandigheden. Jammer dat ik op mijn eigen vogelplek alleen maar mezen en vinken aan weet te trekken. Ik zit er zodoende niet zo vaak.