Even iets moois nr. 449 - Amsterdamse Waterleidingduinen

De Amsterdamse Waterleidingduinen; liefkozend afgekort tot AWD. Het was alweer een poosje terug dat we daar geweest waren, en nu, de tijd van de bronst van de damherten, was het leuk er weer eens te zijn. Kilometers struinen, op zoek naar damhert en vos.

De Vos, daar liepen we toevallig tegenaan. Tenminste, we zagen een groepje van een stuk of tien fotografen die ingespannen stonden te wachten op, ja op wat eigenlijk. 'Kun jij haar niet effe roepen' vroeg een van de wachtenden aan een ander.

Nou, dat roepen had onmiddellijk effect. Uit het duinstruweel kwam een prachtige Vos aangewandeld, zoekend rondkijkend naar mensen met een rugtas...

Hoewel het streng verboden is worden vossen in de AWD gevoerd met hondenbrokken en eendagskuikens. Dit door fotografen die op deze manier hopen het plaatje van hun leven te kunnen maken, desnoods met de smartphone. De natuurlijke schuwheid naar de mens zijn ze zodoende volledig kwijt. Ze lopen gewoon te schooien om eten.

Een Fuut met een al erg groot jong. Opmerkelijk dat het jong al zo groot is, terwijl zijn kinderkleding doet vermoeden dat hij ver in de zomer moet zijn geboren.

Veel libellen zagen we nog. Vooral heidelibel en deze Paardenbijter. Het fotograferen van een vliegende libel is makkelijker dan je denkt. Ze blijven vaak een poosje 'hangen' op dezelfde plek, zodat een objectief met een snelle en nauwkeurige autofocus voldoende is. Die heb ik niet eens, dus kun je nagaan...

In dit jaargetij is het licht soms keihard. Ik vind het dan mooi om het onderwerp in pal tegenlicht te fotograferen. Zo'n Damhert krijgt dan een mooi licht randje, maar vooral de entourage wordt dan vaak prachtig. Een foto krijgt dan een diepte die je nooit bereikt met een plaatje voor het zonnetje af. Dit is toch geweldig?

Vechten is aardig op zijn tijd, maar toch even de tijd nemen om rustig te herkauwen.

Dezelfde bok als hierboven, maar nu wat uitgezoomd. Ik heb belicht op het donkere beest dat ook nog eens in de schaduw ligt. Daardoor is het zonnige deel van de foto zwaar overbelicht en moet je twee keer kijken om nóg drie bokken te kunnen zien. Ik hou van dit soort plaatjes.

Ik sluit af met een Vos zoals ik die het liefst zie: dit oogt natuurlijk en 'wild' waarbij je je kunt voorstellen dat de Vos van schuwheid uitwijkt voor een naderende mens.