Even iets moois nr. 457 - Weinig te melden

Het wilde niet lukken, afgelopen vrijdag. De parelduiker waar ik als eerste op af ging - ik moest er een paar kilometer voor lopen - werd volledig aan het oog onttrokken door een vette mistbank. Zo was ik de ochtend al kwijt voor ik ook maar de camera uit de tas had gehaald. 's Middags zag ik mooie dingen; heel mooie zelfs, met twee (!) overvliegende zeearenden, een steenuil, een ijsvogel, een waterral, maar te ver of te snel om het u te kunnen laten zien. Dan doen we het maar met wat ik wél voor de lens kreeg.

Een drietal Grote Zaagbekken zit onrustig in het water en vliegt op wanneer ik de camera richt. Het is een van de wintergasten uit Scandinavië en oostelijker arctische gebieden. Vooral te vinden op open, zoet water. Dit in tegenstelling tot de middelste zaagbek die een voorliefde heeft voor onze kust.

Drommels, dacht ik toch echt even een rietgans 'gevangen' te hebben, maar het is waarschijnlijk toch een gewone Kolgans. Een eerstejaars dan, gezien nog maar het begin van de witte vlek boven de snavel. Jammer, want die rieten zie ik vrijwel nooit in onze contreien.

Ik sta ergens in een stukje bos en voel me als een kind in een snoepwinkel. Om me heen wolkt het van de kleine vogeltjes die druk foeragerend door de struiken en bomen dartelen. Net op tijd druk ik op de ontspanknop wanneer ik deze Vuurgoudhaan in de zoeker krijg. Een kwart seconde later is hij alweer gevlogen.

Moeilijk te vangen geldt al helemaal voor de Staartmees. Altijd in groepen van 6 tot 10 exemplaren en onderling druk kwetterend. Ze buitelen van tak tot tak zonder een seconde stil te zitten. Ze hebben lak aan de mens, merk ik weer eens als er plots eentje op een meter afstand aan een blaadje hangt. Afijn, deze bleef net lang genoeg zitten om er één fotootje van te maken die niet bewogen is.