Even iets moois nr. 453 - Een twitch langs de kust

Twitchen is een vogelaarsterm die gebruikt wordt bij het 'soorten jagen' ofwel op zoek naar een waarneming voor je lijstje. Ik doe daar eigenlijk niet aan, maar als er al weken lang een Grote Zeldzaamheid rondhangt op de Hondsbossche Zeewering en ik kan dat combineren met mijn plannen voor die dag, tja, dan...

Een twitch is dan iets waar je nooit alleen op uit trekt. Uiteindelijk met een man of twaalf liepen we op gelijke hoogte met het beestje mee; een beetje zot gezicht voor mensen die zo'n passie niet delen.

En hier is-ie dan: de Provençaalse Grasmus. In Nederland zeer zelden aangetroffen en waarschijnlijk overgestoken - of meegevaren - vanuit zuid-Engeland. Een van de belangstellenden had het over de 'provinciaalse grasmus' en dan moet ik altijd een beetje lachen. Ik kom betrekkelijk vaak tegen dat mensen fanatiek achter een vogeltje aanhollen, maar eigenlijk niet weten wat ze voor de lens krijgen. Afijn, ik was er een ochtend zoet mee en een beetje gelukkig met het eindresultaat.

De middag spendeerde ik in IJmuiden. Zoals u weet is dat een tamelijk geliefde bestemming in de winter. Het is een vrij stabiele garantie dat ik wat foto's maak die ik de jaren ervoor ook al maakte. Maar ja, ik beleef er wel erg veel plezier aan. Hier zien we, met zijn kop in het zand, niet een struisvogel maar de Drieteenstrandloper.

Windkracht 5 is in het binnenland hooguit een briesje, op de zuidpier is het een uitdaging. De camera kun je niet stilhouden in de wind en bovendien moet je je apparatuur zien te beschermen tegen overbuizend zeewater. In de achtergrond een werkeiland, bezig met het plaatsen van nieuwe windmolens.

Vanwege de harde wind is deze Steenloper verdreven van de basaltblokken en hij kijkt óp de pier eens even rustig rond waar hij eten kan vinden. Op de achtergrond het vuurtorentje aan het eind van de zuidpier.

Steenlopers zijn overigens buitengewoon tam. Toen ik ze op de grond aan het fotograferen was werd het ineens donker voor mijn lens: eentje liep er zo ongeveer mijn zonnekap in... Grappige ervaring.

Ik zoom een stukje uit omdat het mij met deze foto niet gaat om een zoveelste jaars Zilvermeeuw, maar omdat ik een stukje van de omgeving wil laten zien. Dat is het complex van Tata Steel, ofwel Hoogovens.

Ook hier ben ik meer gericht op de achtergrond, dan op de twee Steenlopers. Die kleuren zijn van een schip dat de monding van het Noordzeekanaal in vaart.

Geen dam of kust of ik ga op zoek naar de Paarse Strandloper. Helemaal niet schuw, maar zo volstrekt onopvallend dat het soms moeite kost om ze te ontdekken. Foto in pal tegenlicht, dus met weinig kleur.

Nou, dat lukt me lang niet altijd. In tegenstelling tot de eerder beschreven vogels houdt deze absoluut niet van poseren of bekeken worden. Ik ben dan ook blij verrast dat hij even blijft zitten: de Oeverpieper. Hier kijkt hij wantrouwend naar mensen die op de pier voorbij lopen en heeft hij even geen oog voor mijn telelensje dat achter een betonblok vandaan priemt. Ze eten - zag ik - een soort zee-pissebedden.

Op weg weer naar de auto weet ik even niet wat ik daar op een sukkeldrafje over het strand zie lopen...

Gelukkig maar; elk huisdier heeft een baasje in dit land.