Even iets moois nr. 430 - Rietvogeltjes; alweer

Afgelopen vrijdag opnieuw op zoek naar de blauwborst en andere rietbewoners. Minder wind, minder koud, maar de resultaten bleven toch wat achter. Gelukkig waren er genoeg alternatieven, zodat we ons meer dan vermaakt hebben.

De Rietzanger. Zijn zang is fanatiek en hartstochtelijk en dat maakt hem voor mij erg sympathiek. En mooi ook, in zo'n scala aan bruintinten.

De Groene Jonker. Moerassig, veel slikrandjes en grote plassen. Veel vogels houden hier van, maar omdat het gebied aan nogal wat (natuurlijke) veranderingen onderhevig is, verschilt de populatie van jaar op jaar. Zo zagen we wel weer diverse paartjes geoorde fuut (jaren niet gezien,) maar misten we de 'hoemp' van de roerdomp en het gekrijs van de waterral.

Het was er tamelijk druk. Dat had te maken met een gisteren gesignaleerde Grote Zeldzaamheid, en wel de Siberische taling. Die werd uiteindelijk ook wel weer gevonden, maar op een afstand van bijna een kilometer. Alleen de duurste telescopen brachten uitsluitsel en voor mijn eenvoudige uitrusting zat zelfs een bewijsplaatje er niet in.

Tussen al die gekkies viel deze Sappige Zestiger op, uitgerust met een gebreide telelens!

De Blauwborsten waren er zeker, maar ze lieten zich niet makkelijk voor de lens vangen. Op enig moment kwam er eentje op drie meter van ons af zitten en begon zijn melodieuze wijsje. Zo'n moment kun je niet verstoren en we bleven als bevroren staan luisteren, tot hij wegvloog. Bewijsplaatje van een andere dan maar en hopen op betere gelegenheden.

Veel verliefde Knobbelzwanen op de plas en aan de wal. Bij het buigen en knikken naar elkaar ontstaat altijd wel even een hart tussen de gelieven in.

Een Krooneend op de Zevenhuizerplas. Geen inheemse soort. De populatie is waarschijnlijk ontstaan door losgelaten of ontsnapte volièrevogels. Ons natuurbeleid is soms niet te volgen. Deze soort wordt (net als de halsbandparkiet) ongemoeid gelaten, terwijl rosse stekelstaart en huiskraai worden bejaagd of gevangen.

We waren bij de Zevenhuizerplas voor dit stel: de Kuifduiker. De voorste is nagenoeg op kleur, de achterste heeft nog een paar weken te ruien. Kuifduikers kennen we vooral van de winter. In kleine aantallen zijn ze dan langs onze kusten te vinden, maar in dat jaargetij in saai grijs. Bij deze foto was de zon net even weg, anders zouden de kleuren van je scherm spatten. Een Kuifduiker in zomerkleed is een feest voor het oog.

Een biddende Torenvalk. Fraai hoe de zon door de staartveren heen speelt.