Even iets moois nr.307 - Van buffelen in de duinen tot griezelen in de polder...

Vorige week vrijdag vatte ik het plan op om (weer eens) op zoek te gaan naar de Wisent in de Kennemerduinen, Kraansvlak. Als ik dat nou kon combineren met een bezoekje aan de Zuidpier en zou kunnen afsluiten in de polder...

De Wisent of Europese bizon is een jaar of 10 terug geïntroduceerd in dit gebied. In het land zijn nog drie kuddes, alle in groot omheind gebied. Meestal kijken we elk jaar wel even in de Kennemerduinen of we de kudde kunnen ontdekken. Behalve ooit een heel verre groep konden we telkens onverrichter zake naar huis, maar nu was het anders.

Al vrij snel kreeg ik vanaf het pad een groep van een stuk of twintig in de gaten. Die bewoog zich langzaam van me af en dat bracht een moreel dilemma met zich mee: toch maar een stukje van het pad af, of accepteren dat ze al weg zijn? Ik koos voor het eerste. De wereld zou saai worden als er nooit eens iemand van het padje is, vergoelijkte ik die keus voor mezelf.

Ik was nog geen 15 meter van het pad of er stond een boswachter achter me. Of er iets mankeerde aan de duidelijkheid van de borden bij de ingang... Om een lang verhaal kort te maken: na een officiële reprimande mocht ik de paaltjesroute vervolgen. En de boswachter vertrouwde me toe: ben je eenmaal om dat duintje heen, dan is er een redelijke kans dat de groep daarheen is gedwaald. Toch een aardige man.

En zo kwam ik aan de voorkant van de kudde uit en kon plaatjes schieten waarvan ik nooit had durven dromen. Het mooie van de duinbegroeiing is dat het bijna lijkt op de eindeloze prairies in Amerika waar twee eeuwen terug miljoenen bizons graasden.

Op naar de Zuidpier te IJmuiden, met het strand erom heen altijd goed voor wat interessante plaatjes. Maar na de storm van net daarvoor was het er stil. De pier was sowieso gesloten en het strand was goeddeels verlaten. Zelfs de Drieteenstrandlopers waren er niet, op deze verwaaide eenling na.

En waar normaliter de Steenloper wil helpen je fotodag geslaagd te maken, daar volstond deze met een haastig passeren.

De Scholekster vertoeft 's zomers in de polder, maar 's winters is hij vooral aan de kust te vinden. Zoet of zout voedsel maakt hem blijkbaar niet uit.

In de Eempolder tref ik opnieuw de Torenvalk die de week ervoor zo heerlijk poseerde. En ook vandaag is dat geen enkel probleem. Rustig wordt het verenpak gepoetst terwijl het lage zonnetje een mooi warm licht geeft.

Even elegant de poot omhoog en de veren los voor een staatsieportretje.

100 meter verderop zit nóg een Torenvalk. Deze heeft zojuist een muis gevangen en laat het zich allemaal goed smaken.

Eerst maar de zachte stukjes. Als laatste zullen straks de pootjes en de staart naar binnen worden gewerkt.

Nee hoor, ik wil echt niks afpakken...